บทที่ 86 ความอ่อนโยนของภาคิน

ฉันรู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากคนแปลกหน้า

คุณป้าลุกขึ้นยืน ยิ้มให้ฉัน แล้วก็หยิบไม้กวาดขึ้นมากวาดถนนต่อไป

ค่ำคืนล่วงลึกขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงแสงไฟนีออนบนท้องถนนที่ส่องแสงระยิบระยับ ผู้คนและรถราบนท้องถนนก็เริ่มบางตาลง

ฉันนั่งอยู่ข้างถนนเป็นเวลานาน ไม่อยากไปโรงพยาบาล แล้วก็ไม่อยากกลับบ้าน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ