บทที่ 75 แสร้งทำไม่ได้แล้ว

ฉันเบือนหน้าหนี รู้สึกต่อต้านการสัมผัสของกรณ์

มือของกรณ์ชะงักค้างอยู่กลางอากาศ สักพักถึงได้ดึงกลับไป ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันที

พอคุณย่าได้ยินว่าฉันไม่สบาย ก็รีบวางตะเกียบลงทันที “กรณ์ รีบพาญาณีกลับไปพักผ่อนที่ห้องนะ ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็เชิญหมอประจำบ้านมาดูอาการหน่อย”

กรณ์พาฉันกลับมาที่ห้อง พอเข้...