30: ฉันเก็บมันให้ปลอดภัย

ผมยิ้มไม่หุบขณะเอนหลังพิงเก้าอี้ มองดูคิลเลียนที่กำลังประคบประหงมมือของผมราวกับว่ามันเป็นวัตถุโบราณล้ำค่าที่แสนเปราะบาง

“เลิกจ้องได้แล้ว” เขาคำราม แต่ถึงอย่างนั้นมุมปากของเขาก็กระตุกยิ้ม

“ผมไม่ได้จ้องซะหน่อย” ผมพูดอย่างใสซื่อ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ ผมจ้องเขาอยู่เต็มๆ และก็มีความสุขกับทุกว...