บทที่ 62 อย่าออกไป

ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับลมเย็นเยียบพัดเข้ามาในห้อง ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา เงาของเขาแผ่ทาบทับลงบนเตียงอย่างน่ากลัว

ชาร์ล็อตต์รู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นรัวขึ้นขณะจ้องมองเขาเหมือนลูกแมวตื่นตกใจ

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณนัคท์!” เรน่าทักทาย

แซ็คคารีโบกมือ เรน่าจึงเดินออกจากห้องไปโดยสายตายังคงจับจ้องอยู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ