บทที่ 83 เราหย่ากันเถอะ

ในห้วงภวังค์ ฉันรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในช่วงเวลานั้น

ฉันถูกกรณ์ปกป้องอยู่ด้านหลัง ต่อให้คนทั้งโลกทอดทิ้งฉันไป กรณ์ก็ยังคงยืนหยัดอยู่เคียงข้าง คอยเป็นเกราะกำบังให้ฉัน

พวกหล่อนพากันหนีไปอย่างลนลาน ส่วนฉันก็นั่งกินเค้กชิ้นเล็กๆ ของฉันต่อไปเงียบๆ

ฉันแทบไม่รับรู้รสหวานของมันแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงรส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ