บทที่ 42 chapter 42

อติกานต์ยิ้มหน้าหมองตาเศร้า ขณะยื่นมือไปจับมือนุ่มนิ่มบีบกระชับแผ่วเบา จะโทษขอขวัญก็ไม่ได้ ด้วยหลายครั้งอีกฝ่ายพยายามที่จะหนีห่าง และทำหลายๆ ทางเพื่อพาตัวเองไปให้ไกลจากอันเดซาอีแล้ว แต่กลับถูกข่มขู่แกมบังคับทำให้ต้องอยู่ ส่วนตัวเธอเองก็ใช่ว่าจะไม่ผิด ถ้าต้องการหาคนผิด...คงเป็นโชคชะตาที่นำพาทุกคนม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ