เงารักเพลิงเสน่หา

บทที่ 1

หนีไปไกลสุดหล้า

ไอแดดบางเบาลอดผ่านม่านเมฆที่คลี่ตัวอยู่เหนือแผ่นฟ้าสีครามในยามสาย ร่างบอบบางในชุดกระโปรงผ้าชีฟองเนื้อเบาหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินเลียบไปตามเส้นทางซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าและโรงแรมในย่านการท่องเที่ยวริมหาดนพรัตน์ธารา ที่ซึ่งหญิงสาวมุ่งตรงมายังจังหวัดกระบี่อย่างตั้งใจหากก็ไร้จุดหมายอันแน่นอน เรือนผมยาวเหยียดตรงสีน้ำตาลถูกมุ่นไว้ด้านหลังภายใต้หมวกปีกกว้าง

ดวงตากลมโตหลังแว่นกันแดดกรอบใหญ่มองไปข้างหน้าราวกับยังมองไม่เห็นสิ่งที่คาดหวัง บ่อยครั้งที่หญิงสาวเสียสมาธิหันไปมองของฝากสวยงามภายในร้านริมทางพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย เมลิดาเฝ้าบอกตัวเองว่าตอนนี้เธอไม่ใช่นางแบบชื่อดังที่เจ้าของงานโชว์ตัวและงานเดินแบบเที่ยวตามหากันให้ควั่ก ทั้งยามนี้เธอก็ห่างไกลจากบ้านมาอยู่ในสถานที่ ๆ ดูเหมือนสงบสุขไกลจากเมืองหลวงและไกลจากความต้องการไร้สาระของทั้งบิดาและมารดาซึ่งยืนกรานให้เธอเข้าพิธีวิวาห์กับผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยแม้แต่จะได้ยินชื่อ เพียงรู้ว่าเป็นเจ้าของบริษัททำเหมืองทองคำและเจ้าของไร่องุ่นกว้างใหญ่ที่ต่างจังหวัด

“เขาชื่อ ทศภาค ภควัตณ์ เป็นเจ้าของเหมืองทองและไร่ภควัตณ์ที่ใหญ่มาก ๆ พ่อกับแม่ไม่ขออะไรเมย์นะลูก แค่รับปากว่าจะแต่งงานกับเขาเท่านั้นเอง”

“อะไรนะคะพ่อ!”

เมลิดายังได้ยินเสียงแหลมสูงของตนเองที่ตั้งคำถามกับสมพงษ์ผู้เป็นบิดาอย่างไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยินอยู่ในความคิด

“ตลกหรือคะพ่อ?.....เมย์ไม่รู้ว่าคุณพ่อล้ออะไรเมย์เล่น นี่มันเรื่องสำคัญนะคะ จะให้เมย์แต่งงานกับผู้ชาย...ชื่ออะไรนะคะ?....ทศภาค เมย์ไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน หน้าก็ไม่เคยเห็น จู่ ๆ คุณพ่อจะให้หนูแต่งงานกับเขา ถึงเมย์จะเป็นนางแบบ ใช้ชีวิตสมัยใหม่ แต่เมย์ถือความรักเป็นเรื่องใหญ่ ไม่เคยทำตัวง่ายเรื่องผู้ชายนะคะพ่อ”

“เมย์ฟังเหตุผลของคุณพ่อก่อนสิลูก”

ปานระวีมารดาของเธอรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยเมื่อเห็นว่าเมลิดาเริ่มฉุนเรื่องการแต่งงาน

“คุณพ่อก็มีเหตุผล อยากให้ลูกมีคนคอยดูแล แม่ว่า....มันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอกนะ คุณทศภาคเป็นถึงเจ้าของบริษัททำเหมืองทองคำ ไร่ภควัตณ์ก็ใหญ่โตมาก เขายินดีที่จะ....เอ้อ...รับเมย์เป็นเจ้าสาว”

“ไม่ค่ะแม่!....คุณทศภาคอะไรของแม่นั่นน่ะเป็นประเภทเสี่ยหื่นกามหรือเปล่า อาจจะเห็นว่าเมย์เป็นนางแบบเลยอยากดัง พวกเศรษฐีเดี๋ยวนี้เขาชอบดารา แต่เมย์ไม่เอาด้วยนะคะ ยังไงเมย์ก็ไม่แต่ง เมย์เกลียดคนพวกนี้ที่สุด มีเงินก็ชอบใช้เงินซื้อผู้หญิง เมย์รับไม่ได้ค่ะ”

“แต่แกต้องแต่งงานกับเขา ยัยเมย์!”

บิดาของเธอลั่นเสียงใส่ทำให้เมลิดาถึงกับสติขาดกระเด็น เธอร้องไห้ออกมาและขึ้นเสียงตอบอย่างไม่ลดละ

“เมย์ไม่แต่งค่ะพ่อ!...อย่ามาบังคับเมย์!”

“แกคิดว่าชีวิตแกเหมือนเมื่อก่อนรึไง ถ้าฉันพูดออกไปแกอาจไม่เชื่อ ครอบครัวเรากำลังติดลบ ทุกอย่างที่มีกำลังจะกลายเป็นศูนย์ แกมันดื้อนัก แค่รับปากว่าจะแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งแกคงไม่ถึงกับต้องตาย แกก็ดีแต่ใช้ชีวิตหรูหราฟู่ฟ่า ไม่เคยรู้ว่าตอนนี้ครอบครัวเราเป็นยังไง ถึงยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับคุณทศภาค เพราะเขาเตรียมงานทุกอย่างไว้หมดแล้ว!”

เมลิดาไม่รู้ว่าป่านนี้บิดาของเธอจะเป็นเช่นไรบ้างหลังจากยื่นคำขาดและเธอก็ตัดสินใจให้ตัวเองอย่างเด็ดขาดเช่นเดียวกันว่าเธอจะไม่เข้าพิธีวิวาห์กับผู้ชายคนนั้น คนที่เธอไม่เคยรู้จัก และไม่อยากรู้จักไปตลอดชีวิต

“อุ๊ย!”

ความคิดของหญิงสาวต้องสะดุดลงเมื่อไหล่บางไปกระแทกกับร่างหนาของใครคนหนึ่งที่เดินสวนมาจนกระเป๋าในมือหล่นลงบนพื้น

“ขอโทษครับ....ผมเดินไม่ดูเอง”

เสียงทุ้มหนักทำให้เมลิดามองลอดผ่านแว่นกันแดดอันโตเพื่อดูหน้าเจ้าของเสียงชัด ๆ เขาเป็นชายร่างสูง ใบหน้าคมคาย นัยน์ตาเข้ม หนวดเคราบาง ๆ ขับเน้นความหล่อเหลาแม้ยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวและกางเกงยีนส์สีซีด รอยยิ้มจาง ๆ ระบายบนเรียวปากหนาได้รูปและเรือนผมดำขลับยาวระต้นคอขับเสน่ห์ของความเป็นบุรุษจนเธอสงสัยว่าใยลึก ๆ จึงรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างประหลาด ชายหนุ่มก้มลงหยิบกระเป๋าให้เธอก่อนจะพูดขึ้น

“ไม่ทราบว่าคุณมาจากไหนหรือครับ....พลัดหลงกับคณะทัวร์หรือเปล่า?”

“เมย์มาเที่ยวค่ะ....มาคนเดียว ไม่เคยมาที่นี่หรอกค่ะ ว่าจะหาที่พักสักหน่อย แต่....ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน เมย์ไม่รู้จักใครเลย คือ...เมย์อยากหาที่พักสักระยะหนึ่งค่ะ”

เขาเงียบไปชั่วครู่และหันไปมองรอบ ๆ สถานที่ ๆ มีผู้คนเดินผ่านไปมาทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ

“ผมชื่อภูมินะครับ...อืม....ถ้าคุณ....”

“เมลิดาค่ะ....เรียกเมย์ก็ได้”

“ถ้าคุณเมย์ไม่รังเกียจ ผมรู้จักเจ้าของที่พักริมหาดฝั่งโน้น เขามีบังกะโลให้เช่า คุณอาจขอเช่าเป็นรายเดือน ถ้าคุณสนใจ”

เมลิดาถอดแว่นออก วินาทีนั้นเธอจึงเห็นประกายตาของชายหนุ่มตรงหน้ามองมาราวตกตะลึงไปชั่วขณะและเธอก็มองเห็นใบหน้าคมคายนั้นชัดเจน หญิงสาวมิอาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากแค่ไหนทั้งก็รู้สึกถูกชะตาเจ้าของร่างสูงใหญ่อย่างที่ไม่เคยเกิดความรู้สึกนี้กับใครมาก่อน หญิงสาวเดินตามผู้ชายที่ยินดีให้เธอเรียกเขาว่า ภูมิ ไปตามถนนที่ทอดยาวตามแนวชายหาดซึ่งไปบรรจบกับแนวสันเขาและมีหาดเล็ก ๆ ซ่อนตัวห่างออกไปจากหาดด้านนอกที่คำคล่ำไปด้วยรถราและผู้คน