บทที่ 6 นิทพิค
ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับว่าอุณหภูมิโดยรอบลดฮวบลงไปหลายองศา
ชายคนนั้นตัวสูงสง่าและดูราวกับเทพเจ้ากรีก เขายืนตระหง่านอยู่ด้านหลังเธอและแผ่รังสีที่น่าเกรงขามออกมา
ชาร์ล็อตต์กัดริมฝีปากตัวเองแน่น เธอเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ผ่านภาพสะท้อนในกระจกของลิฟต์ เธอเห็นชายคนนั้นกำลังจ้องมองเธออย่างเฉียบคม
เขาดูเหมือนสิงโตที่กำลังจ้องเหยื่อของมัน
เร็วเข้าสิ เร็วเข้า!
ชาร์ล็อตต์จ้องมองตัวเลขที่กะพริบบนหน้าจอลิฟต์ หวังว่าจะได้หนีออกจากสถานที่ที่น่าอึดอัดนี้ไปเร็วๆ
สิบสาม สิบสอง สิบเอ็ด สิบ...
เธอเฝ้านับเลขในใจ หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง โดยที่เธอไม่รู้ตัว แซคคารีกำลังขยับเข้ามาใกล้เธอทีละน้อย
ติ๊ง! ในที่สุดลิฟต์ก็มาถึงชั้นล่างสุด
เมื่อประตูเปิดออก เธอก็รีบวิ่งพรวดออกไป เธอรีบร้อนมากจนสะดุดล้มลง
แผละ! เธอลงไปนอนหน้าคว่ำในท่ากบ
ทุกคนที่อยู่ข้างนอกอ้าปากค้างด้วยความตกใจ พนักงานสองสามคนที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์ธรรมดาเอามือปิดปากและแอบหัวเราะคิกคัก
ชาร์ล็อตต์อับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เธอรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้ววิ่งออกไปพร้อมกับเอามือปิดหน้า
ด้านหลังของเธอ ชายคนนั้นมองแผ่นหลังที่กำลังวิ่งจากไปพลางแสยะยิ้มที่มุมปาก
ชาร์ล็อตต์คิดว่างานเลี้ยงต้อนรับจะเป็นมื้อค่ำในร้านอาหาร แต่กลับกลายเป็นวงเหล้าที่ ‘ซัลทรีไนต์’ ที่น่าประหลาดใจคือเวสลีย์ก็อยู่ที่นั่นด้วย
นี่มันงานเลี้ยงของแผนกธุรการนี่นา แล้วคนจากแผนกบุคคลมาทำอะไรที่นี่?
ชาร์ล็อตต์ไม่พอใจ แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ก็อยู่ด้วย เธอจึงไม่สามารถไล่เขาออกไปอย่างเสียมารยาทได้
เวสลีย์แนะนำตัวเองกับเพื่อนร่วมงานของเธอเรียบร้อยแล้ว เขายังสั่งเหล้าราคาแพงมาหลายขวด ซึ่งตอนนี้วางอยู่รอบโต๊ะ
เพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่งพูดขึ้น “คุณโฮลต์ครับ เหล้านี่ราคาแปดพันกว่าเลยนะครับ เราไม่ควรทำแบบนี้กับเพื่อนร่วมงานใหม่ของเรานะ”
“พวกคุณไม่รู้เหรอ?” เวสลีย์ยิ้มกริ่ม “ชาร์ล็อตต์เป็นทายาทเศรษฐีนะ เธอรวยจะตายไป สมัยก่อนน่ะ เธอเลี้ยงเหล้าทุกคนในซัลทรีไนต์ได้ทั้งร้านเลยด้วยซ้ำ แค่นี้เรื่องเล็กสำหรับเธอ”
“โอ๊ะ? จริงเหรอ?” เพื่อนร่วมงานหญิงสองสามคนเริ่มอยากรู้อยากเห็น พวกเธอเข้ามาล้อมชาร์ล็อตต์และรัวคำถามใส่ “ชาร์ล็อตต์ เธอเป็นทายาทเศรษฐีเหรอ? ไม่น่าเชื่อเลย!”
“ไม่ใช่—”
“ใช่สิ” เวสลีย์พูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้าแล้วหัวเราะเยาะ “ลูกสาวคนเดียวของริชาร์ด วินด์ ชายที่รวยที่สุดในเมืองเอช เคยได้ยินชื่อเขาใช่ไหมล่ะ?”
“ริชาร์ด วินด์? คนที่กระโดดตึกฆ่าตัวตายเมื่อสี่ปีก่อนน่ะเหรอ?” ชายคนหนึ่งโพล่งขึ้น “มิน่าล่ะ นามสกุลวินด์ถึงได้ฟังดูคุ้นหูผมมาก”
“ผมว่าผมเคยอ่านข่าวอยู่นะ ตระกูลสเตอร์ลิงถอนหมั้นลูกชายกับคุณวินด์ แล้วเธอก็มาที่ซัลทรีไนต์และค้างคืนกับจิโกโล่แต่งหญิง เอ่อ... เรื่องจริงเหรอครับ?”
เพื่อนร่วมงานของเธอกำลังจ้องมองมา สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ความตื่นเต้น และความประหลาดใจขณะรอคำตอบจากเธอ
ชาร์ล็อตต์รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก เมื่อทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินจากไป
รอย ยัง ผู้จัดการแผนกธุรการหยุดเธอไว้แล้วตำหนิคนอื่นๆ “พวกคุณทำอะไรกัน? นี่คือวิธีที่พวกคุณปฏิบัติต่อเพื่อนร่วมงานใหม่เหรอ? เราจะต้องทำงานด้วยกันในอนาคตนะ เลิกแกล้งเธอได้แล้ว”
“โอเค ขอโทษที”
พวกเขารีบขอโทษชาร์ล็อตต์ทันที
ทันทีที่ชาร์ล็อตต์สบเข้ากับสายตาขบขันของเวสลีย์ เธอก็หนีออกจากห้องส่วนตัวไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เธออยากจะหนีจากอดีตและเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่อดีตก็ยังคงตามหลอกหลอนเธอไม่เลิก ฉันคงไม่มีวันสลัดมันพ้นใช่ไหม?
ชาร์ล็อตต์สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
“เป็นอะไรไป? แค่นี้ทนไม่ได้เลยเหรอ?” เวสลีย์ตามออกมาแล้วพูดเยาะเย้ย “แล้วเธอจะเอาชีวิตรอดได้ยังไงกัน หา?”
“คุณตั้งใจทำ” ชาร์ล็อตต์จ้องเขาเขม็ง “คุณจงใจจ้างฉันเข้ามาและทำให้ฉันต้องเลี้ยงข้าวเพื่อนร่วมงานเพื่อที่ฉันจะได้อับอาย คุณทำแบบนี้เพื่อแก้แค้นฉัน!”
“ถูกต้อง” เวสลีย์ตอบ พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง “ฉันสั่งอาหารกับเครื่องดื่มมูลค่าหลายแสนมาเพื่อเธอโดยเฉพาะเลยนะ”
