บทที่ 3

แม็กนัส เฮล

เราออกจากลานประลองมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร กูจับแขนของเอเดรียนไว้แน่น นิ้วจิกลึกลงไปในข้อมือผอมบางของเขาเพื่อกันไม่ให้คิดหนี

เขาก้าวสั้นๆ อย่างไม่มั่นคง สะดุดเป็นครั้งคราว ทางเดินของปีกอาคารกลางนั้นแคบ แสงไฟสีเหลืองเหนือหัวพวกเรากระพริบวิบวับราวกับจะดับได้ทุกเมื่อ

“เดี๋ยวแกก็ชิน” เสียงขอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ