บทที่ 6 คุณไม่อยากให้ฉันไป
คนที่ยืนอยู่ข้างๆ คือแอนน์นั่นเอง
ช่างเป็นคู่แค้นที่ต้องมาเจอกันในที่แคบจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอพวกเขาที่นี่
“เราไปทางโน้นกันเถอะ” นาราดึงจิณณ์เดินหนีไป เธอไม่อยากเห็นหน้านิคส์กับแอนน์จริงๆ
ถึงแม้เธอจะตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะหย่า แต่พอเห็นนิคส์อยู่กับแอนน์ เธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวดในใจอยู่ดี
นิคส์ที่อยู่ไกลออกไปก็สังเกตเห็นทางนี้เช่นกัน ถึงแม้จะเห็นแค่เงาด้านข้าง เขาก็จำได้ทันทีว่าคนนั้นคือนารา
แต่งงานกันมานาน เขาไม่ได้เห็นเธอแต่งตัวสวยจัดเต็มแบบนี้นานมากแล้ว
ชุดราตรีชุดนั้นขับเน้นสัดส่วนที่สมบูรณ์แบบของนาราออกมาได้อย่างงดงาม
“พี่นิคส์ มองอะไรอยู่คะ” แอนน์สังเกตเห็นว่านิคส์จ้องมองไปไกลๆ ตลอดเวลา จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้น
เมื่อได้ยินเสียง นิคส์ก็ดึงสติกลับมา “ไม่มีอะไร”
“แอนน์เห็นเพื่อนอยู่ทางโน้นพอดี เดี๋ยวขอตัวไปทักทายก่อนนะคะพี่นิคส์”
นิคส์พยักหน้ารับ มองแอนน์เดินจากไป
แล้วเขาก็ก้าวเท้าเดินไปยังทิศทางที่นาราเพิ่งเดินจากไปเมื่อครู่
ห้องจัดเลี้ยงนี้ใหญ่มาก นิคส์เดินไปสักพักถึงจะเห็นเงาร่างนั้น
เขาค่อยๆ เดินเข้าไป ตอนที่เห็นนารา ตอนแรกเขาคิดจะถามว่าเธอหายโกรธหรือยัง เมื่อไหร่จะยอมกลับบ้าน
แต่พอพูดออกมาจริงๆ ความหมายกลับเปลี่ยนไป
“นารา เธอมาทำอะไรที่นี่? อย่าบอกนะว่าสืบรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่เลยตั้งใจตามมา”
จิณณ์หัวเราะเยาะออกมา “ที่เขาว่านายหลงตัวเองนี่ไม่ผิดเลยนะ คิดว่าตัวเองเป็นทองคำหรือไง ใครเห็นก็อยากจะเข้ามาเกาะแกะงั้นเหรอ?”
“ฉันว่านายกลับไปตรวจสมองที่โรงพยาบาลหน่อยก็ดีนะ อย่าให้มีปัญหาอะไรเลย” นารามองนิคส์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หนังสือสัญญาหย่า นายรีบเซ็นแล้วส่งมาให้ฉัน ฉันจะได้นัดวันไปทำเรื่องที่สำนักงานเขต”
เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนารา เขาก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่าเธอพูดจริง
เขามองอยู่นานก่อนจะเอ่ยปาก “เธอเอาจริงเหรอ? แน่ใจนะว่าจะหย่า?”
คำพูดแบบนี้ นาราฟังจนเบื่อแล้ว
“ไม่งั้นนายคิดว่าฉันกำลังงอนนายอยู่หรือไง?”
นิคส์ชะงักไป เขาก็คิดแบบนั้นจริงๆ
“ทำไมล่ะ ไม่อยากหย่าเหรอ? หรือว่านายเสียดายฉัน?” ใบหน้าของนาราประดับด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
เมื่อถูกเธอกระตุ้นแบบนั้น นิคส์ก็พูดอย่างเด็ดขาด “อีกสามวัน สิบโมงเช้า เจอกันที่สำนักงานเขต”
พอได้ยินประโยคนี้จริงๆ ในใจของนาราก็ยังรู้สึกขมขื่นอย่างยิ่ง
เธอคิดว่านิคส์จะง้อเธอสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรอไม่ไหวที่จะหย่าแล้ว
แอนน์ไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าพวกเขากำลังจะแต่งงานกัน
นาราเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเอง เงยหน้าขึ้นพูด “ตกลงตามนี้ ใครไม่ไปคนนั้นเป็นลูกหมา”
พูดจบ เธอก็ดึงจิณณ์แล้วหันหลังเดินจากไป
ทั้งสองคนไปนั่งลงที่มุมหนึ่ง จิณณ์เห็นนาราอารมณ์ไม่ดี
จิณณ์จึงเอ่ยถาม “เธอจะหย่ากับนิคส์จริงๆ เหรอ?”
นาราพยักหน้า “นิคส์คงจะรอหย่าไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง”
เธอรู้ว่าการแต่งงานของคนทั้งสองเป็นความผิดพลาดมาตั้งแต่ต้น ตอนนี้ก็ถือว่าเธอได้ตัดขาดทุนทันเวลา
“หย่าก็หย่าไปสิ คนต่อไปดีกว่าเดิมแน่นอน คนอย่างเธอจะหาผู้ชายแบบไหนไม่ได้กัน แค่กๆ ทำไมต้องมาเสียเวลากับผู้ชายห่วยๆ อย่างนิคส์ด้วย”
จิณณ์โบกมืออย่างแรง เตรียมจะแนะนำผู้ชายให้จิณณ์ทันที
เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ นาราก็ได้แต่หัวเราะทั้งน้ำตา
ความเศร้าเล็กน้อยในใจก็หายไป
“ฉันเห็นตรงโน้นมีไวน์แดง เราไปหยิบมาดื่มกันแก้วนึง”
พอพูดถึงคำว่าเหล้า นาราก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บาร์วันนั้นโดยไม่รู้ตัว
กำลังจะปฏิเสธ ก็ถูกจิณณ์ลากไปเสียแล้ว
เพิ่งจะหยิบแก้วไวน์มาไว้ในมือ ตอนที่ทั้งสองคนหันกลับก็ไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินมาจากข้างหลัง
ไวน์ในแก้วของอีกฝ่ายหกใส่กระโปรงของนาราจนหมด
ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นแอนน์
พอเห็นชัดว่าเป็นเธอ จิณณ์ก็โวยวายขึ้นมาทันที “เธอเดินไม่ดูทางหรือไง”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ แล้วพวกเธอสองคนหันกลับมาก็ไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างล่ะ” แอนน์สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ตลกสิ้นดี ใครจะมีตาอยู่ข้างหลังกันยะ? เห็นๆ อยู่ว่าเธอเป็นคนชนคนอื่น ยังจะมาทำเสียงดังอีก”
ความวุ่นวายตรงนี้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ อย่างรวดเร็ว นิคส์ก็สังเกตเห็นเช่นกัน
เขาเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงของจิณณ์พอดี
เขาเดินฝ่าฝูงชนเข้ามา สิ่งที่เห็นคือสภาพที่ดูไม่ได้ของนารา
กระโปรงสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยสีของไวน์
“เกิดอะไรขึ้น?” นิคส์เดินไปหยุดข้างๆ แอนน์ แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่นาราตลอดเวลา
“พี่นิคส์คะ แอนน์แค่เผลอไปชนพวกเขาเท่านั้นเองค่ะ” แอนน์ทำหน้าตาน่าสงสาร ไม่เหลือเค้าของท่าทีไม่ยอมแพ้เมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย
แม้แต่จิณณ์ยังต้องทึ่งกับการเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วของแอนน์
“กระโปรงชุดนี้ฉันจะชดใช้ให้นะคะ” แอนน์ก้มหน้าลง เหมือนกับว่าตัวเองถูกรังแกอย่างหนัก
คนอื่นๆ ก็เริ่มชี้ไม้ชี้มือมาทางจิณณ์กับนารา
จิณณ์กำลังจะอ้าปากอธิบาย ก็ถูกนาราห้ามไว้ จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “เธอชนฉัน แล้วยังทำไวน์หกใส่ฉันทั้งแก้ว การชดใช้เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว อย่าทำเหมือนว่าเธอถูกรังแกอะไรนักหนาเลย แล้วเธอก็ควรจะขอโทษพวกเราด้วย”
น้ำเสียงของนาราไม่ต่ำไม่สูง พูดเพียงไม่กี่ประโยคก็อธิบายเรื่องราวได้ชัดเจน
คนที่เคยชี้นิ้วว่ากล่าว ตอนนี้กลับหันไปตำหนิแอนน์กันหมด
แอนน์เคยเจอเรื่องน่าอับอายแบบนี้ที่ไหนกัน ได้แต่หันไปมองนิคส์เพื่อขอความช่วยเหลือ
“เรื่องเสื้อผ้า ฉันจะให้คนส่งไปให้ที่สตูดิโอของเธอ เรื่องนี้แอนน์ก็ไม่ได้ตั้งใจ...”
น้ำเสียงของนิคส์แสดงออกถึงการปกป้องอย่างชัดเจน
นารายิ้มบางๆ “ไม่ขอโทษก็ได้ แต่ฉันไม่รับประกันว่าไอรินจะยังรับออเดอร์ของพวกคุณอยู่หรือเปล่า เพราะดูจากนิสัยของพวกคุณแล้วมันช่าง...”
เธอพูดเพียงครึ่งเดียว ไม่ได้พูดต่อจนจบ
จากนั้นเธอก็มองคนทั้งสองอย่างเย็นชา หลังจากลังเลอยู่นาน แอนน์ก็เดินเข้ามา “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ระวังชนคุณเอง”
หลังจากขอโทษแล้ว เรื่องนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้
เสื้อผ้าใส่ต่อไม่ได้แล้ว นารากับจิณณ์จึงตัดสินใจกลับเลย
ระหว่างทางกลับ จิณณ์ยังอดทอดถอนใจไม่ได้ “ชื่อเสียงของไอรินนี่ใช้ดีจริงๆ”
นาราก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอก็ไม่คิดเหมือนกัน
ดูเหมือนว่าแอนน์จะใส่ใจกับชุดแต่งงานชุดนี้มาก
วันหย่า นาราตื่นแต่เช้าตรู่
หลังจากแต่งตัวอย่างพิถีพิถันแล้ว ก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังสำนักงานเขต
เมื่อคิดว่าหลังจากวันนี้ไปเธอกับนิคส์จะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กันอีก ในใจของเธอก็ยังมีความอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง
ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย เธอก็รู้สึกว่ารถถูกกระแทกอย่างรุนแรง
รถคันหลังเบรกไม่ทันเลยชนท้ายเข้า
นาราเม้มปาก หลังจากจอดรถแล้วก็เปิดประตูลงไป
เจ้าของรถคันหลังก็ลงมาเช่นกัน หลังจากลงจากรถ อีกฝ่ายก็เดินตรงไปที่หน้ารถของตัวเอง
เพื่อตรวจสอบความเสียหาย
นารายืนอยู่ข้างๆ เห็นว่าอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เลยไม่ได้เร่งรอนอะไร
รอจนเธอตรวจดูเสร็จ เธอก็มองนาราแล้วกลอกตา “เจ๊ ขับรถไม่ดูทางหรือไงคะ?”
นาราคิดจะยอมความ แต่เมื่อเห็นท่าทางไร้เหตุผลของอีกฝ่าย ก็ตัดสินใจแจ้งตำรวจ
นารา และคุณญาณิศาที่ขับรถชนท้าย พร้อมด้วยตำรวจที่มาถึง ได้พากันไปที่สถานีตำรวจ
หลังจากตำรวจยืนยันว่าเป็นความผิดของคุณญาณิศา เธอก็จ่ายค่าเสียหายให้นาราเป็นเงินสามพันบาท
เพราะถูกชนท้าย เรื่องหย่าจึงต้องเลื่อนออกไปชั่วคราว
หลังจากออกจากสถานีตำรวจ นาราก็ขับรถกลับบ้านทันที
เธอเสียบสายชาร์จโทรศัพท์แล้วเปิดเครื่อง จากนั้นก็เอาเบอร์โทรศัพท์ของนิคส์ออกจากบัญชีดำ
