บทที่ 200

“อาจารย์...”

ซ่งหวานหว่านร้องเรียกเสียงสะอื้นออกมา ทว่าไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

นางเดินไปคุกเข่าลงตรงหน้าร่างชายชรา โขกศีรษะเสียงดังสามครั้งถึงค่อยลุกขึ้นยืน น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะเปิดประตูหลังของห้องศิลา

ช่วงเวลาต่อไป--

“โอ้โห! อาจารย์ ชายชราอย่างท่านช่างองอาจปราดเปรื่อง แตกฉานทั้งบุ๋นบู๊ ใต้หล้าไร้คู่ต่...