บทที่ 31 การต่อสู้กับเพื่อนร่วมห้องพัก

“หายหัวไปไหนมา” หล่อนถามเสียงแข็งพลางพรวดพราดเข้ามาประจันหน้ากับฉัน มือทั้งสองข้างเท้าสะเอวขณะก้าวเข้ามาหาฉันอีกก้าว ยัยนี่มันเป็นบ้าอะไรของมันอีกวะ หล่อนไม่ใช่แม่ฉันสักหน่อย และดูท่าแล้วอีกไม่นานเราคงไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไป ฉันหวังไว้จริงๆ ว่าเพื่อนร่วมห้องจะเข้าข้างฉันและเราจะเป็นเพื่อนกันได้ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ