บทที่ 21 บทที่ 21

แววตาของเขาเหมือนกับเสียดายไม่อยากก้าวออกไปจากห้องนั้นแม้แต่วินาทีเดียว สำหรับเขาตอนนี้แค่ไม่ได้เห็นหน้าลูกหนึ่งนาทีก็ช่างยาวนานเหลือเกินหากทว่าเขาก็ต้องตัดใจเดินกลับออกไปทิ้งให้มัสลินอยู่กับลูกตามลำพัง

“คุณหมอคะ...คุณหมอ”

เสียงเรียกถ้าไม่หัสวีร์สะดุ้งตื่นหลังจากที่เขาเผลองีบหลับบนโต๊ะทำงานและเมื่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ