บทที่ 312

ซ่งหวานหว่านเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของฝานปู้ฝาน ไม่มีไข้นี่นา!

ซ่งหวานหว่านเก็บมือกลับ ฝานปู้ฝานเองก็ฟื้นขึ้นจากการสลบไสลแล้วเช่นกัน

เมื่อลืมตาขึ้น สิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าอันล่มบ้านล่มเมืองดวงนั้นของซ่งหวานหว่าน ฝานปู้ฝานคว้ามือนางมาจับไว้อย่างตื่นเต้น พลางเอ่ยว่า “สาวน้อย เจ้าไม่เป็นไร ช่างดีเหลือเกิ...