บทที่ 33 “คุณ...ว่าย...น้ำ....ไม่....เป็น...สิ...นะ”

เธอหันไปมองเขา ก่อนจะยิ้มให้บางๆ อย่างฝืดเฝื่อน พยายามจะนึกหาคำอธิบายดีๆ สักคำ แต่กลับไม่มีอะไรผุดขึ้นมาในหัว สมองเหมือนจะตีบตันไปเสียหมด

“ว่าไง...ทำอะไรอยู่” เขาถามย้ำอีกครั้ง ขณะทรุดตัวลงนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ

เธอคิดจะโกหก บอกว่าไม่มีอะไร แล้วลุกหนีกลับเข้าห้อง พรุ่งนี้ค่อยหาทางซื้อสร้อยเส้นใหม่มาแทน ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ