กังวลของแม่มด

ข้ารู้สึกเสียใจกับคำพูดของตัวเองทันทีที่มันหลุดออกจากปาก เอเวลินปรี่ไปยังประตูทั้งน้ำตานองหน้า ข้าเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ทำเช่นนั้น ที่ทำให้ผู้หญิงที่ข้ารักสุดหัวใจต้องร้องไห้

“เอวี่ ข้าขอโทษ” ข้ารีบวิ่งตามนางไปก่อนที่นางจะเดินพ้นประตู ข้าคว้าแขนนางไว้แล้วดึงเข้ามาหาอย่างนุ่มนวล

นางไม่ได้ขัดขืน แต่...