บทที่ 7

"เจ้าพูดอย่างนี้ได้อย่างไร ของที่ให้พวกเรามายังจะขอคืนอีก? เด็กไม่รักดีอยากโดนตีใช่ไหม เดี๋ยวจะให้พี่ชายคนโตเจ้าตีเจ้าสักที" ได้ยินคำพูดของหลี่อวิ้น นางหลี่เปลี่ยนสีหน้าในทันที

“เขากล้าตีข้า พี่หย่วนเป็นกังฟู ยังไม่แน่ว่าใครตีใครเลย รีบเอาเหยื่อที่ล่าออกมาให้ข้า คืนให้ข้าอย่าเก็บแม้แต่ชิ้นเดียว หลายปีนี้ ข้าให้ของพวกเจ้าไปมากพอแล้ว ตอนนี้ข้าไม่มีอาหารเติมท้องเกือบอดตายอยู่บนเขา พวกท่านไม่เพียงไม่ช่วย ตอนนี้ยังจะตีข้าอีก” หลี่อวิ้นก็เริ่มอารมณ์เสียพุ่งตรงไปทางห้องครัว

นางถือว่าเห็นแจ้งแล้ว ครอบครัวแม่นางไม่เห็นนางเป็นคน ขูดรีดแบบนี้ นางยังสงสัยตัวเองเป็นลูกที่เกิดจากนางหลี่จริงใช่ไหม?

นางหลี่รู้ว่าในบ้านต้มเนื้ออยู่ แน่นอนว่าไม่อยากให้หลี่อวิ้นเข้าไป นางโหดร้ายพอจะป้องกันลูกสาวตัวเอง "ซินเอ๋อร์ ขว้างนางเอาไว้ เด็กไม่รักดีบ้าไปแล้วจริง ๆ ตอนแรกไม่ควรอุ้มท้องนาง เป็นสินค้าขาดทุนจริง ๆ"

“ลูกสาวเหมือนกัน มีแม่อย่างท่านที่ไหน รักพี่หญิงคนโตพี่หญิงรองและพี่ชายทั้งสอง แต่พอถึงข้ากลายเป็นสินค้าขาดทุน ท่านแม่พูดคำนี้ไม่เสียใจบ้างหรือ” หลี่อวิ้นหน้าตาคลอเบ้า ปวดใจเล็กน้อยถูกแม่ตัวเองป้องกันและด่าแบบนี้ นางเพิ่มเจอเป็นครั้งแรก

“พี่สาวสองคนและพี่ชายสองคนของเจ้าไม่ทรยศข้าเหมือนเจ้า รีบออกไปไม่งั้นข้าจะไล่พวกเจ้าออกไปเอง” นางหลี่และหลี่ซินก้างแขนขว้างไม่ยอมให้พวกเขาเข้าไป

หลี่อวิ้นถึงตายก็จะเข้าไปข้างใน เริ่มแรกซวีชิงหย่วนยังยืนดูเฉย ๆ ได้ เห็นหลี่อวิ้นมีปัญหากับพวกนาง และหลี่ซินกับนางหลี่ไม่ใช่คนรับมือได้ง่ายอะไร เขาเป็นห่วงหลี่อวิ้นจะบาดเจ็บจึงประคองอยู่ข้างหลังนาง

"พี่หย่วน ผลักพวกนางออกไป วันนี้ข้าจะเอาของของพวกเรากลับ" หลี่อวิ้นโกรธแล้ว ผลักหลี่ซินออก หันหน้ากลับไปเรียกซวีชิงหย่วน

“แกกล้าแตะข้าแม้แต่เส้นขน กล้าลงมือกับแม่แกก็ลองดู ข้าจะฉีกนังแพศยาอย่างเจ้าทิ้ง ไม่มีใครสอนแกแล้วใช่ไหม ข้าจะตีนังแพศยาอย่างเจ้าให้ตาย” นางหลี่ถูกหลี่อวิ้นผลักครั้งหนึ่ง อ้าปากพ่นคำด่า เอาแต่พูดว่านังแพศยาไม่น่าฟังจริง ๆ

หลี่อวิ้นนิ่งอึ้งอยู่กับที่ มองนางหลี่ด้วยดวงตาที่น้อยใจ "ท่านด่าลูกสาวตัวเองแบบนี้หรือ?"

“มีลูกสาวอย่างแก ข้ายอมไม่มี สินค้าขาดทุน เงินที่ให้น้อยกว่าที่ใช้เลี้ยงแกเยอะ ข้าตาบอดจริง ๆ ถึงได้ไม่เห็นของเน่าอย่างแกกินข้างใน ช่วยข้างนอก” แววตานางหลี่สั่นไหว ไม่กล้ามองหลี่อวิ้น ร้อนตัวอย่างพูดไม่ออก

หลี่อวิ้นหันไปมองซวีชิงหย่วนแวบหนึ่ง เก็บน้ำตาและความน้อยใจในดวงตา พูดกระแทกเสียงว่า "พี่หย่วน เข้าห้องครัวไปหยิบของของเราถึงต้องแย่งก็ต้องเอามา"

"อาอวิ้น?" นี่เป็นครั้งแรกที่ซวีชิงหย่วนเรียกนาง ในน้ำเสียงแฝงความเป็นห่วงอย่างที่คนทั้งบ้านนางหลี่ให้ไม่ได้

"พี่หย่วน ท่านแม่ข้าปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ ขะ ข้ายังทำอะไรได้?" หลี่อวิ้นเรียกพี่หย่วน ๆ ทุกคำ เรียกจนซวีชิงหย่วนใจอบอุ่นมาก

ซวีชิงหย่วนมีรูปร่างสูงใหญ่ สูงกว่าพี่ชายทั้งสองของหลี่อวิ้นเยอะมาก ซวีชิงหย่วนยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว คนข้างในก็ไม่กล้าเคือง

“อาอวิ้น นี่เจ้าทะเลาะกับแม่และพี่หญิงรองเจ้าทำไม รีบพาสามีเจ้ากลับบ้าน ก็แค่เรื่องเนื้อชิ้นเดียว ดูเจ้าโกรธจนตาแดง ไม่เคยเห็นโลกจริง ๆ” หลี่จ่างเกินพี่ชายคนโตของหลี่อวิ้นถึงยอมโผล่หน้ามา ทำท่าเป็นพี่ใหญ่ พูดเตือนและก็ตำหนิหลี่อวิ้นด้วย

หลี่อวิ้นมองดูเขา "พี่ใหญ่ก็พูดแล้ว ก็แค่เรื่องเนื้อชิ้นเดียว ตอนพี่หย่วนนำเหยื่อที่ล่ามา พี่กับพี่รองเอาของเขาไปทำไม พวกพี่ไม่รู้พวกเราอยู่บ้านเขาไม่มีอะไรกินจนใกล้ตายไหม? ก็คือเนื้อหนึ่งชิ้น นั่นก็เป็นเนื้อช่วยชีวิตคน วันนี้ไม่ว่าอย่างไรข้าจะเอากลับไป"

หลี่อวิ้นตาไวเห็นบนเขียงยังมีขาแกะข้างหนึ่งอยู่ ดูท่าพวกเขาไม่ได้เอาลงตุ๋นทั้งหมด

ละมั่งตัวนี้ดูตัวไม่ใหญ่นัก ลอกหนังออกแล้วเหลือแค่ขาข้างเดียว ส่วนอื่นถูกคนของสกุลหลี่ต้มไปในหมอแล้ว เดิมอยากกินงานเลี้ยงเนื้อแกะ กลับคิดไม่ถึงหลี่อวิ้นพาซวีชิงหย่วนกลับมา

"นะ เนื้อนั่นยังไม่สุก เจ้าก็เอาไปไม่ได้" หลี่ฉางหลินพี่ชายคนรองของหลี่อวิ้นพูดตะกุกตะกัก

พี่ชายสกุลหลี่สองคนกลับไม่กล้าวู่วาม เพราะในบ้านในตอนนี้ ยังเป็นนางหลี่เป็นคนดูแลครอบครัว ด้านบนมีแม่กดขี่อยู่ พี่ชายสกุลหลี่สองคนก็ทนทุกข์ไม่น้อย วางท่าอวดเก่งต่อหน้าหลี่อวิ้นก็แค่แสร้งทำไปก็เท่านั้น

"ไม่สุกข้าก็จะเอากลับ" หลี่อวิ้นแสดงนิสัยหัวรั้นอีกแล้ว

ซวีชิงหย่วนมองนาง เดิมอยากพูดพวกเราหยิบเนื้อดิบชิ้นนั้นรีบหนีจากสถานที่วุ่นวายนี่เถอะ

คิดไม่ถึหลี่อวิ้นต้องการเยอะจริง ๆ อารมณ์แบบนี้ นิสัยแบบนี้ดูป่าเถื่อนนิด ๆ

นางหลี่และหลี่ซินอยู่หน้าประตู ถูกซวีชิงหย่วนขว้างไว้ คือเขากลัวสองคนนี้จะทำร้ายหลี่อวิ้น หลี่จ่างเกินและหลี่ฉางหลินยืนอยู่ข้างเตา มองซวีชิงหย่วนที่สูงกว่าพวกเขามาก ก็ไม่กล้าแตะซวีชิงหย่วน ผู้ชายในบ้านไม่เคลื่อนไหว ผู้หญิงสองคน พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองของหลี่อวิ้นยิ่งไม่กล้าขยับ

หลี่อวิ้นไม่เกรงใจสักนิด เปิดฝาหม้อหยิบถังน้ำที่ใช้ตักน้ำ ไม่สุภาพเลย ยกฝาหม้อ หยิบถังไม้สำหรับตักน้ำ ตักเนื้อพร้อมน้ำแกงออกมาโดยตรง

“เดิมนี่ควรเป็นเนื้อของครอบครัวพวกเรา ข้าเอากลับทั้งหมด หากพวกท่านพูดกับข้าดี ๆ พวกเราครอบครัวปรองดอง ข้าก็แบ่งให้พวกท่านครึ่งหนึ่งได้ แต่พวกท่านทำกับข้าแบบนี้ แม่ผู้ให้กำเนิดด่าข้าเป็นนังแพศยา พี่สาวข้ายังบอกจะตีข้า พี่ชายทั้งสองคน พี่สะใภ้เห็นเนื้อเต็มหม้อนี่ เคยเป็นห่วงข้าจริง ๆ บ้างไหม?"

หลี่อวิ้นตักเสร็จ ยกลงเตาก็จะไป

หลี่ซงลูกชายคนโตของหลี่จ่างเกิน ดูอายุเจ็ดแปดขวบแล้ว เห็นหลี่อวิ้นถือเนื้อจะไป ก็ร้อนใจทันที

“ท่านพ่อ ท่านแม่ อาเล็กข้าถือเนื้อไปทำไม? เนื้อนี่ไม่ใช่ให้ข้ากินหรือ? ท่านย่าว่าเนื้อนี้เก็บไว้ให้ข้าที่เป็นหลานชายของท่านกิน”

หลี่จ่างเกินเงียบไม่พูด ลากหลี่ซง กลับเป็นหวังซื่อภรรยาของหลี่จ่างเกิน พูดอย่างไม่พอใจว่า "อาเล็กคนดีของเจ้า ถือเนื้อแกะไปแล้ว เนื้อที่จะเข้าปากถูกคนเอาไปแล้ว"

“ใช่แล้ว เสี่ยวซ่ง อาเล็กเจ้าไม่รักเจ้าแล้ว ไม่เพียงไม่เอาของเข้าบ้าน ยังคิดเอาของพวกเราไป เนื้อนี้ก็จะเอาไปด้วย เจ้าไม่มีเนื้อให้กินแล้ว”

หลี่ซินยืนอยู่ด้านหลังซวีชิงหย่วน พูดกระตุ้นหลี่ซง นางก็คืออยากให้หลี่ซงโกรธโวยวาย ขอแค่เนื้อยังอยู่จะยังไงก็ได้หมด

นางหลี่เห็นการกระทำแบบนี้ของหลี่อวิ้น ในใจลนลานใกล้บ้าแล้ว "นังแพศยาหน้าไม่อาย ยังว่าข้าด่าเจ้า แกไปถามคนในหมู่บ้าน มีบ้านไหนแย่งของกับแม่เหมือนแก แกปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม!”

“เป็นของของข้าข้าก็จะเอากลับ ไม่เหลือไว้สักนิด ตอนนี้ข้านับว่าเห็นแจ้งแล้ว ทุกคนในบ้านไม่มีสักคนที่อยากเห็นข้ามีความสุข เมื่อก่อนข้ามาที่บ้านทุกวัน ก็ไม่เห็นพวกท่านจะชักสีหน้า พวกท่านคิดแค่อยากได้สินที่ข้าเอามาให้พวกท่าน กลับไม่เคยคิดแทนข้าเลย”หลี่อวิ้นเดินออกจากด้านใน

คำพูดของนางกระตุ้นหลี่ซงที่รักเนื้อเท่าชีวิต เห็นเขาจับคบไฟในเตาไฟจะตีไปบนตัวหลี่อวิ้น!

คบไฟที่ใช้ติดไฟมีตะขอเหล็ก ตอนนี้วางอยู่กองไฟตลอด เผาจนแดง เกรงว่าหาโดนตัวหลี่อวิ้น ผิวที่หลังต้องเสียหมดแน่