บทที่ 10 EP 01 เข้าทาง [7]
“พรุ่งนี้มึงว่างรึเปล่า”
“ฮั่นแน่” ผมรีบแซวทันทีที่พี่ศิลาถามจบ ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงเว่อร์
“กูมีเรื่องอยากขอให้ช่วย แต่ไม่ใช่เรื่องอะไรที่เข้าทางมึงแน่ๆ กูสาบาน”
ทำไมต้องพูดด้วยท่าทางมั่นใจอะไรเบอร์นั้นด้วยล่ะ ผมเสียกำลังใจหมด
“แล้วอะไรล่ะครับที่พี่บอกว่ามันจะไม่เข้าทางผมน่ะ บอกตามตรงน่ะครับว่ามันเข้าทางตั้งแต่ที่พี่มาขอให้ผมช่วยแล้ว” ผมเอียงคอมองหน้าพี่ศิลานิดๆ ยิ้มกวนๆ ให้เขาหน่อยๆ เพราะเริ่มรู้สึกได้รับสัญญาณที่ดี
“เรื่องงานน่ะ”
“งานอะไรครับ มีอะไรที่บาร์เทนเดอร์อย่างผมจะรับใช้พี่ได้งั้นเหรอครับ” ผมชักอยากรู้มากขึ้นเสียแล้วสิ
“ถ่ายแบบ”
“หา!”
“พอดีนายแบบที่กูติดต่อไว้มันเล่นตัว จะขอขึ้นค่าตัวกูเลยไม่เอา แต่งานส่วนอื่นมันพร้อมหมดแล้ว ขาดแต่นายแบบ”
“แล้วพี่ก็เลยจะให้ผมไปเป็นแบบแทนเนี่ยนะครับ” ผมถามด้วยความตกใจ ตอนนี้จะรักษาฟอร์มหรือว่าเก็บอาการอะไรก็ไม่ทันทั้งนั้น
“เออ มึงจะเรียกค่าตัวเท่าไหร่ก็ว่ามา ไม่นานหรอก เดือนหน้ากูจะเปิดตัวคอเลคชั่นใหม่ เดี๋ยวไม่ทัน” พี่ศิลาบอกเสียงเครียด พอฟังที่เขาพูดจบ ผมก็เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเขาเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า
“เร็วๆ มึงอย่าคิดนาน ถ้ามึงตกลง ก็จะได้โทรบอกคนอื่นๆ เขาวุ่นกันอยู่”
“โห พี่จะไม่ให้เวลาผมคิดเลยเหรอ ผมเคยทำอะไรแบบนั้นเสียที่ไหนกัน”
“ของมันต้องมีครั้งแรกเสมอนั่นแหละ”
“ฮั่นแน่” ผมแกล้งยกมือขึ้นชี้พี่ศิลาแบบแซวๆ อีกรอบ แต่ครั้งนี้เขากลับทำหน้านิ่งใส่ ไม่ยิ้มแย้ม ไม่แม้แต่จะถอนหายใจแบบทุกครั้ง ทำเอาผมต้องค่อยๆ สงบเสงี่ยมลงอย่างรู้ชะตากรรม
“ผม...ไม่รู้หรอกครับ ปกติครั้งแรกคนอื่นเขาคิดค่าตัวกันยังไงอ่ะ” ผมถามเสียงอ่อย เรื่องปฏิเสธน่ะไม่มีในหัวผมอยู่แล้ว ถ้าลองพี่ศิลามาขอให้ช่วย ผมก็ยินดีช่วย
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่เดี๋ยวเช็กกับบีบี ที่เป็นคนติดต่อนายแบบให้ก็แล้วกันว่าปกติเขามีเรทยังไง ว่าแต่มึงตกลงรึเปล่า”
“อ่า...”
“กูไม่ง้อนะ ตัวเลือกกูเยอะ”
“ตกลงครับ กลัวพี่ไม่ง้อ ส่วนเรื่องค่าตัวผมไม่คิดเป็นเงิน”
“อะไรของมึง” พี่ศิลารีบถาม สีหน้าดูหวาดระแวงผมยังไงชอบกล
“เอาเป็นผมขอเดทกับพี่สักครั้งก็พอ”
“มึงหยุด!” ช่างเด็ดขาดอะไรแบบนี้กันนะ
“โอเคครับ ผมหยุดก็ได้ แต่ผมพูดจริงๆ นะ หรือไม่อย่างนั้นพี่ก็ไม่ต้องง้อผมก็ได้ จะลองติดต่อคนอื่นดูหรือจะลองบอกไอ้คนเก่าว่าพี่ยอมจ่ายค่าตัวมันเพิ่มก็แล้วกันแต่พี่” ผมลอยหน้าลอยตาบอก พูดทั้งที่ไม่มั่นใจสักนิดว่าเขาจะง้อนั่นแหละ แต่ถ้าเขามีทางเลือกอื่นจริงๆ ผมว่าเขาไม่ลองถามผมตั้งแต่แรกให้เสียฟอร์มหรอก เขารู้นี่นาว่าผมคิดยังไงกับเขาน่ะ
“มึงนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ”
“พูดแบบนี้แปลว่าพี่ตกลงจะเดทกับผมรึเปล่าน้า” ผมยังคงแกล้งถาม ยกมือขึ้นมาเกาท้าทายนิดๆ เพื่อรอคำตอบ
“ก็ขอเก็บไปคิดก่อนก็แล้วกัน”
“สรุปว่าพี่จะลองติดต่อคนอื่นก่อน แล้วถ้าไม่มีคนอื่นทำให้พี่แล้วจริงๆ พี่ถึงค่อยวกกลับมาหาผมล่ะสิ ใช่สิ ผมมันของตายของพี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่เนอะ”
“ไอ้โอบ”
“ไม่เป็นไรครับ เพื่อพี่ผมยอม เอาเป็นว่าถ้ารอบกายพี่ไม่มีใครแล้ว โทรหาผมนะ กระซิกๆ” ผมแสร้งสะอึกสะอื้นเบาๆ เรียกความหมั่นไส้ สีหน้าของพี่ศิลาตอนนี้ดูไม่จืดเหมือนกัน จะว่ายังไงดีล่ะ เขากลอกตาไปมา ถอนหายใจซ้ำๆ แถมยังขบฟันแน่นจนกรอบหน้าชัดขึ้นมากทีเดียว
“เออ มึงนี่มัน...หึ่ย! พรุ่งนี้ไปให้ตรงเวลาด้วยก็แล้วกัน ส่วนเรื่องเดทห่าเหวอะไรของมึงนั่นไว้ตกลงกันทีหลัง เอาเรื่องงานให้รอดก่อน”
“บางทีผมอาจเกิดมาเพื่อเป็นนายแบบให้พี่ตั้งแต่แรกก็ได้นะ รับรองว่าผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง”
“ดี พรุ่งนี้กูแชร์โลเคชั่นให้ก็แล้วกัน”
“ฮั่นแน่ นี่พี่กำลังขอเบอร์ผมเหรอ บ้าน่า ไม่ใช่เรื่องจริงหรอก”
“เปล่า กูได้มาจากไอ้ทัพแล้ว”
“ว้าวๆๆ นี่พี่แอบขอเบอร์ผมจากพี่ทัพมาแล้วเหรอเนี่ย”
“ถ้ามึงยังไม่เลิกฮั่นแน่ใส่กู กูจะ...”
“ขับรถดีๆ ครับพี่ ฝันดีนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน บาย” ผมชิงบอกลาพี่ศิลาด้วยความอารมณ์ดี ขยิบตาทิ้งท้ายนิดๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้ามาในร้าน และเดินผิวปากฮัมเพลงมาตลอดทาง
ไหนเมื่อครู่นี้ใครบอกว่าไม่เข้าทางผมนะ ผมว่านี่มันเข้าทางผมเต็มๆ เลยต่างหาก เยส!
