บทที่ 92 92

“ฉันขอโทษ เมื่อกี้ฉันกลัว…กลัวมากจริงๆค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวนะ…มีผมอยู่ด้วย คุณไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

ฝ่ามือหนาลูบเส้นผมยาวสลวยชื้นเหงื่อไปมา จนหล่อนเริ่มคลายความตระหนกแล้วนั่นแหละ ถึงได้ออกปากถาม

“ยุงชุมนะมน ไม่มีมุ้งแบบนี้จะนอนยังไงล่ะ”

หญิงสาวถอนหายใจยาว ผละห่างอกอุ่นๆ เหลือบตามองไปทางมุ้ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ