บทที่ 3 🔥 ลงทัณฑ์ EP : 2 ยอมเอาตัวขัดดอก

บทที่ 2

พัดชากลับมาที่บ้านสิ่งที่เธอเห็นอยู่ในตอนนี้คือภาพตรงหน้ามันช่างโหดร้ายและน่ากลัว จนเธอแทบล้มทั้งยืนผู้เป็นแม่จับเชือกที่แขวนอยู่พร้อมกับยืนอยู่บนเก้าอี้กำลังจะผูกคอตาย พัดชาทิ้งทุกอย่างในมือรีบวิ่งไปคว้าโอบกอดต้นขาของผู้เป็นแม่เอาไว้

"คุณแม่อย่าทำแบบนี้นะคะ คุณแม่ตั้งใจเย็นๆ นะ พัดชากำลังช่วยคุณแม่อยู่" สายตาของผู้เป็นแม่ก้มมองลูกสาวซึ่งเขาไม่ได้สำนึกผิดจริงๆ ยิ่งเห็นลูกสาวสงสารร้องไห้ฟูมฟายเขายิ่งแกล้งแสดงอยากจะผูกคอตาย

"ปล่อยแม่เถอะพัดชา...ถ้าแม่ตายไปทุกอย่างมันจะได้จบไง หนี้ก็ไม่ต้องไปใช้เขา" พัดชาส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตาต่อให้ชีวิตของเธอจะเหนื่อยแค่ไหนเจออุปสรรคมากเพียงใด เธอก็ไม่อยากให้แม่ของเธอตาย

"ไม่ค่ะ...พัดชามีทางออกแล้วคุณแม่ฟังนะคะ พัดชามีทางออกแล้ว" หลังจากที่แม่ของเธอนั้นลงมาจากเก้าอี้มือทั้งสองข้างคว้าจับมือของลูกสาว ผู้เป็นแม่ยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อลูกสาวนั้นหาทางออกให้อย่างง่ายดาย

"ทางออกยังไงลูก"

พัดชาเดินไปนั่งที่โซฟาเธอมองแม่ของเธออีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจ

"โฉนดที่บ้านหลังนี้ เราขายบ้านหลังนี้เราไปซื้อห้องอยู่เพื่อที่จะเอาเงินไปปิดหนี้ โฉนดที่บ้านหลังนี้ยังไงก็ได้ไม่ต่ำห้าล้าน ใช้หนี้ไปแล้วอาจจะเหลืออยู่ไม่เท่าไร"

"อะไรนะ...โฉนดที่บ้านหลังนี้ได้ห้าล้าน ใช้หนี้แค่ล้านเดียวมันก็ต้องเหลือสี่ล้านสิ!"

"คุณแม่คะ...ในวันที่คุณแม่เล่นการพนัน คุณแม่รู้ไหมว่าตัวเองเสียไปเท่าไรและในตอนที่คุณแม่เซ็นสัญญากับเขาได้ดูตัวเลขระบุในใบสัญญาหรือเปล่า" ผู้เป็นแม่หลบสายตาทันทีซึ่งเธอไม่เคยได้ดูอย่างที่ลูกสาวพูด

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"

"ในวันนี้พัดชาไปคุยกับคุณชามาร์มาแล้วค่ะ และได้ดูเอกสารที่คุณแม่เอาเงินเขามาด้วยในนั้นมีลายมือของคุณแม่ที่เซ็นกู้เงินจำนวนสี่ล้านบาทดอกร้อยละ 40 ต่อวันซึ่งเฉลี่ยแล้วหนึ่งวันคุณแม่จะต้องเสียดอกวันละ ห้าพัน"

"มันโกง...มันไม่จริงแม่เอาเงินมาแค่ล้านเดียวทำไมตั้งสี่ล้าน มันโกงโกงเห็นๆ โกงตั้งแต่ตอนเล่นแล้วอะ" ใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธด้วยความลุ่มหลงและมัวเมาในการพนัน เธอไม่สนใจตัวเลขได้เพียงแต่เซ็นเอกสารและหอบเงินไปนั่งเล่น

"คุณแม่จะไปทำอะไรได้...ถึงคุณแม่ไปแจ้งความคุณแม่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้วมีแต่คุณแม่ที่จะโดนจับเข้าคุก! สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คงมีแค่บ้านหลังนี้ที่จะช่วยเราได้" ทุกอย่างกำลังจะหายไปเหลือเพียงบ้านหลังสุดท้ายที่เธอนั้นจะขายและเอาเงินไปปิดหนี้ให้แม่ตัวเอง

"คุณแม่คะ"

"หะๆ แม่ปวดหัวมากเลยพัดชาแม่ขอขึ้นไปนอนสักแป๊บนะ" ดูเหมือนว่าแม่ของพัดชาจะหนีหน้าและหลบสายตาของลูกสาวซึ่งดูแปลกจนพัดชานั้นเดินมาขวางหน้าเอาไว้เพราะว่าเขาจะหลบขึ้นไปนอนบนห้อง

"คุณแม่กำลังโกหกอะไรพัดชาอยู่หรือเปล่าคะ...ทำไมถึงได้หลบไม่กล้าสู้หน้าพัดชาแบบนี้" ขนาดพัดชาพูดแบบนี้แม่ของเธอนั้นยังไม่กล้าที่จะมองหน้าแถมยังสะบัดแขนออก

"แม่บอกว่าปวดหัวไง!...ขอไปนอนก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน"

"ไม่ได้ค่ะ...โฉนดที่ดินอยู่ไหนคะ ถ้าพัดชาปล่อยไปอีกวันดอกมันก็ยิ่งทวีคูณขึ้น! เจ้าหนี้คนนี้เขาไม่ใช่คนธรรมดาและเขาก็โกงเราได้ทุกวินาที"

"เดี๋ยวค่อยหาก็แล้วกัน"

แม่ของเธอนั้นยังไม่ยอมพูดเรื่องโฉนดซึ่งทำให้พัดชาสงสัยมาก เธอจับแขนของแม่ตัวเองดึงให้หันมามองหน้าอีกครั้ง

"มันเกิดอะไรขึ้นคะ...พูดถึงเรื่องโฉนดคุณแม่ถึงหลบสายตาไม่กล้าสู้หน้าไม่พูดถึงเรื่องโฉนด มันหมายความว่ายังไง!อย่าบอกนะว่าคุณแม่เอาโฉนดที่บ้านของเรานั้นไปจำนำเล่นหมดแล้ว"

ผู้เป็นแม่เงยมองหน้าลูกสาวเธอน้ำตาคลอพยักหน้าให้

ใจของพัดชาแตกสลายเธอไม่เคยรู้เลยว่าแม่ของตัวเองนั้นเอาโฉนดไปจำนำแล้ว แล้วควรทำยังไงกับหนี้ที่ดอกโหดแบบนี้

"ไม่จริงอะ! คุณแม่...คุณแม่เอาโฉนดไปจำนำเล่นหมดแล้วเหรอ!ทำแบบนี้ได้ยังไงนี่มันบ้านของเรานะคะแล้วพัดชาจะหาเงินที่ไหนไปให้กับเจ้าหนี้ตั้งสี่ล้านดอกวันละห้าพันบาทพัดชาจะหาเงินที่ไหน"

ใบหน้าน้อยน้ำตาคลอจุกในใจจนพูดอะไรไม่ออกสิ่งเดียวที่เธอหวังที่จะปลดหนี้คือการขายบ้านหลังนี้ แล้วไปอยู่ที่อื่นด้วยเงินเหลือจากการใช้หนี้ แต่ในตอนนี้มันสูญเปล่าเพราะสิ่งที่เธอหวังนั้นถูกเาไปเล่นการพนันหมดแล้ว

"พัดชาจะไปไหนลูก...จะไปไหนจะทิ้งแม่แบบนี้เหรออย่าไปนะ" พัดชาเธอเดินหันหลังไม่รู้ว่าจะไปไหนเหมือนกัน แต่เธอไม่สามารถยืนอยู่ตรงนี้ได้ ผู้เป็นแม่ที่สร้างแต่ความเดือดร้อนให้กับลูกรีบวิ่งมาโอบกอดลูกสาวเอาไว้กลัวว่าพัดชานั้นจะหนี

"คุณแม่ไม่ต้องกลัวพัดชาหนีหรอกค่ะ ฮึ้ก! แต่ตอนนี้พัดชาไม่รู้ว่าจะหาเงินมาจากที่ไหน ฮื่อๆ เงินที่เยอะมากไม่พอยังดอกที่โหดจนน่ากลัวอีก"

"พัดชา มันไม่ยากเลย...ถ้าลูกยอมคุณชามาร์ พัดชาต้องช่วยแม่นะแม่มีพัดชาเพียงคนเดียวมีลูกสาวแค่คนเดียวพัดชาจะปล่อยให้แม่ตายจริงๆ เหรอ"

"เมื่อกี้นี้คุณแม่ยังจะผูกคอตายเลยไม่ใช่เหรอคะและทำไมในตอนนี้ถึงได้กลัวตาย"

"ก็ได้ในเมื่อลูกพูดแบบนี้...แม่ก็คงไม่ได้มีความหมายอะไรกับชีวิตลูกอีกแล้วแม่ขอโทษนะที่ทำให้ลูกต้องเดือดร้อนแม่ขอโทษ"

แม่ของเธอนั้นปล่อยมือออกเดินตรงเข้าไปในครัวหยิบมีดเล่มยาวออกมา

"คุณแม่จะทำอะไรอย่านะคะ!"

"ในเมื่อแม่อยู่ไปก็สร้างแต่ความเดือดร้อนให้กับลูกอโหสิกรรมให้แม่ด้วยนะ" พัดชาเห็นแม่ตัวเองนั้นกำลังจะฆ่าตัวตายโดยการใช้มีดปลายยาวแทงเข้าไปที่ท้อง ผู้เป็นลูกไม่สามารถให้แม่ของตัวเองนั้นฆ่าตัวตายต่อหน้าได้เธอรีบวิ่งมาจับมีดอันนั้นแล้วโยนลงที่พื้น

"ฮื่อๆ พัดชาจะทำให้คุณแม่ค่ะ...จะใช้หนี้คุณแม่ด้วยร่างกายเอง ฮื่อๆ"

ผู้เป็นแม่ลูบหลังของลูกสาวเบาๆ ยิ้มทั้งน้ำตา เมื่อลูกสาวยอมตกลงและรับข้อเสนอของฝ่ายเจ้าหนี้

ในวันนี้ตอนเย็นพัดชาแต่งตัวเพื่อมาที่บ่อนอีกครั้ง

เธอได้รับการต้อนรับจากลูกน้องของเขา เมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัวนั่งลงเพียงไม่นานมีพนักงานมาเสิร์ฟน้ำ

"ในขณะนี้เจ้านายของผมกำลังมา คุณช่วยนั่งรอก่อนนะครับ" ผู้ชายชุดดำเดินเข้ามาบอกว่าเจ้านายของเขานั้นยังมาไม่ถึง

พัดชาหันซ้ายหันขวากุมมือเข้าหากันครุ่นคิดหาวิธีอื่นนอกจากเอาตัวเองเข้ามาใช้หนี้

"แคร๊ก!" ร่างบางสะดุ้งประตูห้องเปิดเข้ามาพรวดพราดคนตัวโตกว่ากับสายตาที่มองมายังพัดชาและยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์

"ตกลงยอมแล้วเหรอถึงได้มาหาฉัน จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกคนแบบเธอคงไม่มีวันเอาตัวเองเข้ามาขัดดอกแทนเงินหรอกใช่ไหม" พัดชาที่มองหน้าเขาอยู่นั้นพูดอะไรไม่ออกซึ่งคำพูดที่เขาต่อว่าปนกับคำดูถูกมันทำให้เธอจุก

"มานี่มานั่งเงียบเหรอ? ไหนล่ะเงินฉันวันนี้ต้องเป็นดอกวันแรกไม่ใช่เหรอเงินสี่ล้านกับดอกห้าพันบาทไหน" ชามาร์เดินมาใกล้ๆ เขายื่นมือเพื่อขอเงินดอกจากพัดชา

"เมื่อวานนี้...คุณยื่นข้อเสนอให้กับฉัน?"

พัดชาลุกขึ้นจากโซฟาพูดถึงเรื่องข้อเสนอเมื่อวาน

"อย่าบอกนะที่มาในวันนี้ยอมรับข้อเสนอแล้ว" เขารู้อยู่แล้วว่าที่เธอมานั้นต้องยอมรับข้อเสนอ

"ข้อเสนอนี้มีอะไรบ้าง.. ฉันต้องทำอะไรบ้างแล้วเมื่อไรที่ฉันจะหลุดพ้น"

ชามาร์เดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของตัวเองกวาดสายตามองพัดชาและยิ้ม

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอกสิ่งแรกที่เป็นเลยก็คือเมีย!! เมียน้อย!! สิ่งที่สองเธอต้องปฏิบัติรับใช้ฉันยอมฉันทุกๆอย่างทั้งเรื่องบนเตียงและกฎที่ฉันสั่ง"

"แล้วเมื่อไรฉันจะหลุดพ้น"

"ก็ในวันที่เธอมีเงินมาให้ฉันไง! สิ่งที่ฉันยื่นข้อเสนอให้เมื่อวานเป็นเพียงแค่การขัดดอกวันต่อวันเท่านั้น" ค่าตัววันละห้าบาทขัดดอกจนกว่าจะมีเงินก้อนมาคืนเขาแล้วเมื่อไรชีวิตเธอจะเป็นอิสระ

"ว่ายังไงตกลงไหม! เธอก็ไม่ใช่คนที่สวยจนหน้าจ้างมานอนด้วยวันละห้าพันบาทหรอกนะ พันห้าสวยๆเยอะแยะจะตาย" ชามาร์พูดดูถูกพัดชาราวกับกับผู้หญิงขายตัว

"ฉันตกลงค่ะ...แต่ฉันขอเริ่มงานในวันพรุ่งนี้"

"ไม่ได้ต้องวันนี้"

"แต่..."

"ถ้าเรื่องมากก็กลับไป เพราะว่าฉันไม่ชอบคนที่เรื่องมากเรื่องเยอะทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นหนี้คนอื่น" พัดชาเธอเถียงอะไรไม่ออกได้เพียงแต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตัวเอง

"ไปอาบน้ำแล้วนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกมา"

"ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะคะ"

"ถ้าไม่ทำก็กลับไป...ไปหาเงินมาคืนฉันก่อนที่ฉันจะฆ่าแม่ของเธอ"

สิ่งที่ทำได้คือทำตามคำสั่งเขา พัดชาลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำและทำในสิ่งที่เขาต้องการใบหน้าน้อยได้เพียงแต่มองตัวเองในกระจกกับผ้าขนหนูที่นุ่งกระโจมอก

"ปั้งๆ! เธอจะออกมาจากห้องน้ำได้หรือยัง ฉันไม่ได้มีเวลามารอเธอขนาดนั้นนะ" ประตูห้องน้ำถูกทุบด้วยฝ่ามือหนาแรงๆ จนดังลั่นห้องพร้อมกับเสียงคำพูดที่ตะคอกเข้ามาจนทำให้พัดชาสะดุ้ง

"อดทนนะพัดชาทุกอย่างมันต้องดีกว่านี้"

🔥อุ๊ย! ไฟเริ่มแล้ว ไฟนี้จะมาพร้อมกับความซาดิสม์ ดิบเถื่อน เลว!!   อีกแล้ว เลว ตลอด แต่ชอบใช่ไหมล่า!! ถ้าชอบกดใจ คอมเม้นท์ให้หน่อยน๊าา อ้อนๆ