บทที่ 65 Chapter 11 ความทรงจำที่หายไป [5]

ฟู่ว!

คนถอนหายใจมันต้องเป็นผมไม่ใช่รึไงกัน ยิ่งเจอหมอผมก็ยิ่งงงนะ

“เข้ามาสิ”

หมอหันมาบอกผมหลังจากที่ปล่อยมือของผมออกแล้วเดินไปนั่งลงรอผมที่โต๊ะทำงานเรียบร้อย ทิ้งให้ผมยืนเอ๋อเหรออยู่ที่หน้าประตูคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“เอ่อ จริงๆ หมอน่าจะให้ความสำคัญกับแฟนหมอก่อนนะครับ บอกแล้วไงว่าผมไม่ได...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ