บทที่ 98 98

“ลดา...ทำไมนะ...ผมถึงได้รักคุณมากขนาดนี้”

คนตัวใหญ่พึมพำอยู่กับซอกคอขาวผ่องก่อนจะละใบหน้าออกมาเพื่อมองภาพความงามให้เต็มตาในคืนพระจันทร์แสนสวย แสงสีเงินอันนุ่มนวลลอดผ่านบานกระจกเข้ามาอาบผิวเนียนลื่นบนร่างกลมกลึงอวบอิ่มที่เขาเท่านั้นได้เป็นเจ้าของ ลดาเขินอายจนผิวขาดจัดอมชมพูเป็นสีเข้มขึ้น เขาก็รักเธอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ