บทที่ 9 แหล่งโปรตีน
เสียงว่าพอใจทำให้เธอยิ่งกล้า จากปลายลิ้นแตะค่อยๆ เพิ่มเป็นไล้เลียไปทั่วส่วนปลาย ไล้วนไปมารับรู้ถึงรสชาติความหวานจากน้ำหล่อเลี้ยงใสสะอาดนั้น และเธอไม่ได้อุปาทานไปเองแน่เมื่อขณะนี้เธอไม่ต้องแหงนใบหน้าและชูปลายลิ้นอีกแล้ว เมื่อความแข็งแกร่งของไรอันส่งเขามาจ่ออยู่ที่ริมฝีปากของเธออย่างพอดิบพอดี และยังทำทีเหมือนจะกดเข้ามาในอุ้งปากและลำคอไม่ต่างจากที่ทำกับโพรงดอกไม้ของเธอสักนิด
ตวงรัตน์อ้าปากให้กว้างมากขึ้นเพื่อรอรับความใหญ่โตนั้น เธอไม่ใช่สาวไร้เดียงสาที่ไม่เคยเรียนรู้ในเรื่องราวเหล่านี้ แม้ว่าไรอันจะเป็นรักแรกและเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แต่โลกก้าวไกล เรื่องเซ็กซ์ไม่ใช่ความลับสำหรับเธอ
การร่วมรักในท่าทางต่างๆ เธอเคยพบเห็นในเครื่องมือสื่อสารมาบ้าง และเธอก็รู้ว่าผู้ชายต้องการอะไร เมื่อไรอันกำลังให้ความสุขกับเธอจนแทบจะขาดใจตายแล้วทำไมเธอจะให้กับเขาบ้างไม่ได้ และมันจะเป็นการดีมากที่เธออาจจะได้เห็นไรอันเสียวสุดๆ จนต้องร้องขอให้เธอหยุดเช่นกัน และไม่ใช่เพียงแค่คิด
เมื่อกายแกร่งนั้นพลิกลงด้านล่างส่งร่างเล็กของเธอขึ้นบนให้เธอเป็นคนคุมเกมนี้เองทั้งหมด ตวงรัตน์ไม่รอช้ารูดริมฝีปากขึ้นลงตามสื่อที่เคยเรียนรู้ในทันที และก็ทำให้ไรอันมีสภาพไม่ต่างจากที่เธอคิดสักนิด เพียงแต่เธอได้ยินแต่เสียงอู้อี้ไปมา เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะริมฝีปากของไรอันไม่ว่างน่ะสิ
“อื้อ... อื้อ... อื้อ...” มีเพียงเสียงอือออไปมาเท่านั้นที่เธอได้ยิน ว่าเขาก็กำลังเสียวจนจะขาดใจ
ตวงรัตน์รูดริมฝีปากขึ้นลงเร็วขึ้นตามเสียงเร่งเร้าของไรอัน และเมื่อเขาทนไม่ไหว พยายามจะดันร่างของเธอออกห่าง น้อยไปสิที่เธอจะยอม ตวงรัตน์กดบั้นท้ายลงกับริมฝีปากของเขา รูดความยาวนั้นเข้าไปจนสุดคอหอย ทำให้ไรอันต้องระบายออกกับปลายลิ้นละเลงเข้าสู่โพรงดอกไม้ของเธอมากขึ้น
“อื้อ... อื้อ... อืม... อือ...”
เสียงครางแว่วหวานคุ้นหูเมื่อดอกไม้ถูกชอกชอนด้วยปลายลิ้นไม่หยุดจนเธอสั่นสะท้านไปทั้งร่าง เส้นทางสีขาวเข้ามาเฉียดใกล้ตัวเธออีกครั้งและครั้งนี้เธอกระโดดคว้าไว้ให้ทัน จะไม่ยอมให้ไรอันได้แกล้งเธออีกแล้ว
ตวงรัตน์บดบั้นท้ายลงกับเรียวลิ้นรุนแรง ร่อนส่ายสะโพกไปมาไม่หยุด ในขณะที่รูดความแข็งแกร่งลึกสุดคอหอยและหมุนคว้างเป็นเลข 8 จนรับรู้ได้ถึงแรงกระตุกวาบของไรอัน พร้อมเสียงลมหายใจฮึดฮัดรุนแรงก่อนจะส่งความใหญ่โตนั้นดันชิดจนแทบจะทะลุคอหอยของเธอ
ตวงรัตน์อยากจะสำรอกออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะความใหญ่โตค้ำคอหอยอยู่ และเมื่อความอุ่นวาบที่พวยพุ่งรุนแรงเข้าสู่ลำคอมาพร้อมความคาว ความข้น ตวงรัตน์ก็ยิ่งอยากจะอาเจียนแต่ก็ทำไม่ได้อีก เพราะไม่มีช่องว่างใดให้เธอปลดปล่อย ดวงตาสวยจึงได้แต่เบิกกว้างตาเหลือก อยากจะกรีดร้อง อยากจะผลักดันเขาก็ผลักไม่ออก จำต้องกลืนกินหยาดน้ำเข้มข้นเหล่านั้นเข้าไปจนหมด ความตั้งใจแรกที่อยากจะแกล้งให้เขาครวญครางไม่หยุด กลับกลายเป็นทำให้เขาไปถึงจุดสูงสุดอย่างสุดยอด
“อ้วก... อ้วก...”
“เป็นยังไงบ้างครับรัตน์ หึหึหึ... ไม่เห็นน่าอ้วกตรงไหนเลย อร่อยดีออก” ไรอันตามมาลูบหลังเมื่อตวงรัตน์ผละไปที่ข้างเตียงพร้อมทำท่าจะอาเจียนเอาน้ำแห่งความสุขของเขาออกมา
“บ้าน่ะสิ อ้วก... อ้วก...”
“มันลงท้องไปแล้ว จะอ้วกออกมาได้ไง กินเข้าไปเถอะนะ กินแล้วผิวพรรณดี โปรตีนทั้งนั้น”
“จะบ้าเหรอ ใครจะบ้ากินของเหล่านี้”
“โอว... โนๆ คุณว่าที่ดอกเตอร์ครับ อินโนเซ้นท์จัง ไม่รู้เหรอครับว่าน้ำหวานของผู้ชายมีประโยชน์แค่ไหน จะลองเอาไปทาหน้าเพื่อความเต่งตึงบ้างไหมล่ะครับ ผมจะรีดออกมาให้”
“บ้าน่ะไรอัน ใครเขาจะบ้ากัน ไม่พูดด้วยแล้ว หนีไป รัตน์จะอาบน้ำ”
“ทีผมยังกินน้ำหวานของรัตน์จนหมดไม่เหลือหลอ... รัตน์กินของผมบ้างจะเป็นไรไป มีประโยชน์ที่สุด”
ตวงรัตน์ถึงกับอึ้ง ใบหน้าร้อนวูบวาบเพราะคำพูดตรงๆ ห่ามๆ ของไรอัน ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันกินได้ แต่มันน่าสะอิดสะเอียนที่สุด ทั้งกลิ่นคาวๆ นั้นก็ยังติดอยู่ในลำคอ ถ้าเธอไม่อาเจียนก็คงต้องดื่มน้ำอะไรเปรี้ยวๆ ให้อาการพะอืดพะอมนี้มันหายไปสักหน่อย ไม่อย่างนั้นเธอคงทำใจได้ยากทีเดียว
“หนีสิ รัตน์จะอาบน้ำ” ทั้งอายคำพูดและเคืองกับสิ่งที่เขาทำ แต่ก็ยังรู้สึกวาบหวามเมื่อไรอันเอาแต่มองไปทั่วร่างเปล่าเปลือยของเธอราวกับเขากำลังใช้ฝ่ามือลูบไล้
“หึหึหึ... ถ้ารัตน์ไม่ปฏิเสธ ต่อไปนี้รัตน์ลืมกินไข่ไปได้เลย”
“เกี่ยวอะไรกับไข่ด้วย” สีหน้าสงสัยไม่เข้าใจ
“อ้าว... ก็ต่อจากนี้ไป ผมจะให้โปรตีนกับรัตน์ทุกวันนี่ครับ งั้นไข่คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ”
“บ้าจริงไรอันนี่! ใครเขาจะกินกัน รัตน์ไม่...”
“หึหึหึ... จะคอยดู”
ไรอันหัวเราะไล่หลังร่างเล็กเปล่าเปลือยที่ผลุบหายเข้าไปในบานกระจกที่กั้นระหว่างห้องนอนกับห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะพาร่างกายไร้เสื้อผ้าผลุบหายเข้าตามไป และห้องน้ำอันแสนจะอบอุ่นก็เต็มไปด้วยเสียงวี้ดว้ายของตวงรัตน์ดังมาเป็นระยะ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหอบหายใจสะท้านระรัวเร็วของหญิงชาย พร้อมเสียงกรีดร้องสุขสมสะใจของคนทั้งคู่ เมื่ออากาศหนาวเย็นกิจกรรมที่ทำให้อบอุ่นร่างกายจึงจำเป็นจนขาดไม่ได้
