บทที่ 39 บทที่ 39

เขานึกถึงภาพที่เด็กหญิงตัวน้อยพลิกตัวนอนคว่ำแล้วผงกศีรษะขึ้นจ้องมองเขาด้วยดวงตาใสแจ๋วบางครั้งเขาก็ป้อนนมลูกในเวลาที่ลูกกระต่ายนอนคว่ำ พอลูกกินอิ่มเขาก็รีบยกแม่หนูน้อยขึ้นพาดบ่าให้เรอแต่พอวางลงบนที่นอนลูกสาวของเขาก็พยายามพลิกตัวอีกครั้งมันเป็นความสุขอย่างที่เขาไม่สามารถอธิบายได้เลย ทุก ๆวันเขาได้เห็น...