บทที่ 2 🔥🥀 เมียชั่วคราว : บทที่ 1 | ทำไมเธอถึงไม่ตายไปซะ
บทที่ 1
ความรู้สึกเจ็บปวดของณิชาในครั้งนี้ยิ่งทำให้เธอทุกข์ทรมานใจไม่เพียงแต่เธอนั้นที่รอคอยเขากลับมาแต่ยังมีลูกที่ถามถึงพ่อเขาในทุกๆ วัน กลับมาจากต่างประเทศแต่ไม่กลับเข้ามาในบ้านไม่มาหาคุณย่าไปหมกอยู่กับผู้หญิงคนอื่นนี่เหรอสามีที่เธอเลือก
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ณิชาอยู่ในห้องน้ำ เธอเปิดประตูออกมาผงะตกใจเพียงเล็กน้อยด้วยที่เจอผู้หญิงที่มากับเขาอ้างว่าเป็นแฟนยืนอยู่ตรงหน้าประตูใบหน้าที่ใสซื่อในตอนนั้นกลายเป็นรอยยิ้มร้ายจ้องมองมายังณิชา
"เธอเหรอผู้หญิงที่แต่งงานกับพี่ภาคิน??"
เวียงพิงค์ผู้หญิงคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเธอแต่งงานกับเขาหรือว่าเธอจะรู้ทุกอย่างอยู่แล้วแต่ยังเข้ามาทำให้ชีวิตคู่ของคนอื่นต้องพัง
"ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าเขามีเมียอยู่แล้ว ทำไมถึงยังหน้าด้านยุ่งกับผัวคนอื่นอีก" ณิชาก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำจ้องมองหน้าของเวียงพิงค์ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจจนทำให้เวียงพิงค์นั้นก้าวถอยหลังหนีผู้หญิงตัวเล็กร้ายกาจจนเหมือนแม่มดเริ่มกลัวณิชาที่ดูดุเหมือนสุนัขจิ้งจอก
"กลัวเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกถ้าคิดจะมายุ่งกับสามีคนอื่นแล้ว ก็ต้องกล้ายอมรับในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เมื่อกี้มันต่อหน้าคนอื่นที่ฉันไม่ยุ่งกับเธอแต่ในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ศพของเธออาจจะฝังอยู่ในห้องน้ำนี้ก็ได้" สายตาของเวียงพิงค์บ่งบอกถึงความกลัวเธอรีบก้าวถอยหลังก่อนที่จะยกมือชี้หน้าของณิชา
"เธอกล้าทำอะไรฉัน พี่ภาคินไม่ปล่อยเธอแน่"
ณิชาถอนหายใจในวันนี้คงไม่ได้ทำงานทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ เธอจึงเดินกลับมาที่โต๊ะของตัวเองหน้าห้องท่านประธานถึงแม้ว่าจะบริหารที่นี่มาสามปี โต๊ะด้านในก็ไม่ใช่สำหรับเธอในทุกๆ ครั้งที่ประชุมใหญ่จะต้องเอาคุณย่ามาแทนเพราะว่าณิชาไม่เคยเปิดเผยความจริงว่าตนเองนั้นคือภรรยาของภาคินเจ้าของบริษัท
"เธอเห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว" เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังในขณะที่ณิชากำลังเก็บของเตรียมที่จะกลับบ้านเธอหยุดชะงัก ในสิ่งที่ทำอยู่ถูกวางลงคนตัวเล็กค่อยๆ หันหลังกลับไปหาสามีีที่ไม่ได้เจอหน้ากันถึงสามปี
"คุณมาเหนื่อยๆ กลับบ้านกันนะคะ เดี๋ยวฉันจะทำกับข้าวอร่อยๆ ของโปรดให้คุณทาน คุณย่ารอคุณอยู่ทุกวันหลังจากที่รู้ว่าคุณกลับมาจากต่างประเทศแล้ว" ณิชาเธอเลือกที่จะใจเย็นเพราะยังไม่รู้สาเหตุสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไรอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิด เมื่อณิชาขยับเข้ามาใกล้ๆ ภาคินเตรียมที่จะจับแขนของสามี ทว่าภาคินยกมือของตัวเองขยับออกไม่ให้ณิชานั้นจับ
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวฉัน" ภาคินเอ่ยถามณิชาว่ามีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวเขาการกระทำและคำพูดดูเหมือนรังเกียจจนไม่ให้เข้าใกล้ สายตาคู่นั้นมองจ้องมายังณิชาด้วยความว่างเปล่าราวกับคนไม่มีเยื่อใยต่อกัน
"ลูกถามหาคุณทุกวันเลยนะ" ณิชาเอ่ยถึงลูกสาวตัวเล็กที่พูดและถามหาพ่อของเขาในทุกๆ วัน
"เด็กคนนั้นเป็นลูกของใค รเธอเองรู้ดีอยู่แก่ใจอย่าให้ฉันต้องรับผิดชอบเพราะฉันไม่เคยมีอะไรกับเธอ"
ประโยคที่สามีพ่นออกมาจากปากยิ่งทำให้ณิชานั้นเจ็บปวด ในคืนนั้นวันที่เขาหนีจากการเข้าห้องหอเขาได้ไปดื่มที่บาร์แห่งหนึ่งและเขาก็ไม่รู้ตัวว่าผู้หญิงที่เขาพาเข้าห้องนั่นคือภรรยาตัวเองที่เพิ่งแต่งงานด้วย
"คืนนั้น..."
"หยุดอย่ามาสร้างเรื่อง ฉันไม่บอกกับคุณย่าให้ไล่เธอกับลูกของเธอออกจากบ้านมันดีมากแค่ไหนแล้ว ครบกำหนดสามปีฉันต้องการหย่า แล้วเธอจะเอาเด็กคนนั้นไปไหนก็เรื่องของเธอเพราะว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของฉัน"
หลังจากจบคำพูดภาคินหันหลังและเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย เขาไม่แม้แต่จะเหลียวหันมองณิชาที่ยืนร้องไห้เลยแม้แต่นิดเดียว เด็กคนนั้นที่เขาหมายถึงนั้นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาทำไมถึงไม่ยอมฟังความจริงหรือว่าหาความจริงเลย
บ้านของภาคิน
เมื่อนิชากลับมาถึงบ้าน เธอได้ยินเสียงของเด็กตัวเล็กที่แว่วมาแต่ไกล จากที่น้ำตาไหลมาตลอดทางต้องยอมฝืนและยกมือเช็ดน้ำตาของตัวเองและยิ้มให้กับลูกสาวที่อายุไม่ถึงสามขวบ ใบหน้าของเธอและแววตานั้นช่างคล้ายกับพ่อของเขามาก
"คุณแม่กลับมาแล้ว" มือหนาของผู้เป็นแม่ยกมือลูบหัวของเด็กสาวตัวเล็กเบาๆ พร้อมกับดึงเข้ามาโอบกอดอย่างเช่นทุกครั้งที่กลับมาจากที่ทำงาน
"คิดถึงจังเลยเด็กอ้วน อยู่กับคุณย่าทวดสนุกไหมคะ"
"สนุกค่ะ คุณย่าทวดบอกว่าคุณพ่อกลับมาวันนี้ มิลินตื่นเต้นที่สุด แล้วคุณพ่อมาหรือยังคะ" ณิชายิ้มให้กับลูกสาวเธอลุกขึ้นได้จับมือของลูกสาวเดินเข้ามาที่โซฟาก่อนที่จะนั่งลงและดึงตัวของลูกนั้นมานั่งตัก ภาคินอาจจะยังไม่ได้เจอกับมิลิน เขาอาจจะยังไม่ได้เห็นหน้าลูกจึงพูดแบบนั้นและไม่ฟังเหตุผลหรือว่าความจริงรอเขากลับมาเห็นความน่ารักของมิลินอาจจะทำให้ภาคินรับฟังเธอก็ได้
เพียงเวลาไม่นานเสียงรถขับเข้ามาจองที่หน้าบ้าน เด็กสาวตัวเล็กอยู่ในห้องกอดคอผู้เป็นแม่นั้นเบิกตากว้างทั้งยังหันหน้ามองไปด้านหน้าบ้านอีก
"คุณพ่อมาแล้ว" มือน้อยสัมผัสกับมือของผู้เป็นแม่ออกจากตัวเองและกระโดดลงจากตักเพื่อวิ่งไปทางหน้าบ้าน
"คุณพ่อ" เสียงเล็กเอ่ยเรียกในขณะที่ภาคินก้าวเดินเข้ามาในบ้าน เขาหยุดชะงักตรงที่เห็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ ทั้งยังเอ่ยเรียกเขาว่าพ่อ
ณิชาเธอลุกขึ้นจากโซฟารีบเดินตรงมาหาลูกสาวทันที สายตาของภาคินจ้องมองใบหน้าน้อยของมิลินก่อนที่จะละสายตาและมองเชิดไปทางด้านหน้า
"อย่าเรียกฉันว่าพ่อ เพราะฉันไม่ใช่พ่อของเธอ" ณิชาจับไหล่ของลูกสาวตัวเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้างกายความสูงมิลินลูกสาวของตัวเองนั้นเพียงแค่เลยหัวเข่าเล็กน้อย
"ทำไมถึงพูดแบบนี้กับลูกเรา คุณภาคินมันจะมากเกินไปหรือเปล่า" ทำร้ายจิตใจของเธอ ณิชาไม่เคยโกรธแต่ทำร้ายจิตใจของลูกสาว ณิชาเธอยอมไม่ได้
"เกิดอะไรขึ้นกัน" คุณย่าเดินออกมาเมื่อได้ยินเสียงดัง ใบหน้าของผู้เป็นย่าดูแจ่มใสพร้อมกับรอยยิ้มมือทั้งสองข้างอ้าออกเพื่อโอบกอดหลานชาย
"ภาคินกลับมาสักทีย่าคิดถึงแกมากๆ เลย" การกระทำของภาคินที่มีต่อคุณย่าคือหลานชายที่แสนดี ทว่าต่างจากการกระทำที่ทำกับณิชาและลูก
"คุณพ่อไม่ได้ใจดี" เสียงเล็กๆ พร้อมกับแววตาน้อยดูไม่มีความสุขของเด็กสาวตัวเล็กวัยสองขวบกว่าๆ เธอรู้ถึงคำพูดที่ผู้เป็นพ่อนั้นเอ่ยออกมา
"พาน้องมิลินกลับขึ้นไปบนห้องก่อน" คุณย่าเอ่ยสั่งพี่เลี้ยงให้พามิลินกลับขึ้นไปบนห้อง คุณย่าเปลี่ยนไปมากๆ เขาสนใจหลานชายและมีความสุขที่ภาคินกลับมา
"กลับมาเหนื่อยๆ มาทานข้าวกันดีกว่าลูก ทำไมกลับมาไม่มาหาย่าล่ะไปอยู่ไหนมา"
"ก็ไม่อยากกลับเจอใครบางคน" สายตาของภาคินเพ่งเล็งมาที่ณิชาภรรยาของตัวเองเอ่ยบอกกับคุณย่าว่าตัวเองนั้นไม่อยากกลับมาเจอเธอ
"ภาคินอย่าพูดแบบนี้สามปีที่ผ่านมา ถ้าไม่ได้ณิชาบริษัทของลูกคงล้มละลายไปแล้ว"
"หึ! คิดเหรอว่าทุกอย่างที่ณิชาทำไปไม่หวังผลประโยชน์ เธอคงใช้เงินบริษัทไปไม่น้อย แต่ต่อจากนี้ไปผมกลับมาดูแลแทนจะไม่ให้เงินหายไปไหนแม้แต่บาทเดียว" ไม่เพียงแต่คำพูดที่เหมือนกระแทกใส่แถมทั้งแววตาที่จงมองณิชาเหมือนกับเธอเป็นคนผิด
"คุณย่าคะ"
"ณิชาขึ้นไปดูแลลูกก่อนเถอะ มีอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลังภาคินเพิ่งกลับมา เขายังไม่อยากเจอนิชาก็รู้อยู่อย่าทำให้ภาคินไม่สบายใจ ถ้าเขาไม่กลับมาที่บ้านอีกจะยุ่งไปมากกว่านี้"
คุณย่าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ หลังจากที่หลานชายสุดที่รักของเขากลับมาทั้งคำพูดและการจัดทำเคยดีกับณิชาในตอนนี้เปลี่ยนจนไม่ฟังอะไรเลย
"ณิชาจะไม่ไปไหนจนกว่าคุณย่าจะอธิบายว่าทำไมปั้นหยาถึงเป็นคู่หมั้นของคุณภาคิน ทำไมคุณย่าถึงไม่บอกกับเธอไปว่าคุณภาคินแต่งงานแล้ว"
ณิชามองหน้าของคุณย่าเธอต้องการฟังเหตุผลและความจริง
"เธอกล้าขึ้นเสียงใส่คุณย่าเหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะ กล้าดียังไงห๊ะ" ไม่เพียงแต่คำพูดตะคอกของภาคินแต่มือหนาของเขายังคว้าจับแขนณิชาทั้งยังบีบแรงจนแขนน้อยนั้นเปลี่ยนสีความรู้สึกคงเจ็บปวดร้าวจนแขนแทบหลุด
"ณิชาเจ็บ"
"สามปีมานี้ เธอควรที่จะไปจากที่นี่หรือไม่ก็ตายไปซะ ทำไมถึงยังอยู่เกะกะสายตาฉันอีก" นี่เหรอคำพูดของผู้เป็นสามีที่บอกว่าเธอดูเกะกะในสายตาของเขาทั้งๆ ที่เธอทำทุกอย่างแทนเขามาตลอดระยะสามปีที่ผ่านมา
"ฮึ๊ก คุณไม่เคยรักฉันเลยเหรอ??"











