บทที่ 121

ซ่งหวานหว่านแย้มยิ้มบางเบา รู้สึกจนวาจากับพวกคนแก่หัวรั้นที่ดูคนแค่ภายนอกกลุ่มนี้อยู่บ้าง ขอเพียงไม่ถ่วงขานาง นางก็จะไม่เก็บมาใส่ใจเช่นกัน

ยามนี้ หญิงสาวบนเตียงลืมตาขึ้นแล้ว มองผู้คนตรงหน้าด้วยสีหน้าสับสนมึนงง ก่อนพยายามจะลุกขึ้นมา

ซ่งหวานหว่านกดนางไว้ให้นอนลงไป “ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว แต่ตอนนี้เจ้า...