บทที่ 9 🔥 ลงทัณฑ์ EP : 8 เธอมันแค่คนใช้!

บทที่ 8

พัดชาได้อยู่ในห้องเล็กๆ ซึ่งมันไม่ได้ลำบากอะไรเพราะต่อให้เป็นห้องเล็กๆ แต่มีแอร์มีห้องน้ำส่วนตัวมีตู้เย็น! มีเตียงให้นอนมีผ้าห่มแล้วก็หมอน

"คุณอยู่ที่นี่ได้ใช่ไหมครับคุณพัดชา" ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นเอ่ยถามซึ่งดูแล้วลูกน้องของเขาคงจะมีน้ำใจมากกว่าเจ้านาย แต่พัดชาไม่อยากคุยด้วยไม่ว่าใครที่อยู่ในชีวิตของเขาก็คือคนใจร้ายสำหรับเธอ พัดชาได้เพียงแต่พยักหน้าให้กับลูกน้องคนสนิทชามาร์และหลังจากนั้นเธอเดินเข้ามาในห้องประตูห้องปิดทันทีซึ่งฟังดูก็รู้ว่าด้านนอกกำลังล็อคกลอนเพื่อไม่ให้เธอหนีส่วนหน้าต่างสามารถเปิดได้แต่เป็นกรงเหล็ก

"นี่ชีวิตฉันต้องเจออะไรที่เจ็บปวดมากกว่านี้อีกหรือเปล่า" ร่างกายที่บอบช้ำก้าวขาเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำตาเธอค่อยๆ นั่งลงที่เตียงลำตัวเล็กเอนนอนลงในท่าตะแคงน้ำตาหลั่งไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอหายใจเบาๆ พร้อมกับเสียงร้องไห้ ผ้าปูที่นอนถูกกำและดึงมือนั้นทุบลงที่นอนแรงๆ

"ฉันเกลียดคุณได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ...ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายแบบคุณเลย ชาตินี้ฉันจะสาปแช่งคุณให้ไม่มีความสุขและทุกข์ทรมานเหมือนกับฉัน" ความเกลียดที่พัดชามีให้กับชามาร์มันมากซะจนเธอไม่สามารถให้อภัยคนแบบเขาได้

พัดชาค่อยๆ พยุงตัวเองลุกเข้าไปในห้องน้ำชำระร่างกายล้างสิ่งสกปรกที่เขาทำไว้กับตัวเอง ล้างในสิ่งที่ตกค้างออกด้วยความเกลียดฝักบัวถูกเปิดน้ำราดตั้งแต่หัวจรดเท้า พัดชากอดเข่าของตัวเองให้น้ำนั้นล้างสิ่งสกปรกที่เขานั้นทิ้งไว้กับร่างกาย

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังสู้กับน้ำที่ไหลลงพื้น

ในขณะที่พัดชาอาบน้ำอยู่ ชามาร์แอบมาดูโดยการให้ลูกน้องเปิดกุญแจเมื่อเขาก้าวขาเข้ามาในห้อง เขาไม่เห็นเธออยู่แต่ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำเขาจึงเดินก้าวเข้ามาใกล้ๆ ยืนนิ่งโดยการแอบฟัง

เสียงร้องไห้และครวญครางของพัดชาทำให้เขานั้นรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ! ก็แค่ไม่เคยได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ครวญครางแบบนี้คงไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นหรอก!

ชามาร์ได้เพียงแต่เตือนสติตัวเองหลังจากคิดแบบนั้นความเกลียดต่อพ่อของพัดชาก็เกิดขึ้น

"ปั้งๆๆ เธอมีตังค์จ่ายค่าน้ำหรือเปล่าถึงได้ใช้ขนาดนั้น" เสียงสะอื้นเงียบหายไปเหลือเพียงแต่เสียงนั้นประตูห้องน้ำล็อกซึ่งชามาร์ไม่สามารถเข้าไปได้

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้" เขาตบประตูห้องน้ำเสียงดังและทุบระรัวเอ่ยสั่งให้คนด้านในนั้นเปิดประตู

คนตัวเล็กผวาได้เพียงแต่กอดเข่าของตัวเองเอาไว้ เธอยังไม่ปิดน้ำและไม่ยอมออกไปในความกลัวกลายเป็นความระแวงใบหน้าน้อยหันซ้ายและขวา! ทำยังไงถึงจะหลุดพ้นทำยังไงถึงจะหายไปจากที่นี่ได้

"คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้ฝักบัวเหรอ! ออกมานี่" ประตูห้องน้ำเปิดเข้าไปเพราะว่าเขาถีบซึ่งเป็นกลอนน้อยๆ ไม่สามารถปะทะกับแรงกระแทกได้ ฝักบัวนั้นปิดน้ำโดยมือของเขาก่อนที่จะคว้าจับต้นแขนของเธอกระชากขึ้น

พัดชาถูกดึงออกมาก่อนที่จะถูกเหวี่ยงลงเตียง! ด้วยความที่เธอนั้นเปลือยเปล่าเนื้อตัวเปียกปอนพัดชาจึงดึงผ้าห่มปกคลุมร่างกายตัวเองขยับหนีจนสุด

คนตัวโตเดินก้าวเข้าไปใกล้ๆ สายตาที่จ้องมองด้วยความเจ้าเล่ห์กวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ยังกลัวฉันอีกเหรอ...ไม่น่าจะกลัวแล้วนะ"

"ฮื่อๆ ขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ฉันกลัวแล้ว" มือน้อยทั้งสองข้างพนมไหว้ในขณะที่เขาเดินตรงเข้าไปหาเธอจนแทบจะถึง เนื้อตัวของพัดชาสั่นสะอื้นหายใจติดขัด

"จำเอาไว้นะพัดชา ถ้าเธอคิดจะหนีสิ่งที่เธอจะได้รับคือความเจ็บปวดมากกว่านี้! และไม่มีเพียงแค่เธอที่จะต้องเจ็บปวดในครั้งนี้แต่แม่และพ่อของเธอก็จะต้องเจ็บปวดและตายทั้งเป็นเหมือนกับเธอ แต่ด้วยวิธีใดนั่นอีกเรื่อง" เขาไม่เพียงแต่ขู่ว่าเธอไม่สามารถหนีเขาไปอยู่ที่ไหนได้แต่เขายังเอาพ่อและแม่ของเธอมาขู่ด้วย

"ทำไมคุณถึงทำร้ายฉัน..."

"เพราะความเกลียดไง! ได้ยินไหมว่าเกลียด!เกลียดมากจนอยากจะฆ่าในตอนนี้ด้วยซ้ำ" พัดชาเอ่ยถามยังไม่ทันจบประโยคซึ่งคำถามของเธอทำให้อารมณ์ของเขาและความเกลียดที่มีนั้นเกิดขึ้นทันที มือหนาที่จับปลายคางคว้าบีบคอพัดชาจนหลังของเธอนั้นแนบชิดกับหัวเตียง

"อึก" มือน้อยทั้งสองข้างจับแขนของเขาพยายามที่จะให้เอามือออกจากคอดิ้นทุรนทุรายซึ่งเหมือนว่าเธอนั้นหายใจไม่สะดวก เมื่อชามาร์ตั้งสติเขาจึงกระชากมือของตนเองออกจากคอของพัดชาและรีบลุกขึ้น

"อย่าทำตัวเดือดร้อน...อย่าทำให้เหมยต้องเจ็บตัว ถ้าฉันรู้ว่าเธอทำอะไรเหมยและปากโป้งไปบอกกับเหมยในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอได้โดนหนักกว่านี้แน่...จำเอาไว้!" เขาชี้หน้าเอ่ยออกคำสั่งก่อนที่จะหันหลังและเดินออกไปจากห้อง

เขายังไม่ได้บอกกับภรรยาของเขาแล้วถ้าเกิดภรรยาของเขารู้ เขาอาจจะช่วยเธอได้นะพัดชา

พัดชารู้สึกมีความหวังถ้าภรรยาของชามาร์รู้ว่าเธอถูกจับมาใช้หนี้ เขาอาจจะช่วยได้ซึ่งไม่มีใครอยากให้ว่าที่สามีตัวเองมีผู้หญิงหรือว่าเมียน้อยเข้ามาอยู่ในบ้านอยู่แล้ว

หลังจากที่ชามาร์เดินออกจากห้องของพัดชา เขาหยุดชะงักเพราะว่าเหมยเดินตามมาจนแอบดูเห็นว่าชามาร์นั้นเข้าไปในห้องของคนที่เขาบอกว่ารับมาเป็นแม่บ้าน

"นี่มันคืออะไรคะ...คุณชามาร์ นี่มันคืออะไรคุณมาหาผู้หญิงคนนั้นถึงที่นี่! คุณโกหกเหมยทำไมว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนรับใช้ เธอคือผู้หญิงของคุณ คุณพามาที่บ้านทำไมทั้งๆ ที่เรากำลังจะแต่งงานกัน" ชามาร์ถอนหายใจเขาคว้าจับมือของเหมยเดินเข้าไปในบ้านไม่อยากให้พัดชาได้ยิน

"เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกัน"

เมื่อเข้ามาในบ้านเขาปิดประตูก่อนที่จะหันมองหน้าเหมย

"ยังไงคะฮึ๊ก! คุณบอกว่าก่อนแต่งงานขอใช้ชีวิตสนุกและหลังจากแต่งงานจะไม่ทำแบบนั้น แต่ในตอนนี้คุณรู้ไหมว่าคุณทำอะไรอยู่ คุณพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้าน! ซึ่งฉันกำลังจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณทำไมคุณถึงทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันดูไม่ออกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นบนรถ! แต่คุณทำมากเกินไปหรือเปล่าเมื่อคืนนี้คุณยัง?"

"หยุดพูดเรื่องเมื่อคืนก่อนฉันบอกตรงๆ ว่าฉันจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ชามาร์พูดแทรกขึ้นในขณะที่เหมยยังพูดไม่ทันจบประโยค เขายังไม่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเพราะรู้สึกแปลกๆ คนเราจะมีอะไรกันทั้งทีจะไม่รู้สติเลยเหรอทั้งๆ ที่ไม่ได้ดื่มเหล้าเมามายเลย

"ถ้าเหมยมัน..."

"อย่าพูดแบบนั้น...ทุกอย่างมีเหตุผล! แล้วผมเชื่อว่าถ้าคุณรู้เหตุผลคุณจะไม่ถามผมประโยคนี้เลยว่าผมทำไปเพราะอะไร ว่าผมพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านเพราะอะไร"

"อย่างนั้นคุณก็บอกกับเหมยสิคะ"

"เอาไว้ทุกอย่างพร้อมฉันจะบอกเอง! ฤกษ์งานแต่งของเรายังคงเกิดขึ้นเหมือนเดิมไม่ต้องกลัว"

หลังจากนั้นเขาเดินหนีเธอเข้าไปในห้องนอนซึ่งดูแปลกสถานที่ห้องนอนทำไมถูกจัดใหม่คงจะเป็นเหมย เขาล็อกกลอนประตูไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวน เมื่อเดินมาที่ตู้เสื้อผ้าซึ่งมีเสื้อผ้าของผู้หญิงอยู่ด้วยทั้งๆ ที่ไม่เคยมีมาก่อนและเสื้อผ้าพวกนี้คงเป็นของเหมย

ชามาร์รวบเสื้อผ้าพวกนั้นในตู้ของตัวเองออกมาและเปิดประตูซึ่งด้านหน้าประตูคือเหมยที่ยืนอยู่

"คุณจะเก็บเสื้อผ้าของเหมยไปไหนคะ" ใบหน้าน้อยจ้องมองเขาและเสื้อผ้าของตัวเองในขณะที่เขานั้นหอบเสื้อผ้ามากมาย

"ผมยังไม่อนุญาตให้คุณเข้าไปนอนในห้องของผมซึ่งผมเคยบอกคุณแล้วนะเหมยว่าผมต้องการเป็นส่วนตัวขอเวลาหน่อย" ชามาร์เดินออกจากห้องของตัวเองโดยที่หอบเสื้อผ้าของเหมยออกมาด้วย เขาเปิดประตูห้องของเหมยและวางเสื้อผ้าเธอลงบนเตียง

"เดี๋ยวสิคะ"

เหมยรีบเดินเข้ามาดูชามาร์วางเสื้อผ้าเสร็จ เธอจึงรีบคว้าจับแขนของชามาร์แล้วกระชากซึ่งเขาเสียหลักจนทำให้เขานั้นล้มทับตัวของเธอเหมยโอบกอดคอชามาร์ทันทีกลัวว่าเขาจะลุกหนี

"เรามาทบทวนเรื่องเมื่อคืนกันไหมคะ" ใบหน้ายั่วยวนพร้อมกับเสียงอ้อนดึงคอของชามาร์ขยับเข้ามาใกล้ๆ

"ปล่อยผมนะเหมย! ผมไม่ชอบที่คุณทำแบบนี้!!