เพียงนาง

จากใจนักเขียน

สวัสดีค่ะ หลี่หงเองค่ะ นิยายเรื่องเพียงนางนี้ เป็นจีนโบราณแนวสมมติที่มีความรักโรแมนติกคอมมิดี้แบบเต็มขั้น

ไม่มีดราม่าหนักหน่วง ไม่มีปมซ้อนทับกันยุ่งเหยิงแต่อย่างใด

รับรองว่าอ่านไปยิ้มไป อ่านไปฟินไป เหมือนเดิม ตามแบบฉบับของหลี่หงเจ้าเดิมค่ะ

ขอให้นักอ่านทุกท่านอ่านด้วยความสุขกายสบายใจคลายเครียดจากปัญหาทุกสิ่งอย่างที่รบกวนจิตใจนะคะ

ขอขอบพระคุณจากใจ

หลี่หง/โล่รัก/LiHongLoveShield

https://www.facebook.com/LiHongLoveShield/

คำนำ

เหตุเพราะความผิดพลาดของหลงจู๊ประจำโรงเตี๊ยมที่ได้รับมอบหมายให้นำกำยานสูตรพิเศษไปวางเอาไว้ให้สามีภรรยาคู่หนึ่ง

ซึ่ง...เขานำกำยานไปวางเอาไว้ผิดห้อง

และพาแขกผู้หนึ่งเข้ามา...

และ...

หลังจากนั้น....

ความผิดพลาดอันหอมหวานจึงบังเกิด...

ฮึ่ม! อาเป่า!!!

เอาใจช่วยกับการทำความรู้จักกันแบบผิดธรรมชาติ ด้วยธรรมชาติสรรค์สร้างของพวกเขา

เพียงนาง....

บทนำ

ตรงทางเดินที่ทางด้านหน้าของห้องพักสองห้องที่กำลังเกิดเสียงแปลกประหลาดจากกิจกรรมระหว่างชายหญิงอยู่ในขณะนี้ หลงจู๊ประจำโรงเตี๊ยมนามว่าอาเป่ากำลังยืนอย่างสงบเรียบนิ่งอยู่ตรงด้านหน้าของห้องสองห้องนี้อย่างมึนงงและสับสนอยู่ไม่น้อย ห้องพักสองห้องตรงด้านหน้าของอาเป่านี้ แน่นอนว่ามันไม่มีทางเก็บเสียงอันใดได้หากว่ามันอยู่ติดกันและเมื่อมีเขามายืนแอบฟังอยู่ใกล้ๆ เพราะนอกจากสองห้องนี้แล้วมิได้มีห้องใดอยู่ใกล้ๆ กันแต่อย่างใด เพียงแต่...นั่นมิใช่สิ่งที่กำลังสร้างความมึนงงและสับสนให้กับอาเป่า สิ่งที่กำลังสร้างความสับสนและมึนงงให้กับอาเป่า คือโถกำยานผสมยาสูตรพิเศษของท่านหมอหญิง นามว่าเฉินเจียวเหมย

อาเป่านำโถกำยานอันนั้นมาใส่เอาไว้ในห้องใดกัน ห้องทางซ้ายหรือห้องทางขวา

แล้วเขาพาแขกที่บอกกล่าวแก่เขาว่าต้องการห้องด้านในสุด ลับตาที่สุด เข้ามาพักถูกห้องหรือไม่ แล้วท่านหมอเฉินมาหยิบเอาโถกำยานคืนไปได้แล้วหรือยัง หลงจู๊นามว่าอาเป่าได้แต่ยืนสงบเรียบนิ่งอยู่อย่างนั้นอีกเพียงอึดใจ ก่อนสบถออกมาว่า ช่างเถอะ! แล้วเดินจากไปอย่างเงียบงัน...

ตอนที่1 ใคร?อันใดกัน?

บนโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งภายในห้องพักห้องหนึ่ง

บัดนี้ได้ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานชนิดหนึ่งซึ่งเป็น แบบพิเศษ

พิเศษมาก....

กลิ่นกำยานที่บรรจุอยู่ในโถกำยานอันนี้มีส่วนผสมของตัวยาชนิดพิเศษที่ช่วยให้คู่สามีภรรยาได้รักกันมากยิ่งขึ้น

มีความต้องการกันและกันมากยิ่งขึ้น

สร้างอารมณ์กำหนัดให้สุดแสนจะมีความรัญจวนมากๆ ยิ่งๆ ขึ้น

และมีความสามารถที่จะทำให้คู่สามีภรรยาได้มีทายาทได้ในเร็ววันยิ่งๆ ขึ้น

กลิ่นกำยานกลิ่นนี้นั้น มันกำลังทำงานตามหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี

ดีมาก...

ถึงแม้ว่าผู้ที่ได้สูดดมจะมิใช่สามีภรรยา

ถึงแม้ว่าผู้ที่ได้สูดดมจะมิได้นำพาสิ่งใดๆ ต่อกัน และ...

ถึงแม้ว่าผู้ที่ได้สูดดมจะมิได้รู้จักมักคุ้นกันและกันก็ตามที

กลิ่นกำยานชนิดพิเศษนี้นั้น มันกำลังแผ่กลิ่นหอมอันทรงพลังกำจายให้แก่ร่างกายของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีได้

เป็นอย่างดี...

มันกำลังสร้างความปั่นป่วนพลุ่งพล่านกระจัดกระจายพาอารมณ์กระเจิดกระเจิงได้

เป็นอย่างดี...

“อา...ท่ะ...ท่าน...ท่านเป็น...ใคร” เสียงหวานใสครางกระเส่าของสตรีนางหนึ่งเอ่ยถามบุรุษผู้หนึ่งออกมาขณะกำลังเอื้อมวงแขนเรียวสวยของตนโอบเกี่ยวบุรุษผู้นี้เอาไว้แน่น

“เจ้า...นั่นล่ะ...เป็นใคร” ฝ่ายบุรุษตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าปนกระเส่าไม่แพ้กันขณะกอดรัดโรมรันอยู่กับสตรี

“อืม...ไย...ไยท่าน...ทำอย่างนี้ อา...” น้ำเสียงแว่วหวานพร้อมลมหายใจติดขัดของสตรียังคงคาดคั้นขณะแอ่นอกยกกายเข้าหาร่างใหญ่กำยำที่กำลังครอบงำเรือนร่างของนาง

“เจ้า...นั่นล่ะ...ไยทำเยี่ยงนี้” เสียงครางกดต่ำของบุรุษยังคงคาดคั้นขณะดันร่างล่ำๆ ของตนเบียดเสียดแทรกซึมเข้าหาสตรี

“ป่ะ...ปล่อยข้า...นะ”

“เจ้า...นั่นละ...ปล่อยข้า”

“ไม่นะ...ปล่อยนะ...”

“ปล่อยข้า”

“อา...”

“อืม...”

ถึงแม้ว่าประโยคที่เอื้อนเอ่ยจะเป็นอย่างนั้น แต่ทว่าการกระทำกลับมิได้เป็นอย่างนั้นแต่อย่างใด

คนสองคน

ร่างสองร่าง

ยังคงสอดประสานเข้าหากันอย่างรุนแรงเร่าร้อนกระชั้นถี่

แม้แต่อาภรณ์ยังถูกถอดออกจากเรือนร่างของแต่ละฝ่ายอย่างไม่ใยดี

เตียงนอนม่านมุ้งพลันสั่นไหวไปมาอย่างไม่ปราณี

ฝ่ายบุรุษยังคงก้มหน้าลงซุกไซร้อยู่ตรงซอกคอหอมกรุ่นของสตรีอย่างไม่อาจห้ามได้ ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจห้ามใจ ห้ามอารมณ์ ห้ามความพลุ่งพล่าน ห้ามความต้องการ ห้ามทุกสิ่งอย่างที่กำลังเกิดขึ้นในยามนี้

ฝ่ายสตรีก็เช่นเดียวกัน นางมิอาจห้ามปรามความต้องการของตนในยามนี้ได้แต่อย่างใด

ในยามนี้นางทำได้เพียงโอบกอดเขา แอ่นกายเข้าหาเขา ตอบรับทุกสัมผัสของเขาอย่างรัญจวนเร่งเร้า เข้าขาได้เป็นอย่างดี

“ข้าบอกให้ปล่อย” นางยังคงคำรามแม้ว่ากายงามยังคงตอบรับ

“เจ้านั่นล่ะปล่อยข้า” เขายังคงคำรามแม้กายงามยังคงรุกล้ำ

“ปล่อย อา...”

“อืม...”

“อ๊ะ...ท่าน...”

“อืม...เจ้า...”

ทั้งสองคนยังคงพยายามเถียงกันไปมาในขณะที่กายายังคงแทรกซึม

กลิ่นกำยานยังคงตลบอบอวลในขณะที่อารมณ์รัญจวนยังคงทำงาน

ร่างสองร่างที่เมื่อครู่ยังคงมีอาภรณ์ติดอยู่อย่างรุ่มร่ามแต่ทว่าเพียงไม่นานอาภรณ์เหล่านั้นพลันถูกดึงทึ้งฉีกขาดจนเหลือเพียงร่างสองร่างเปลือยเปล่าคลุกเคล้ากันไปมาอยู่บนเตียงนอน

เสียงถกเถียงกันยังคงดัง…

อย่างต่อเนื่อง

“ไยทำอย่างนี้ อื้ม...”

“เจ้านั่นล่ะ กล้าดีอย่างไร อา...”

“ท่าน...ปล่อยนะ...”

“เจ้า...ปล่อยก่อน”

“อา...”

“อืม...”