บทที่ 22 EP 03 เป็นพี่เป็นน้อง [4]
“อ้าวน้องโอบ”
เสียงใครสักคนตะโกนเรียกชื่อผมดึงผมออกจากห้วงภวังค์ ต้องรีบเก็บเงินก้อนนั้นใส่กระเป๋าเป้เอาไว้ตามเดิมแล้วมองออกไป ซึ่งไม่ต้องมองไปไกลเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่ก็เดินเข้ามายิ้มให้ผมเสียแล้ว
“พี่ตังเม มาไงครับเนี่ย”
“ก็มากันหมดนี่แหละ” พี่ต๊อดบอกยิ้มๆ หลังจากเดินมาปรากฏตัวตรงหน้าผมอีกคน และนอกจากพี่ตังเมกับพี่ต๊อดแล้ว ก็ยังมีพี่ไอติมกับหัวหน้าเผ่าอย่างพี่ศิลาด้วย
“เสร็จงานแล้ว พี่ศิลาก็เลยพาพวกเรามาเลี้ยงน่ะ” พี่ตังเมรีบบอก เธอยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี และจากที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับเธอมาแม้จะไม่กี่ชั่วโมงแต่ผมพอจะเดาได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โลกสดใสมากพอตัว
ต่างจากใครอีกคนที่ตั้งแต่เขาเดินมาถึงตรงนี้ เขาก็ยังไม่ยิ้มให้ผมเลย
“น่าน้อยใจจังนะครับ เมื่อกี้ไม่เห็นมีใครชวนผมเลย” ผมแสร้งงอนใส่เสียเลย
“มึงอย่ามา ตังเมบอกว่าแฟนมึงไปรอรับไม่ใช่รึไง” พี่ไอติมแย้งขึ้นมาเสียงเข้ม และคำว่าแฟนก็ทำให้ผมถึงกับต้องเลิกคิ้วสูงขึ้นทันทีเลยทีเดียว
“แฟนน้องโอบโคตรหล่อเลยค่ะ” ยังไม่ทันปะติดปะต่อเรื่องได้ พี่ตังเมก็รีบก้มลงมากระซิบบอก ซึ่งผมก็พอจะเข้าใจได้นั่นแหละ
“อ้อ ครับ ไว้ผมจะบอกพี่เขาให้ก็แล้วกัน” ผมบอกยิ้มๆ ก่อนจะลอยหน้าลอยตามองกลับไปที่พี่ศิลาที่จนป่านนี้แล้วเขาก็ยังเอาแต่เสมองไปทางอื่นเหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าผมยังไงชอบกล
“จะไปกันได้รึยัง ตกลงพวกมึงจะกินอะไรกัน เลือกสักทีเถอะ”
แหม ทำเป็นเข้ม
“ปิ้งย่างดีมั้ยพี่”
“เออ แล้วตอนแรกใครมันบอกว่าอยากกินสเต็ก”
“ของมันเปลี่ยนใจกันได้นี่ครับพี่ ป่ะ ไอ้โอบ กินอะไรรึยังล่ะ จะไปด้วยกันมั้ย หรือว่ารอแฟนอยู่ เขาไปไหนแล้วอ่ะ เข้าห้องน้ำเหรอ ชวนไปกินด้วยกันมั้ย”
“ไอ้เชี่ยต๊อด พูดมากเดี๋ยวกูให้มึงจ่ายนะ” พี่ศิลาทักท้วงเสียงเข้ม แต่พี่ต็อดก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเกรงกลัวเขาสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับยิ้มกว้างเหมือนดีใจที่ยั่วโมโหพี่ศิลาได้สำเร็จ
ความน่ากลัวแต่ไม่น่ากลัวของพี่ศิลานี่เหมือนกับพี่จอมทัพไม่มีผิด ไม่ผมจะทำงานให้ใคร เพื่อนร่วมงานของผมก็ดูจะไม่เคารพหัวหน้างานสักเท่าไหร่ ฮ่าๆ
“ว่าไงคะน้องโอบ ตกลงว่าจะไปกับพวกเรารึเปล่า พี่ศิลาเลี้ยงนะ” พี่ตังเมถามอีกรอบ เพราะเธอคงเห็นว่าผมยืนอยู่คนเดียวตั้งแต่ที่พวกเราเจอกัน
“เอ่อคือ…”
“ถ้ามึงมีนัดแล้วไปก็เหอะ ไว้เจอกันวันกลังก็ได้ไอ้โอบ อย่ามายืนทำหน้าเหมือนตังเมบีบคอบังคับให้มึงไปด้วยกันหน่อยเลย” พี่ศิลานี่ก็ปากร้ายอยู่เหมือนกันนะ
“เปล่าครับ ผมแยกกับพี่เขาแล้ว แค่อยากจะรู้ว่าค่าอาหารมื้อนี้ไม่ได้นับรวมกับค่าตัวผมใช่รึเปล่า” ผมรีบถาม และก็เห็นทันทีว่าพี่ศิลาถึงกับกลอกตามองบน
“ถามอะไรแบบนั้นวะไอ้โอบ กูทำงานแลกเงินเดือน ไม่ได้แลกข้าว มื้อนี้มันพิเศษโว้ย ไม่เกี่ยวกับค่าแรง” พี่ต็อดรีบตอบแทน
“งั้นถ้าไม่นับว่าเป็นค่าตัว ผมไปด้วยครับ”
“กูว่าแล้ว”
ผมแยกไม่ออกเหมือนกันว่าพี่ไอติมเขาดีใจหรือว่าเสียใจที่ผมตัดสินใจไปด้วย แต่พูดจบแล้วเขาก็เดินมาล็อคคอผมแล้วพาเดินตรงไปที่ร้านปิ้งย่างด้วยกันซะอย่างนั้น
เอาเถอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าเดินเหงาคิดไม่ตกอยู่คนเดียวแหละน่า
