บทที่ 7 Chapter 1 ผีรุ่นแรก [6]
“เดี๋ยวสิครับท่านยมบาล”
ผมรีบร้องเรียกพร้อมกับคว้าหมับที่ข้อมือของท่านยมบาลเอาไว้ในทันทีที่กำลังจะโดนทิ้งไว้กลางทาง นี่ท่านยมฯ หนึ่งหรือยมฯ สองล่ะเนี่ย แต่ช่างเถอะ จะยมฯ ไหนๆ ผมก็ยังไม่ได้อยากจะเจอทั้งนั้นแหละ
“อะไรอีกล่ะไอ้หนุ่ม หรือเจ้าอยากจะไปกับข้า” น้ำเสียงทุ้มๆ ยังคงพูดติดตลก แต่คนที่ได้ฟังกลับไม่ตลก เพราะผมขำไม่ออกเลยสักนิดเดียว
“เปล่าครับ ผมแค่อยากถามว่าผมจะกลับเข้าร่างได้ยังไง ผมได้ยินนะว่าพวกท่านจับดวงวิญญาณของผมมาผิด นั่นแปลว่าจริงๆ แล้วผมยังไม่สมควรตาย” ผมรีบบอกออกไป เรียกได้ว่าพูดเร็วปร๋อเพราะกลัวแทบตายว่าจะพูดไม่ทัน และทันทีที่พูดจบก็ยืนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
ก็ในเมื่อจับมาผิด มันก็สมควรต้องทำให้มันถูกสิ ไม่ใช่มาทิ้งผมไว้แบบนี้โดยไม่คิดจะเหลียวแลผมเลยสักนิด
“เรื่องที่เจ้ายังไม่สมควรตายน่ะมันก็ใช่ เพราะว่าข้าไลน์ไปถามท่านพญายมมาแล้ว ท่านบอกว่าเจ้ายังไม่สิ้นอายุไขจริงๆ แต่เรื่องที่เจ้าถามข้าว่าเจ้าจะกลับเข้าร่างเดิมของเจ้าได้ยังไงน่ะ ข้าตอบไม่ได้หรอก เพราะข้ามีหน้าที่เอาออก ไม่เคยเอาเข้า”
“มักง่าย!”
“เจ้าว่าข้ามักง่ายงั้นรึ!” เสียงทุ้มเข้มดังกังวานขึ้นอีกครั้งเมื่อผมพลั้งปากต่อว่าท่านยมบาลออกไป หาเรื่องตายจริงๆ แล้วมั้ยล่ะธาวิน
โธ่ว้อย! นี่มันเรื่องบ้าบอคอหอยพอกอะไรกัน ตั้งแต่เกิดมามดสักตัวผมก็ไม่เคยตั้งใจฆ่า (มีแต่ไม่ตั้งใจอยู่บ่อยๆ) แล้วทำไมผมถึงต้องมาเจอสงครามชีวิตแบบนี้ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ผะ...ผมขอโทษ แต่นี่มันชีวิตของผมนะ พวกท่านสองคนจับผมมาผิด ไม่คิดจะแสดงความรับผิดชอบกันบ้างเลยเหรอครับ ไม่ต้องช่วยจนสำเร็จก็ได้ แค่บอกผมมาว่าผมควรจะทำยังไง” ผมรีบถามต่อ พยายามหว่านล้อมทุกทางไม่ว่าจะน้ำเสียงที่อ่อนลง สายตาที่เว้าวอนร้องขอชีวิตน้อยๆ ของผมคืนมา แต่ทว่าท่ายมบาลกลับมองหน้าผมแล้ว...ยิ้มหวาน
ขนหัวลุกเว้ยยย!!!
“พวกข้าจะช่วยชี้ทางให้ก็ได้ แต่บอกก่อนนะว่าแค่ช่วยชี้ทาง ส่วนเจ้าจะทำได้มั้ยนั่นเรื่องของเจ้า เพราะอย่างที่บอกว่าพวกข้ามีหน้าที่นำดวงวิญญาณออกจากร่าง แต่ไม่เคยนำเข้าร่าง”
“ครับ ขอบคุณครับท่านยมบาล” ผมบอกด้วยความดีใจเมื่อเห็นแสงสว่างของชีวิตตัวเองรำไรอยู่ที่ปลายอุโมงค์
“เจ้ามีเวลาสิบวันในการหาทางกลับเข้าสู่ร่าง เพราะถ้าเกินสิบวันไปแม้แต่วินาทีเดียว เจ้าจะไม่สามารถกลับไปมีชีวิตได้อีกเลย”
“สิบวันงั้นเหรอครับ หมายความว่า...ยังไง อ้าว ท่านยมบาล ท่าน ท่านยมบาลลล!”
เสียงของผมก้องสะท้อนไปมาอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม และเมื่อหันมองรอบกายก็พบเพียงความว่างเปล่า ห้องทั้งห้องเหลือเพียงผมคนเดียวเพราะว่าท่านยมบาลหายไปแล้ว
ผมค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น หนทางที่จะได้กลับไปมีชีวิตแบบเดิมอีกครั้งของผมหายวับไปกับตา ถึงแม้ว่าท่านยมบาลจะบอกว่าผมมีเวลาสิบวัน แต่ถ้าผมยังไม่รู้อะไรเลยอยู่แบบนี้ ไอ้สิบวันบ้าบอนั่นมันจะมีความหมายอะไร ในเมื่อตอนนี้ผมทำอะไรเองไม่ได้สักอย่าง
“ธาวิน!”
เสียงทุ้มๆ ของใครสักเรียกผมให้เงยหน้าขึ้นจากหัวเข่าของตัวเอง แม้ตอนนี้สองตาของผมจะกำลังพร่าเบลอไปด้วยน้ำตา หากแต่ใบหน้าอันหล่อเหลาและดวงตาที่คมเข้มคู่นั้นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้อย่างน่าประหลาด ผมจำเขาได้ดีเพราะว่าเขาคือคนที่ช่วยชีวิตผมไว้เมื่อหลายชั่วโมงก่อน
“หมอ!”
ผมเรียกหมอกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ทุกอย่างของผมมันมืดมนไปหมดจนแทบไม่อยากจะคาดหวังอะไรอีกต่อไปแล้ว
กึกๆ ๆ
เสียงฝีเท้าของหมอดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหมอค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาผม ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะกลับเข้าสู่โหมดปกติแล้ว ผมสามารถมองเห็นทุกอย่างรอบกายได้ชัดเจนเพราะแสงสว่างจากหลอดไฟที่ถูกเปิดไว้ทั่วทั้งห้อง และพอหันกลับมาอีกทีก็พบว่าหมอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
ผมค่อยๆ ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาออก แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่ออยู่ๆ หมอก็ยื่นฝ่ามือที่ขาวสะอาดของตัวเองเข้ามาช่วยเหลือ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าหมอให้แน่ใจว่าเขาตั้งใจยื่นมือมาช่วยผมจริงๆ หรือเพียงแค่อยากจะส่งสัญญาณให้ผมเงยหน้าขึ้นไปสนใจเขากันแน่ เพราะว่าก่อนหน้านี้เขายังเดินหนีผมอยู่เลย
“ไปสิ จะได้ตกลงกันว่าจะเอายังไงต่อ” หมอบอกเสียงเรียบ
เมื่อตอนก่อนหน้านี้ใบหน้าของหมอเรียบเฉยยังไง ณ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ผมมั่นใจว่าเขาเต็มใจจะช่วยผมนั่นก็คือฝ่ามือที่หมอส่งมาให้ผม ที่ตอนนี้เปลี่ยนจากการรอให้ผมยื่นไปจับ เป็นการวางลงที่บ่าของผมเบาๆ
“หมอกลับไปพักผ่อนเถอะครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว” ผมบอกเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มออกไปจางๆ ผมมีเวลาแค่สิบวันมันจะไปทำอะไรได้ มันไม่พอที่จะตั้งสติด้วยซ้ำ
“นายเองก็ต้องการพักผ่อนไม่ใช่รึไง”
“ผมเป็นผีนะหมอ ผีที่ไหนนอนตอนกลางคืน” ผมรีบย้อน
“เถียงคำไม่ตกฟาก เดี๋ยวก็ปล่อยให้ตายไปจริงๆ ซะหรอก”
หมอดุผมพร้อมกับผลักหัวผมแรงๆ จนกระแทกเข้ากับกำแพงข้างๆ แต่แทนที่หมอจะรู้สึกผิดเมื่อผมหันไปมองด้วยสายตาโกรธๆ ที่หมอทำผมเจ็บ หมอดันยิ้ม และนี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเวลาหมอยิ้ม...ดูดีชะมัด
