บทที่ 7 🔥 ลงทัณฑ์ : EP : 6 หลบหนีคนใจร้าย

บทที่ 6

"ปล่อยฉัน...บอกให้ปล่อยฉัน!" พัดชานอนดิ้นอยู่ที่พื้นโดยที่เขานั้นขึ้นคร่อมทับตัวของเธอเอาไว้ มือหนาทั้งสองข้าจับข้อมือบางกดลงที่พื้นร่างบางไม่สามารถขยับเคลื่อนหนีได้ สายตาคู่น้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นมองคนใจร้ายกระทำความเลวต่อตนเองด้วยความเจ็บปวด

เสียงหัวเราะดังขึ้นชามาร์ลุกขึ้นจากตัวของเธอที่เปรอะเปื้อนมาม่าไม่ต่างจากพัดชา!

"ฉันคงทำอะไรเธอไม่ลงหรอกเพราะสภาพเธอเหมือนกับหมาข้างถนน! เก็บกวาดตรงนี้ให้เรียบร้อยอย่าให้ฉันต้องออกมาเจอ" ชามาร์ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว

"ทำไม! ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น" มือหนาทั้งสองข้างค้ำลงบนอ่างล้างหน้าจ้องมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ซึ่งเขารู้สึกอยากมีอะไรกับเธอรู้สึกว่าตรงนั้นของเขามันพองตัวซึ่งแปลกทำไมความรู้สึกนั้นถึงเกิดขึ้นทั้งๆ ที่ตัวเองพึ่งมีอะไรกับเหมย

ชามาร์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่เปิดน้ำล้างหน้าระงับสงบสติอารมณ์ของตัวเองและเปิดประตูห้องน้ำออกมาไม่คิดว่าพัดชาจะไม่ทำตามคำสั่งของเขา

เพราะว่าถ้วยมาม่าที่กระจัดกระจายเปอะเปื้อนที่พื้นยังไม่ถูกเก็บแถมพัดชายังไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขาเดินหันซ้ายและขวาก่อนที่จะเปิดประตูคอนโด

"พัดชาไปไหน" ลูกน้องคนสนิทยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเมื่อเจ้านายเอ่ยถามเขาจึงรีบก้มหน้าลง

"นายบอกว่าให้คุณพัดชาไปซื้อผ้าอนามัย??"

ฝ่ามือหนาตบเข้าที่ใบหน้าลูกน้องคนสนิททันทีในความรู้สึกของเขานั้นลูกน้องโง่มากที่ให้ผู้หญิงหลอก

"มึงโง่มากผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้วไปเอาตัวของเธอมาเดี๋ยวนี้" ลูกน้องคนสนิทจับใบหน้าของตัวเองด้วยความเจ็บ เขาพยักหน้าให้กับเจ้านายก่อนที่จะรีบวิ่งตามพัดชาซึ่งเป็นเวลาที่นานพอสมควรหลังจากที่พัดชาออกมาแล้วเธอต้องออกจากคอนโดนี้ไปแล้วแน่ๆ

"เห็นผู้หญิงตัวเล็กสภาพมอมแมมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงขาสั้นลงมาทางนี้ไหมครับ" ลูกน้องคนสนิทรีบถามที่หน้าเคาน์เตอร์แต่เขานั้นได้รีบการปฏิเสธจากพนักงาน

เขาจึงรีบวิ่งหาแสดงว่าพัดชายังไม่ได้ลงมาจากคอนโด

หญิงสาวตัวเล็กแอบอยู่ด้านข้างของลิฟต์ซึ่งเธอได้ยินลูกน้องคนสนิทของเขานั้นลงมาตามหาที่หน้าเคาน์เตอร์

"จะหนียังไง" สายตาคู่น้อยกวาดมองซ้ายและขวาถ้าออกไปในตอนนี้ต้องถูกลูกน้องของเขาจับตัวไปแน่ๆ

"พี่สาวทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ" ในขณะที่เธอซุ่มมองลูกน้องคนสนิทของเขาอยู่นั้นต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงของคนเอ่ยทักและยังจับไหล่ของเธออีกด้วย

" ชู่! เงียบๆ" พัดชายกมือขึ้นโดยที่ใช้นิ้วชี้นั้นสัมผัสที่ปากของตัวเองบอกให้เด็กสาวคนนั้นเงียบกลัวว่าลูกน้องคนสนิทของเขานั้นจะมาเห็น

"พี่สาวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ...หรือว่ามีใครทำอะไรพี่สาว"

"พี่กำลังแอบคนที่ตามจากพี่อยู่"

"แจ้งตำรวจไหมคะ...เดี๋ยวหนูแจ้งให้"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ...ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ อืมพี่ขอยืมเสื้อคลุมน้องหน่อยได้ไหม" เด็กสาวตัวเล็กถือเสื้อคลุมสีชมพูและเป็นของคนโตซึ่งพัดชาเห็นพอดีจึงขอยืม

"ได้สิคะ....หนูให้เลยเพราะว่าหนูกำลังจะเอาลงไปทิ้งคนแม่เกลียดเสื้อคลุมนี้มากไม่รู้เป็นอะไร"

"ขอบคุณมากๆ นะคะ พี่ไปก่อนนะ" หลังจากที่พัดชาสวมใส่เสื้อคลุมสีชมพูมีฮู้ดปกคลุมใบหน้าและรีบเดินออกมาจากคอนโดทันที

เธอหันมองซ้ายและขวาจะไปเริ่มต้นจากตรงไหนก่อนกลับบ้านก็ไม่ได้ แต่จะไม่มีวันอยู่เป็นทาสของเขาตลอดไปแน่นอน

พัดชาตัดสินใจเดินไปตามฟุตบาทซึ่งเธอไม่มีเงินติดตัวมาเลย ถ้าจะเรียกแท็กซี่ไม่รู้จะหาเงินจากตรงไหน

อาจจะเป็นความโชคดีในขณะที่เธอเดินตามฟุตบาทมานั้นเจอเงินแบงค์ยี่สิบตกอยู่สิงแบงค์ใต้พุ่มไม้ เธอจึงรีบหยิบทันที

"สี่สิบบาท" พัดชาได้เพียงแต่ถอนหายใจสมเพชชีวิตตัวเองเคยถือเงินหลักหมื่นหลักแสนทำงานได้เดือนละหลายหมื่นในตอนนี้ต้องมาเก็บเศษเงินข้างทางเพียงแค่หลักสิบ

"กวิน! ใช่กวินต้องช่วยพัดชาได้แน่ๆ" กวินคือเพื่อนสมัยเรียนของพัดชาซึ่งเขาเป็นเจ้าของบริษัทที่พัดชานั้นทำงานอยู่

พัดชาเดินตรงไปข้างหน้า เพื่อที่จะยืมโทรศัพท์มือถือโทรหาคนรู้จักเธอจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปที่วินมอเตอร์ไซค์

"พี่คะ...หนูขอยืมโทรศัพท์มือถือหน่อยได้ไหม" สายตาของวินมอเตอร์ไซค์ที่มองพัดชาตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาแทบไม่อยากให้เธอยืมโทรศัพท์คนแรกที่พัดชาพูดด้วยจึงลุกขึ้นและเดินหนี

"หนูยืมแค่แป๊บเดียวก็ได้ค่ะ หนูไม่ใช่มิจฉาชีพเดี๋ยวหนูนั่งตรงนี้ก็ได้ถ้าพี่กลัวหนูวิ่งหนี" พัดชานั่งลงที่พื้นแสดงความบริสุทธิ์ใจพวกเขาคงจะคิดว่าเธอยืมโทรศัพท์แล้ววิ่งหนีไป

"ยืมของผมก็ได้" ผู้ชายวัยกลางคนยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับพัดชาซึ่งเป็นโทรศัพท์แบบปุ่มกดไม่ใช่สัมผัสแต่เขามีน้ำใจมาก

พัดชารีบหยิบโทรศัพท์มาโชคดีที่เธอจำเบอร์ของกวินได้พัดชาจึงกดโทรทันที

2-3 ครั้ง ที่พัดชาโทรหาแล้วกวินไม่รับสายแต่เธอยังคงพยายามที่จะโทร

"สวัสดีครับ"

"ฮึ๊ก! กวินพัดชาเองนะ...กวินจำพัดชาได้ไหม"

พัดชาเธอร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงของกวินซึ่งผู้ผคนที่อยู่ตรงนี้โดยเฉพาะวินมอเตอร์ไซค์ที่มองพัดชานั้นเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงตัวเล็กๆ และสภาพมอมแมมเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำ

"เกิดอะไรขึ้นพัดชาแล้วทำไมไม่มาทำงานผมไปหาที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่"

"ฮื่อๆ กวิน ช่วยพัดชาด้วย โอ๊ย!!"

ในขณะที่พัดชากำลังขอความช่วยเหลือจากกวินตัวของเธอนั้นลอยขึ้นทันทีเพราะมีชายชุดดำจับแขนทั้งสองข้างและโทรศัพท์ที่เธอโทรอยู่นั้นร่วงหล่นลงจากพื้น

"คุณจะเอาคุณผู้หญิงคนนี้ไปไหน พวกคุณทำแบบนี้ไม่ได้นะถ้าไม่อย่างนั้นพวกเราจะแจ้งความ" ผู้ชายวัยกลางคนผู้ที่ยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับพัดชาชี้หน้าชายชุดดำทั้งสองและบอกว่าจะแจ้งตำรวจ

"อย่ามายุ่งไอ้แก่! ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" นั่นคือน้ำเสียงของชายชุดดำที่จับตัวของพัดชาและกระชากออกมา พัดชาพยายามที่จะร้องเรียกให้คนช่วยแต่เพียงไม่นานรถตู้ที่ขับมาจอดด้านข้างเปิดประตูออกและพวกเขาผลักเธอเข้ามาด้านใน

"ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยฉันไอ้พวกชั่วปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" ต่อให้พัดชาดิ้นและสะบัดจนสุดแรงเธอก็ไม่สามารถหลุดออก

"ฉันบอกเธอแล้วว่าเธอไม่มีวันหนีเวรกรรมนี้พ้น! เธอคิดจะหนีไปไหนต่อให้เธอข้ามแดนไปก็ไม่มีวันที่เธอจะหนีฉันพ้นพัดชา"

"คุณมันเลว มันชั่ว!"

ดวงตาคู่น้อยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดร่างกายที่บอบช้ำระบมไปทั่วทั้งร่างกาย เมื่อเธอเอ่ยด่าเขาเพียงแค่ไม่นานต้นแขนของเธอทั้งสองข้างถูกจับกระชากขึ้นมาบนเบาะรถและถูกกดทับโดยที่เขาพลิกขึ้นคร่อมเธอ

"ฮื่อ~ปล่อย!" เสื้อคลุมสีชมพูที่เด็กสาวคนนั้นให้ถูกกระชากออกจนฉีกขาดเสื้อเชิ้ตด้านในหลุดลุ่ยกระดุมกระเด็นไปไกลเหลือแต่เพียงบราลูกไม้

"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าบรรยากาศบนรถมันจะเป็นยังไง มึงจอดรถแล้วลงไปกันให้หมด" ต่อให้มีลูกน้องอยู่บนนี้ เขาก็ไล่ลูกน้องลงเพื่อที่จะทำร้ายเธอและกระทำต่อร่างกายเธอขึ้นเจ็บปวด

เพียงเวลาไม่นานรถตู้จอดข้างทางลูกน้องนัั้นลงจากรถไปจนหมด

"อย่าฮื่อๆ ใครก็ได้ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยพัดชาที" ร่างกายกระเสือกกระสนพยายามที่จะหลุดออกจากคนชั่วแต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนเขายิ่งกดทับแรงขึ้น มือทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นและกดลงเหนือหัวลำตัวหนานอนอยู่บนเบาะ

ปากร้อนผ่าวสัมผัสยอดอกหัวสีชมพูทั้งดูดและงับแรงๆ สลับทั้งซ้ายและขวา สัมผัสเข้าไปยังซอกคอกัดแรงๆ จนเกิดรอยแดงเป็นรอยฟัน

"โอ๊ย ฮื่อๆ"

"จำเอาไว้นะพัดชา ถ้าเธอหนีฉันอีกเธอจะโดนมากกว่านี้นี่แค่สั่งสอนแล้วก็จำไว้ว่าอย่าทำให้คนแบบฉันโกรธ" ชามาร์ผู้ชายที่อารมณ์ร้อนและโมโหร้าย เขาลุกขึ้นปลดเข็มขัดตัวเองออกจากกางเกง

เพี๊ยะ!! "โอ๊ยเจ็บยอมแล้ว" เข็มขัดในมือถึงแม้ว่าจะฟาดลงไม่สุดแรงเพราะว่าอยู่บนรถอยู่ในสถานที่คับแคบแต่เข็มขัดนั้นโดนกับขาของเธอจนสะดุ้งมือน้อยทั้งสองข้างที่ถูกปล่อยรีบยกมือพนมไว้

"พูดมาสิว่าจำแล้วจะไม่หนีอีก" เขายกเข็มขัดอันนั้นขุ่ขึ้นเตรียมที่จะฟาดเป็นครั้งที่ 2 พัดชาพยักหน้า

"ฮือๆๆ ฉันจะไม่หนีอีกแล้วพอแล้วฉันเจ็บ"