บทที่ 68 68

ในเช้าวันใหม่อันเงียบสงบของไร่ซึ่งไม้เถาองุ่นยืนตัวเรียงรายเป็นแนวไปตามเนินเตี้ย ๆ ทอดตัวไกลออกไปจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดเป็นบรรยากาศซึ่งเป็นท่าคุ้นชินของเมลิดาเสียแล้ว ณ ที่แห่งนี้ไร้ซึ่งสรรพสำเนียงของเสียงเพลงคึกคัก ปราศจากแสงสี ไม่มีความหรูหราฟุ่มเฟือย ยังเพียงสายลมหวีดหวิวราวเครื่องสายบรรเลงท่วงทำ...