บทที่ 22

“ข้า... เผอิญไปเจอคนประหลาด..." ซ่งหวานหว่านยังคงเล่าแบบเดิม มีปัญหาก็โยนไปให้ ‘คนประหลาดชาวโปซือ’

เซี่ยซื่อถามอย่างฉงน “ไฉนแม่ไม่เคยได้ยินเจ้าเอ่ยถึงมาก่อน”

“นี่…เพราะตอนนั้นข้ายังเด็กเกินไปเจ้าค่ะ กลัวว่าหากท่านพ่อรู้เข้าจะถูกทุบตี”

เซี่ยซื่อนัยน์ตาดำมืด ไม่เอ่ยอะไรอีก

ท่านลุงรองเซี่ยเหวินชิงส่งเส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ