บทที่ 6 บทที่ 5
บทที่ 5
“เธอจะขัดคำสั่งพ่อเธอสินะ คงไม่จริง...ที่พ่อเธอบอกว่าเธอเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง...” หญิงสาวหันหน้าออกนอกหน้าต่าง...เขาพูดเหมือนรู้จักครอบครัวเราดี
“หนูไม่รู้จักคุณ...และเราไม่เคยรู้จักกัน” เธอหันกลับมาน้ำตาคลอหน่วย…
ก่อนรถจะเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลเล็กๆ ระหว่างทางกลับปาง เขานั่งรอบนรถและทินเป็นคนพาเธอเข้าไปทำแผล ประมาณ 20 นาทีก็ออกมา หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
รถเลี้ยวเข้าบริเวณบ้านแล้ว...ไฟในบ้านเปิดไว้ และมีผู้หญิงใส่ชุดชาวบ้านมายืนรอเธออยู่พร้อมกับตะกร้าใบใหญ่...ที่น่าจะบรรจุสิ่งมีชีวิตไว้
เพียงแค่ประตูเปิดออกเธอก็วิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น และรับตะกร้ามา ก่อนจะเปิดประตูบ้านและเข้าไปในบ้านหลังใหญ่หลังเดิม ที่เขาเคยมาเหยียบเมื่อ 20 ปีก่อน
“พ่อเลี้ยงจะไปไหนครับ”
“ไปนอนสิว่ะ! เหนื่อยรบกับเด็กผีนี่เต็มทน!” ร่างสูงเดินเข้าไปในบ้าน แต่เขายังไม่ทันจะก้าวพ้นประตูก็เจอ ก้อนกลมๆ สีขาวกับสีน้ำตาล กระดิกหางให้อยู่หน้าประตู
“หมา?”
“ไม้ หมอก มานี่นะ!” เสียงเล็กตะโกนเรียกสัตว์เลี้ยงของตัวเอง พวกมันรู้งานวิ่งหางจุกตูดไปหา ก่อนเธอจะตวัดค้อนใส่เขา และชี้นิ้วไปที่ประตูบ้าน
“กลับไปสิคะ! คุณจะเข้ามาทำไม ไม่ใช่บ้านคุณ!” สองขาก้าวเข้ามาในบ้านโดยไม่ได้ถอดรองเท้า ก่อนจะนั่งลงโซฟากลางบ้านอย่างถือวิสาสะ ร่างสูงเอนหลังกับโซฟาตัวยาว และหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
“ออกไปนะ! ออกไปจากบ้านแก้วตานะ!” ดวงตาคมลืมขึ้นและเอียงหน้าไปคมคายไปมอง
“แฮร่ๆๆ ค่อออ โฮ่งๆๆ” ชิวาว่าตัวเล็กสองตัวในอ้อมแขนเธอ ต่างก็แยกเขี้ยวเล็กๆ ยิงฟันให้เขากันใหญ่ มือหนายกขึ้นหมายจะฟาดพวกมันให้รู้แล้วรู้รอด แต่เธอก็กอดมันไว้ราวกับเขาเป็นคนร้าย
“บอกมันให้หุบปาก! รวมถึงเธอด้วย!” พิณะตวาดออกมาอย่างรำคาญ!
ทินที่ยืนอยู่ไม่ไกล เดินเข้ามาหาหญิงสาว ก่อนเขาจะเอ่ยบอกอย่างสุภาพ...ถ้าปล่อยให้คุยกันเอง คงไม่มีวันจบแน่นอน!
“คุณแก้วตา...วันนี้พ่อเลี้ยงจะนอน...”
“ไม่!” ทินยังเอ่ยไม่ทันจบ หญิงสาวไม่รอฟังอะไรต่อ เธอเอ่ยออกมาว่าจะไม่ยอมให้เขานอนในบ้านของเธอ!
“คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้จักคุณเลย! ออกไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!” หญิงสาวหมุนตัวไปที่โซฟาอีกตัวก่อนจะวางสุนัขตัวเล็กสองตัวลง พอไม่มีใครอุ้ม...แค่พิณะจ้องตาพวกมันก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว!!
“อย่าเลยครับ...คุณแก้วตา ได้โปรดพอเท่านี้เถอะ เราจะรบกวนห้องแขกสักห้องนึง คุณช่วยบอกแม่บ้านเตรียมให้หน่อย พ่อเลี้ยงเป็นแขกของพ่อคุณนะครับ” หญิงสาวตวัดสายตาไปมองหน้าคนพูด
“ถ้าเขาเป็นแขกของพ่อ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาล่ะคะ” ดวงตากลมจ้องมองหน้าคนถามอย่างเอาเรื่อง ทินที่ถูกมองแบบนั้นรู้สึกหายใจหายคอไม่สะดวก...เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก
“พอเถอะครับ...พรุ่งนี้คุณต้องตื่นแต่เช้าไปวัดนะครับ”
“ไม่พอ!” หญิงสาวนั่งอย่างโกรธจัด ที่ใครก็ไม่รู้เข้ามายุ่มย่ามกับบ้านเธอ!
“ถอดรองเท้าออกนะคะ มันทำให้บ้านแก้วตาเลอะ!” พิณะปรายตามองก่อนจะยกขาขึ้นพาดบนโต๊ะกระจกเล็กด้านหน้า และเคาะส้นเท้าลงบนโต๊ะนั้นทำให้ขี้ดินที่ติดอยู่ที่รองเท้าหนังราคาแพงของเขาหลุดออกมาเปื้อนโต๊ะ!
“คุณ! คุณมันคนนิสัยไม่ดี!” หญิงสาวลุกขึ้นและเดินมาจับขากางเกงเขาออกแรงยกขึ้นและถอดรองเท้าให้เขาก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้านเขวี้ยงรองเท้าเขาออกไป และเดินหน้าบึ้งตึงกลับมา!
“ไม้ หมอก ไปนอนได้แล้ว...แล้วนี่ทานข้าวรึยัง?” ดวงตาคมจ้องมองร่างเล็กที่ก้มลงพูดกับสัตว์เลี้ยงของเธอ ก่อนพวกมันจะกระดิกหางและวิ่งวนๆ เป็นวงกลม หญิงสาวลูบหัวมันเบาๆ ก่อนก้อนกลมๆ จะวิ่งจากไป
“สรุปคุณจะไม่กลับใช่ไหมคะ”
“อืม ฉันจะพักที่นี่...”
“ถ้าคุณจะพักที่นี่ คุณก็ควรจะบอกว่าคุณเป็นใคร ไม่ใช่อยู่ๆ ก็โพล่หน้ามา และมาทำในสิ่งที่คนดีๆ เขาไม่ทำกัน”
“ฉันชอบที่เธอปากแข็งแรงแบบนี้นะ...พ่อเธอก็ดูจะสุภาพ นิสัยร้ายๆ ของแม่อย่างเอามาใช้นัก มันจะติดเป็นสันดาน...” พิณะเอ่ยพูดเสียงกลั่วหัวเราะ และเอานิ้วเคาะโซฟา พรางมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่คนมองคงรู้สึกไม่ปลอดภัย
“หากแก้วตาจะนิสัยไม่ดี นั่นเป็นเพราะแก้วตาเอง อย่างไปโทษใคร...และอย่าบอกว่าแก้วตาเหมือนผู้หญิงคนนั้น เพราะแก้วตามีแค่พ่อคนเดียว” หญิงสาวไม่เก็บความแค้นเคืองต่อแม่เธอแม้สักนิด…
พิณะรู้สึกชอบใจ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา และวางศอกลงที่หน้าขา ยืดตัวมาข้างหน้า เพื่อจ้องมองใบหน้าซีดขาวที่เชิดขึ้นอย่างถือดี...ปลายจมูกโด่งเล็กที่เชิดรั้น คงไม่จริงที่ธาวิชบอกว่าเธอเป็นเด็กไม่ดื้อและเชื่อฟัง...
“เกลียดแม่สินะ”
“.........”
“คงไม่แปลก เพราะฉันก็เกลียดแม่เธอ...” ดวงตากลมหันมามองสบกับดวงตาสีเข้มที่มองเธออย่างจะกินเลือกกินเนื้อ...เขามันคนหลายบุคลิกหรืออย่างไร
“คุณจะเกลียดใครมันไม่เกี่ยวกับแก้วตา และแก้วตาไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากพ่อ...”
“ฉัน...เธอก็ไม่สนใจ?” พิณะเลิกคิ้วถาม
“ไม่สนใจค่ะ” เธอตอบออกมาอย่างไม่ยี่หระ เป็นทินที่หัวเราะออกมา จนเขาต้องตวัดสายตาไปมอง
“ฉันชื่อ พิณะ อัครา…”
“..........”
‘พิ...ณะ ไปหาพ่อเลี้ยงพิ...ณะ’
‘ไปยะ...อยู่กับเขา ไปนะแก้วตา พ่อรักลูก...’
“หึ! ดูเหมือนเธอจะสนใจฉันแล้วสินะ...” ปฏิกิริยาที่เธอแสดงออกทันทีที่ได้ยินชื่อเขา...ดวงตากลมเบิกโพลงอย่างตกใจ มือเล็กที่วางอยู่ที่หน้าขากำชุดเดรสที่สวมใส่ไว้แน่น
“พิณะงั้นหรอ...” เสียงเบาเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอยน้ำตาคลอหน่วย ริมฝีปากหยักยกยิ้ม ก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้าง
“จนกว่าเธอจะดูแลตัวเองได้ เธอจะอยู่ในความดูแลของฉัน”
“หนูไม่ได้ต้องการให้คุณมาดูแล หนูจะไปอยู่กับคนที่คิดจะฆ่าหนูได้ยังไง” มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนดี...เขาน่ากลัวมาก ยิ่งเวลาโกรธก็ยิ่งน่ากลัว
“พ่อเธอดั้นดนขึ้นไปเชียงรายตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา...ทำไมพ่อเธอที่อยู่ลำพูนจะต้องขับรถไปเชียงรายทุกวัน...เธอรู้ไหม?”
“..........” ใช่...ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา พ่อไปทำธุรที่เชียงรายตลอด และก็สั่งให้คนมาเฝ้าที่ปางไม้ คนมากหน้าหลายตา...ทุกคนมีอาวุธทั้งนั้น
“เธอคิดว่าอะไรล่ะ? ทำไมพ่อเธอถึงต้องทำแบบนั้น…”
“..........”
“จะบอกให้หายโง่...เพราะฉันอยู่เชียงรายยังไงล่ะ!!”
“!!”
“มีคนมากมายต้องการที่นี่...แต่ฉันพิณะคนนี้ ไม่ได้ต้องการอะไรที่เป็นของ ณ ขจรศักดิ์ แม้แต่นิดเดียว!!” เสียงเข้มเอ่ยออกมาลอดไรฟัน
“แล้วคุณจะมาที่นี่ทำไม...”
“ฉันเป็นหนี้บุญคุณพ่อเธอ...แลกกับการดูแลเธอ ฉันเลยต้องมา”
“ไม่จำเป็นค่ะ แก้วตาไม่ใช่พ่อ เพราะฉะนั้นคุณไปบอกพ่อเถอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับแก้วตา”
“จะให้ตามไปบอกพ่อเธอในนรกนะหรอ? คงไม่ล่ะ!” หญิงสาวลุกขึ้นขึ้นด้วยอารมณ์เดือดดาล! กี่ครั้งแล้วที่เขาพูดจาล่วงเกินพ่อเธอ!
“เธอรู้ไหมว่ามีคนต้องการปางไม้ที่นี่มากมายขนาดไหน?”
“..........”
“เพียงแค่ฉันขับรถกลับเชียงราย...เธออาจจะโดนฆ่าตายในบ้านหลังนี้ทันที”
“คะ...คุณพูดอะไร”
“พ่อเธอโดนฆ่าตาย ขนาดคนที่มีคนรู้จักมากหน้าหลายตาอย่างพ่อเธอยังตายอนาถแบบนั้น นับภาษาอะไรกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอ!” พิณะแสยะยิ้มให้เธอก่อนจะส่ายหน้า เขาพูดแค่นี้เธอก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว
“ที่เป็นร้อยๆ ไร่ ไม้อีกไม่รู้เท่าไหร่...ฉันให้ 3 วัน เธอคงโดนลากไปรุมโทรมและปาดคอตายที่ไหนสักที่ในปางไม้พ่อเธอนี่แหละ!” ร่างเล็กมองหน้าเขาด้วยแววตาสั่นเทิ้ม! เธอทั้งหวาดกลัวและเจ็บแค้นกับคำพูดของเขา!
“ฉันจะยอมเป็นทางเลือกให้เธอ...อยู่กับฉัน และฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ”
“คุณไม่น่าจะเป็นคนดีขนาดนั้นหรอก!!” หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้! พิณะหัวเราะ ก่อนจะกอดอกมองเธอ
“ฉันชอบที่ปากดีแบบนี้...น่าสนุกดี!”
“คุณต้องการอะไร” หากจะมีการต่อรอง...เธอก็ไม่ควรเสียเปรียบ!
“พรุ่งนี้ผู้หญิงหิวเงินคนนั้นจะต้องมาร่วมงานศพพ่อเธออย่างแน่นอน...แค่บอกเขาว่าเธอจะไปอยู่กับฉัน เธอเลือกฉัน! ไม่ได้เลือกแม่เธอ!!!”
พุทโธ ธัมโม สังโฆ
กอดคอลงนรกไปพร้อมกันค่าาาา
เตรียมไข่มารอต้มเลยจ้าา เดือดแน่นอน!!
