บทที่ 62 62

อากาศยามสายช่างร้อนอบอ้าว แดดที่แผดเผาลงมาทำให้เนื้อตัวคนงานซึ่งสวมชุดเก่าๆมอมแมมเต็มไปด้วยคราบเหงื่อไคล แต่กระนั้นวิธานก็ยังไม่ย่อท้อ เขาพยายามช่วยงานเท่าที่จะทำไหว แม้ว่าจะไม่เคยชินกับการผจญงานหนัก แต่เพื่อความอยู่รอดทำให้เขาต้องกัดฟันทนต่อไป แม้จะมีหลายครั้งที่เหนื่อยจนอยากล้มตัวลงนอนกับพื้นเลยก็...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ