บทที่ 21 กลับบ้าน

(เดี๋ยวนะ! ไม่สิ! ฉันจะต้องการแบบนี้ไม่ได้! ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้!)

ฉันแค่หัวเราะคิกคักขณะพยายามดึงตัวออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา ฉันต้องตั้งสติกับเรื่องที่สำคัญ “เสื้อผ้าของฉันอยู่ไหนคะ” ฉันเอ่ยถามสิ่งเดียวที่นึกออกซึ่งจะช่วยให้ฉันหลุดจากสถานการณ์นี้ได้ ฉันกลับบ้านในสภาพที่ใส่แค่เสื้อยืดสีเทาของเขาต...