บทที่ 18 EP 02 ผู้ชายใส่สูท [8]
“เสร็จแล้วโว้ยยย” เสียงไอ้ต๊อดตะโกนบอก มันดีใจอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน
นี่เผลอแป๊บเดียวไอ้โอบมันเปลี่ยนกางเกงไปครบแล้วเหรอเนี่ย ผมไม่รู้เวลาเลย
“ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลยใช่มั้ยครับพี่ศิลา”
“อืม” ผมตอบพึมพำในลำคอ
“พี่จะไม่ไปเช็กภาพก่อนเหรอครับ เผื่อมีชุดไหนที่พี่ยังไม่ถูกใจ ผมจะได้ไปเปลี่ยนมาถ่ายให้ใหม่”
“ไม่ต้อง เมื่อกี้กูเช็กแล้ว มึงรีบๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าป่ะ” ผมบอกเสียงเรียบ พูดจบก็ถอนหายใจทิ้งเบาๆ ก่อนจะมองไปที่คนอื่นๆ ที่กำลังช่วยกันเก็บข้าวของ
“พี่ศิลาครับ” ไอ้โอบเดินเข้ามาเรียกใกล้ๆ หันไปเห็นรอยยิ้มของมันแล้วรู้สึกไม่ไว้ใจมันเลย ให้ตายสิ
“อะไรของมึง”
“อย่าลืมค่าตัวผมนะครับพี่”
“เออ กูไม่ลืมหรอก” ผมบอกเซ็ง นึกสงสัยอยู่ว่าไอ้ที่ผมพูดกับมันไปทั้งหมดก่อนที่จะเริ่มงานวันนี้นี่ไม่เข้าหูมันเลยรึยังไง ไม่ได้ยินแล้วแกล้งไม่เข้าใจหรือว่ามันไม่ได้ยินหรือว่ามันไม่เข้าใจจริงๆ กันแน่
ไอ้โอบเดินผิวปากอารมณ์ดีกลับออกไป ทิ้งผมเอาไว้กับปัญหาหนักอกเรื่องค่าตัวของมัน
“พี่ศิลาจะเช็กรูปอีกสักรอบมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ ส่งมาทั้งหมดนั่นแหละ เดี๋ยวคืนนี้จะเช็กเอง” ผมบอกส่งๆ ก่อนจะเดินตามไอ้โอบลงมาที่ชั้นล่าง ก่อนหน้าที่ผมจะเดินมา ตังเมเหมือนจะลงมาก่อนแล้วเพราะเธอน่าจะไปช่วยอำนวยความสะดวกให้ไอ้โอบ เพราะเป็นหน้าที่ของเธอ
“เพื่อนพี่ศิลารึเปล่าคะ” ตังเมหันมาถาม ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธทันทีเพราะว่าผมเองก็มองเห็นรถและเจ้าของรถคันนั้นที่จอดอยู่หน้าสตูฯ ตั้งแต่เดินลงบันไดมาแล้ว
ผู้ชายตัวสูงๆ ในชุดสูท สวมแว่นกันแดดสีดำยืนอยู่ใต้ต้นไม้บริเวณหน้ารถที่เขาจอดอยู่นั่นแหละ
“มีอะไรที่ผมต้องทำอีกมั้ยครับพี่ตังเม” ไอ้โอบที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกมาถาม ท่าทีมันดูรีบร้อนชอบกล ลางสังหรณ์อะไรสักอย่างสั่งให้ผมมองหน้าไอ้โอบสลับกับมองไปที่เขาคนนั้น
“ไม่มีจ้ะ เก่งมาก”
“ขอบคุณมากนะครับพี่ เอาไว้ถ้ามีโอกาส ผมอาจได้รับเชิญมากอีก”
มันทำทีเป็นกระซิบกระซาบ แต่จะกระซิบทำหอกอะไรถ้ายืนอยู่แค่ตรงหน้าผมเนี่ย!
Rrrr~
“ครับพี่ ผมกำลังจะออกไปแล้วครับ รอผมแป๊บนึงนะ ผมขอไปลาพี่ๆ เขาก่อน ครับพี่ คร้าบบบ” ไอ้โอบยกมือขึ้นมาป้องปาก ผมได้ยินมันลากเสียงยาวเหมือนตั้งใจจะอ้อน ทำเอาผมกับตังเมมองหน้ากันนิดหน่อยก่อนจะรีบละสายตาออกจากกันเมื่อพูดจบแค่นั้นมันก็วางสายแล้ววิ่งตึงตังขึ้นไปลาไอ้ต๊อดกับไอ้ไอติมข้างบนแล้วก่อนจะวิ่งกลับลงมา
“ผมกลับนะครับพี่ศิลา”
“อืม แล้วนี่มึงจะกลับยังไง”
“มีคนมารอรับแล้วครับผม”
ผมว่าแล้วเชียว...
ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นรับไหว้ไอ้โอบ แล้วยืนมองตั้งแต่มันเดินออกไปสวมรองเท้าผ้าใบที่หน้าประตู กระทั่งวิ่งไปถึงรถยนต์คันนั้นที่มาจอดรับมัน ไม่รู้เหมือนกันว่ามารอมันอยู่นานรึยัง
เขาคนนั้นรีบเดินมาหามัน ยิ้มให้มันก่อนจะยกมือขึ้นวางบนหัวมันเบาๆ ดูรักใครเอ็นดู ซึ่งมันเองก็ยิ้มกว้างให้เขาเพราะคงสนิทสนมกันแต่แรก
“แฟนน้องโอบโคตรหล่อเลยนะคะพี่ศิลา” ตังเมบอกยิ้มๆ ผมพยักหน้านิดหน่อยเป็นเชิงเห็นด้วย เพราะเท่าที่มองจากตรงนี้ผู้ชายคนนั้นก็ดูดีมากจริงๆ เห็นแล้วผมก็อดจะนึกถึงคำพูดของไอ้โอบไม่ได้
‘ก็ไม่เคยหรอกครับ แค่พอจะจินตนาการออกว่าถ้าใส่สูทจริงๆ พี่ต้องหล่อมากแน่ๆ แต่ก็นั่นแหละเนอะ คนมันหล่อ เสื้อยืดกางเกงยีนพี่ก็หล่ออยู่ดี’
บางทีผู้ชายใส่สูทที่มันหมายถึง...อาจไม่ใช่ผมก็ได้
