บทที่ 23 EP 03 เป็นพี่เป็นน้อง [5]
ABC ปิ้งย่าง
พวกเราเลือกนั่งโต๊ะด้านในสุด เป็นโซฟาชุดใหญ่ล้อมรอบโต๊ะกลมซึ่งดวงผมน่าจะสมพงษ์กับพี่ศิลาเขาอยู่บ้างเพราะเราได้นั่งติดกันพอดีแบบที่ผมไม่ได้วางแผนเอาไว้ เขานั่งอยู่ขวามือของผมส่วนด้านซ้ายคือพี่ไอ้ติม พี่ต็อดกับพี่ตังเมนั่งปิดหัวท้ายอยู่อีกที
ทุกคนรับเมนูมาจากพนักงานแล้วสั่งกันอย่างบ้าคลั่งราวกับหิวโหยกันมานมนาน มีเพียงผมที่ยังไม่นึกอยากอาหารสักนิดเพราะเพิ่งจะกินอิ่ม แต่เพื่อรักษามารยาทก็เลยต้องสั่งไปสองอย่างกับเครื่องดื่มเป็นน้ำอัดลมแบบที่อย่างกินให้ชื่นใจมาตั้งแต่เมื่อชั่วโมงก่อน
“มึงเป็นอะไรรึเปล่าไอ้โอบ หรือว่าทะเลาะกับแฟน” อยู่ๆ พี่ศิลาก็หันมาถาม เขาคงเห็นว่าคนอื่นกำลังตั้งอกตั้งใจสั่งอาหารกันอยู่น่ะ ก็เลยถือโอกาสถามเบาๆ
“เราทะเลาะกันตอนไหนเหรอครับ ผมจำไม่เห็นได้” ผมย้อนถามพลางช้อนตามองเขาแล้วส่งยิ้มให้ ซึ่งสิ่งที่ได้กลับมาก็คือเสียงถอนหายใจและสายตาเอือมระอาของเขาเหมือนทุกทีนั่นแหละ
“กูไม่น่าถาม”
“ถามเถอะครับ ผมจะได้รู้ว่าพี่ใส่ใจ”
“ไอ้…”
“เป็นห่วงผมแบบนี้ มีใจให้ผมรึยังน้า”
“พอเลยมึง กูจะคิดเสียว่ากูพลาดเองก็แล้วกัน” พี่ศิลาตัดจบเสียงเข้มจนผมต้องกลั้นขำ สีหน้าเวลาเขากระอักกระอ่วนใจนี่ดูไม่จืดเหมือนกัน จะว่าน่าสงสารก็น่าสงสาร แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อผมชอบที่เขาเป็นแบบนี้
ผู้ชายอะไร ขนาดหงุดหงิดยังน่ารัก
“น้องโอบคะน้องโอบ ไหนๆ เราก็คนกันเองแล้ว พี่ขอถามอะไรน้องโอบหน่อยสิ” พี่ตังเมที่เพิ่งจะส่งเมนูในมือคืนให้พนักงานหันมาถามเบาๆ
ผมงงๆ อยู่นิดหน่อยกับคำว่าเราคนกันเอง แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะยังไงซะผมก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับใครอยู่แล้ว ดีเสียอีกที่เธอบอกแบบนั้นเพราะผมเองก็จะได้สบายใจที่เราเข้ากันได้ดี
“เรื่องแฟนน้องโอบน่ะค่ะ”
ว่าแล้วเชียว
“แฟนผมทำไมเหรอครับ” ผมแกล้งถาม
“พี่อยากรู้ว่าเขาชื่ออะไรเหรอคะ บอกได้รึเปล่า อยากรู้เฉยๆ นะ ไม่ได้คิดจะแย่งน้องโอบเลยนะคะ แบบว่าตื่นเต้นเพราะนานๆ จะได้เห็นคนหล่อๆ พอดีที่ออฟฟิตมีแต่…”
“อ่ะแฮ่ม”
“อุ้ย เว้นพี่ศิลาไว้คนหนึ่งค่ะ พี่หล่อมากแบบไม่คิดจะเอาไปเทียบกับใครเล้ย”
“อยู่เป็นนักนะยัยตังเม”
ผมได้ยินพี่ต็อดว่าพี่ตังเมแล้วอดจะขำไม่ได้
“ผมบอกไม่ได้หรอกครับ มันเป็นความลับ” ผมแกล้งว่า ใจจริงคือไม่อยากจะแนะนำให้ใครรู้จักกับเขาทั้งนั้น ไม่ได้หยิ่งหรือว่าหวงอะไร เพียงแต่ไม่อยากจะพูดถึงเขาไม่ว่าจะกับใครก็เท่านั้นเอง
“หูย หวงเสียด้วย”
“เปล่าครับพี่ ผมไม่ได้หวง ผมจะมีสิทธิ์อะไรไปหวงพี่เขาล่ะ เขาไม่ใช่แฟนผม” ผมเฉลย พูดจบสีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป จากที่กำลังแซวๆ ผมกันอยู่ก็กลับกลายเป็นอึ้งไปกันหมด ไม่เว้นแม้แต่พี่ศิลาที่แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่าตกใจหรือแปลกใจ แต่การที่เขามองผมนิ่งๆ แบบนั้นก็เหมือนจะกำลังแบ่งรับแบ่งสู้ คล้ายจะเชื่อคำพูดของผมครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง
“ไม่ใช่แฟนน้องโอบหรอกเหรอคะ”
“ครับ ผมคงน่ารักน่าเอ็นดูมาก ใครๆ ก็เลยชอบบอกว่าผมเป็นน้องชาย” ผมทำทีเป็นเหลือบมองไปที่พี่ศิลานิดหน่อย พอเขาสบตาด้วยผมก็รีบยิ้มกว้างใส่เสียเลย
“อูยยย เกมพลิกซะงั้น”
“ครับ วันนี้เขาแวะมาบอกว่ากำลังจะแต่งงานเดือนหน้าน่ะครับ ขอร้องให้ผมช่วยเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้”
“พอๆๆ ไร้สาระ เมื่อกี้สั่งไปกี่อย่าง เอาเมนูมาสั่งเพิ่มสิ หิวชะมัด” พี่ศิลาตัดบท เขาโพล่งออกมาเหมือนจะรำคาญเรื่องเล่าของผมอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งพวกเราในที่นี้ก็ไม่มีใครกล้าขัดเขาหรอก พี่ต็อดต้องรีบหันกลับไปเรียกพนักงานเพื่อขอเมนูใหม่อีกรอบ
“พี่ขอโทษนะคะน้องโอบ ไม่น่าถามเลย”
“ไม่เป็นอะไรเลยครับ เรื่องแค่นี้สบายมาก ผมชินแล้ว” ผมยิ้มให้พี่ตังเมเพราะอยากให้เธอสบายใจขึ้น เหมือนว่าเธอจะรู้สึกผิดกับผมเพราะเธอเป็นคนถามเรื่องนี้ออกมา เพียงแต่ผมไม่ได้คิดจะโกรธเธอเลยจริงๆ ตรงกันข้าม ผมกลับรู้สึกสบายใจที่ได้พูด เพราะอย่างน้อยๆ ผมก็ได้ใช้โอกาสนี้อธิบายให้พี่ศิลาเข้าใจด้วยว่าผมยังโสด
“พี่ศิลาครับ”
“อะไร”
เมื่อไหร่ที่เขาขานผมเพราะๆ ท้องเขาจะอืดรึยังไงกันนะ
“พี่…”
Rrrr~
ไม่ทันจะได้พูดอะไร โทรศัพท์มือถือของพี่ศิลาก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน เขาก็เลยต้องละสายตาจากผมไป
เฮ้อ เมื่อเช้านี้ผมก้าวเท้าอะไรออกจากห้องกันนะ วันนี้อะไรๆ ที่ดูเหมือนจะดีแต่ท้ายที่สุดกลับไม่ดีสักอย่างเลย
