บทที่ 72 chapter 72

ดวงตากลมโตเปล่งประกายระยิบระยับดั่งดวงดาราทอแสงสุกสกาวพร่างพราวทั่วท้องนภา มองตามนิ้วยาวเรียวที่ลากไล้ไปบนกลีบปากหนาซึ่งก็ขบเม้มหยอกล้อด้วยสุขใจอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนกับเฝ้ารอเวลานี้...ที่มีกันและกันเพียงลำพังเราสองมาแสนยาวนาน

“เมื่อเย็นคุณบอกไว้ว่า...” ทั้งที่มีเสียงกระซิบบอกให้รู้ คำนั้นหมายถ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ