บทที่ 81 chapter 82

“จะรีบไปทำไม ให้ไอ้เจ้านั่นรอไปหน่อยละกัน” โมฮาหมัดเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ ใบหน้าเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม เดินไปดึงคนตัวเล็กที่ยืนสองมือจับขอบหน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปยังพื้นทรายที่ถูกแดดเผาจนขึ้นไอพามานั่งบนตัก พลางโอบแขนกำยำรัดรอบกายอรชร วางคางบึกบึนบนลาดไหล่กว้าง

“มัวแต่โอ้เอ้อยู่นั่นแหละ เดี๋ยวคุณอัน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ