บทที่ 1 ใคร?อันใดกัน?
จากใจนักเขียน
สวัสดีค่ะ หลี่หงเองค่ะ นิยายเรื่องเพียงนางนี้ เป็นจีนโบราณแนวสมมติที่มีความรักโรแมนติกคอมมิดี้แบบเต็มขั้น
ไม่มีดราม่าหนักหน่วง ไม่มีปมซ้อนทับกันยุ่งเหยิงแต่อย่างใด
รับรองว่าอ่านไปยิ้มไป อ่านไปฟินไป เหมือนเดิม ตามแบบฉบับของหลี่หงเจ้าเดิมค่ะ
ขอให้นักอ่านทุกท่านอ่านด้วยความสุขกายสบายใจคลายเครียดจากปัญหาทุกสิ่งอย่างที่รบกวนจิตใจนะคะ
ขอขอบพระคุณจากใจ
หลี่หง/โล่รัก/LiHongLoveShield
https://www.facebook.com/LiHongLoveShield/
คำนำ
เหตุเพราะความผิดพลาดของหลงจู๊ประจำโรงเตี๊ยมที่ได้รับมอบหมายให้นำกำยานสูตรพิเศษไปวางเอาไว้ให้สามีภรรยาคู่หนึ่ง
ซึ่ง...เขานำกำยานไปวางเอาไว้ผิดห้อง
และพาแขกผู้หนึ่งเข้ามา...
และ...
หลังจากนั้น....
ความผิดพลาดอันหอมหวานจึงบังเกิด...
ฮึ่ม! อาเป่า!!!
เอาใจช่วยกับการทำความรู้จักกันแบบผิดธรรมชาติ ด้วยธรรมชาติสรรค์สร้างของพวกเขา
เพียงนาง....
บทนำ
ตรงทางเดินที่ทางด้านหน้าของห้องพักสองห้องที่กำลังเกิดเสียงแปลกประหลาดจากกิจกรรมระหว่างชายหญิงอยู่ในขณะนี้ หลงจู๊ประจำโรงเตี๊ยมนามว่าอาเป่ากำลังยืนอย่างสงบเรียบนิ่งอยู่ตรงด้านหน้าของห้องสองห้องนี้อย่างมึนงงและสับสนอยู่ไม่น้อย ห้องพักสองห้องตรงด้านหน้าของอาเป่านี้ แน่นอนว่ามันไม่มีทางเก็บเสียงอันใดได้หากว่ามันอยู่ติดกันและเมื่อมีเขามายืนแอบฟังอยู่ใกล้ๆ เพราะนอกจากสองห้องนี้แล้วมิได้มีห้องใดอยู่ใกล้ๆ กันแต่อย่างใด เพียงแต่...นั่นมิใช่สิ่งที่กำลังสร้างความมึนงงและสับสนให้กับอาเป่า สิ่งที่กำลังสร้างความสับสนและมึนงงให้กับอาเป่า คือโถกำยานผสมยาสูตรพิเศษของท่านหมอหญิง นามว่าเฉินเจียวเหมย
อาเป่านำโถกำยานอันนั้นมาใส่เอาไว้ในห้องใดกัน ห้องทางซ้ายหรือห้องทางขวา
แล้วเขาพาแขกที่บอกกล่าวแก่เขาว่าต้องการห้องด้านในสุด ลับตาที่สุด เข้ามาพักถูกห้องหรือไม่ แล้วท่านหมอเฉินมาหยิบเอาโถกำยานคืนไปได้แล้วหรือยัง หลงจู๊นามว่าอาเป่าได้แต่ยืนสงบเรียบนิ่งอยู่อย่างนั้นอีกเพียงอึดใจ ก่อนสบถออกมาว่า ช่างเถอะ! แล้วเดินจากไปอย่างเงียบงัน...
ตอนที่1 ใคร?อันใดกัน?
บนโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งภายในห้องพักห้องหนึ่ง
บัดนี้ได้ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานชนิดหนึ่งซึ่งเป็น แบบพิเศษ
พิเศษมาก....
กลิ่นกำยานที่บรรจุอยู่ในโถกำยานอันนี้มีส่วนผสมของตัวยาชนิดพิเศษที่ช่วยให้คู่สามีภรรยาได้รักกันมากยิ่งขึ้น
มีความต้องการกันและกันมากยิ่งขึ้น
สร้างอารมณ์กำหนัดให้สุดแสนจะมีความรัญจวนมากๆ ยิ่งๆ ขึ้น
และมีความสามารถที่จะทำให้คู่สามีภรรยาได้มีทายาทได้ในเร็ววันยิ่งๆ ขึ้น
กลิ่นกำยานกลิ่นนี้นั้น มันกำลังทำงานตามหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี
ดีมาก...
ถึงแม้ว่าผู้ที่ได้สูดดมจะมิใช่สามีภรรยา
ถึงแม้ว่าผู้ที่ได้สูดดมจะมิได้นำพาสิ่งใดๆ ต่อกัน และ...
ถึงแม้ว่าผู้ที่ได้สูดดมจะมิได้รู้จักมักคุ้นกันและกันก็ตามที
กลิ่นกำยานชนิดพิเศษนี้นั้น มันกำลังแผ่กลิ่นหอมอันทรงพลังกำจายให้แก่ร่างกายของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีได้
เป็นอย่างดี...
มันกำลังสร้างความปั่นป่วนพลุ่งพล่านกระจัดกระจายพาอารมณ์กระเจิดกระเจิงได้
เป็นอย่างดี...
“อา...ท่ะ...ท่าน...ท่านเป็น...ใคร” เสียงหวานใสครางกระเส่าของสตรีนางหนึ่งเอ่ยถามบุรุษผู้หนึ่งออกมาขณะกำลังเอื้อมวงแขนเรียวสวยของตนโอบเกี่ยวบุรุษผู้นี้เอาไว้แน่น
“เจ้า...นั่นล่ะ...เป็นใคร” ฝ่ายบุรุษตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าปนกระเส่าไม่แพ้กันขณะกอดรัดโรมรันอยู่กับสตรี
“อืม...ไย...ไยท่าน...ทำอย่างนี้ อา...” น้ำเสียงแว่วหวานพร้อมลมหายใจติดขัดของสตรียังคงคาดคั้นขณะแอ่นอกยกกายเข้าหาร่างใหญ่กำยำที่กำลังครอบงำเรือนร่างของนาง
“เจ้า...นั่นล่ะ...ไยทำเยี่ยงนี้” เสียงครางกดต่ำของบุรุษยังคงคาดคั้นขณะดันร่างล่ำๆ ของตนเบียดเสียดแทรกซึมเข้าหาสตรี
“ป่ะ...ปล่อยข้า...นะ”
“เจ้า...นั่นละ...ปล่อยข้า”
“ไม่นะ...ปล่อยนะ...”
“ปล่อยข้า”
“อา...”
“อืม...”
ถึงแม้ว่าประโยคที่เอื้อนเอ่ยจะเป็นอย่างนั้น แต่ทว่าการกระทำกลับมิได้เป็นอย่างนั้นแต่อย่างใด
คนสองคน
ร่างสองร่าง
ยังคงสอดประสานเข้าหากันอย่างรุนแรงเร่าร้อนกระชั้นถี่
แม้แต่อาภรณ์ยังถูกถอดออกจากเรือนร่างของแต่ละฝ่ายอย่างไม่ใยดี
เตียงนอนม่านมุ้งพลันสั่นไหวไปมาอย่างไม่ปราณี
ฝ่ายบุรุษยังคงก้มหน้าลงซุกไซร้อยู่ตรงซอกคอหอมกรุ่นของสตรีอย่างไม่อาจห้ามได้ ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจห้ามใจ ห้ามอารมณ์ ห้ามความพลุ่งพล่าน ห้ามความต้องการ ห้ามทุกสิ่งอย่างที่กำลังเกิดขึ้นในยามนี้
ฝ่ายสตรีก็เช่นเดียวกัน นางมิอาจห้ามปรามความต้องการของตนในยามนี้ได้แต่อย่างใด
ในยามนี้นางทำได้เพียงโอบกอดเขา แอ่นกายเข้าหาเขา ตอบรับทุกสัมผัสของเขาอย่างรัญจวนเร่งเร้า เข้าขาได้เป็นอย่างดี
“ข้าบอกให้ปล่อย” นางยังคงคำรามแม้ว่ากายงามยังคงตอบรับ
“เจ้านั่นล่ะปล่อยข้า” เขายังคงคำรามแม้กายงามยังคงรุกล้ำ
“ปล่อย อา...”
“อืม...”
“อ๊ะ...ท่าน...”
“อืม...เจ้า...”
ทั้งสองคนยังคงพยายามเถียงกันไปมาในขณะที่กายายังคงแทรกซึม
กลิ่นกำยานยังคงตลบอบอวลในขณะที่อารมณ์รัญจวนยังคงทำงาน
ร่างสองร่างที่เมื่อครู่ยังคงมีอาภรณ์ติดอยู่อย่างรุ่มร่ามแต่ทว่าเพียงไม่นานอาภรณ์เหล่านั้นพลันถูกดึงทึ้งฉีกขาดจนเหลือเพียงร่างสองร่างเปลือยเปล่าคลุกเคล้ากันไปมาอยู่บนเตียงนอน
เสียงถกเถียงกันยังคงดัง…
อย่างต่อเนื่อง
“ไยทำอย่างนี้ อื้ม...”
“เจ้านั่นล่ะ กล้าดีอย่างไร อา...”
“ท่าน...ปล่อยนะ...”
“เจ้า...ปล่อยก่อน”
“อา...”
“อืม...”
