บทที่ 3 บทที่ 2

บทที่ 2

กึก!

มีแอลเปิดประตูห้องน้ำออกไปยืนหน้ากระจก เธอเปิดน้ำล้างมือแล้วเสยผมขึ้น ใบหน้าสวยหวานเหมือนตุ๊กตาบูดบึ้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงเพลง

"ทำไมไม่เปิดเพลงอ่า...หายไปไหนกันหมดเนี่ย" แต่ไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลภาพหรือคิดอะไรเสียงปืนก็ดังสนั่นหวั่นไหว

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เฮือก!

"ใครเล่นอะไรกัน" มีแอลยกมือขึ้นมาปิดหูแล้วขยับไปยืนข้างกำแพงหน้าห้องน้ำ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆก่อนจะทำหน้ามึนงงอีกครั้งเมื่อเห็นชายชุดดำกลุ่มหนึ่งมีอาวุธครบมือกำลังเดินผ่านหน้าเธอไป

"ทำอะไรกันเหรอ" เสียงใส่ๆของเธอทำให้พวกเขาต้องหยุดชะงักแล้วหันมามองตามเสียงนั่นอย่างไว

"Fuck!!" ชายชุดดำคนหนึ่งพ่นคำหยาบคายออกมาในขณะที่มีแอลยืนมองพวกเขาด้วยความมึนงงบวกกับอาการเมามายจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป

"อ๊ะ!" เธออุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกกระชากแขนอย่างแรง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้มองดวงตาคมกริบที่ฉายแววดุดันของคนที่จับแขนเธอ

"จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!" มีแอลขัดขืน เธอพยายามแกะฝ่ามือหนาที่บีบแขนเธออย่างแรงออกด้วยใบหน้าเหยเก

ปัง! ปัง! ปัง!

"กรี๊ด!!!" ทรุดตัวนั่งลงแล้วสะบัดแขนออกจากการจับกุมยกขึ้นมาปิดหูไว้พลางกรี๊ดร้องด้วยความตกใจ ทว่าเธอต้องตกใจแรงกว่าเมื่อชายชุดดำยื่นมือมาปิดปากเธอไว้พร้อมกับดันตัวเธอจนแผ่นหลังชิดกับผนังทั้งที่มือยังตะปบปากจนเธอเริ่มหายใจไม่ออก

"เงียบ!" เสียงเข้มดุดันสั่งทำให้มีแอลต้องยืนนิ่ง ร่างบอบบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ทว่าห้วงอารมณ์ที่เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างหนักกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด เธอได้มีโอกาสจ้องมองแววตาของเขาในระยะประชิด

"อื้อ!" ความคิดเมื่อสักครู่พลันกระเจิดกระเจิงเมื่อเขาออกแรงกดฝ่ามือ เธอหันมองกระบอกปืนที่อยู่ข้างใบหน้าเพียงนิดแล้วกรี๊ดร้องในลำคอด้วยความตกใจทันทีที่ชายหนุ่มลั่นไก

"น่ารำคาญจริงๆ" มีแอลกะพริบตาปริบๆมองเจ้าของคำพูดร้ายกาจนั่นอย่างมึนงงและยังมีความหวาดกลัวไม่น้อยกับการกระทำอุกอาจของเขา

"ว้าย!" เธอรีบปัดแขนชายหนุ่มออกเมื่อเขาใช้หน้าอกเธอเป็นที่พักแขน มีแอลพยายามดันแขนชายหนุ่มออกแต่ก็หมดเรี่ยวแรง

เสียงปืนยังดังสนั่นหวั่นไหวไม่หยุด เสียงคนตะโกนด่าทอกันดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงปืนที่สาดใส่กันอย่างบ้าคลั่ง เด็กสาวหลับตาแน่นแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยความกลัว

'พ่อแก้วแม่แก้วช่วยหนูด้วย..โอ๊ะ! ไม่ใช่พ่อแก้วแม่แก้ว ป๊ามาช่วยหนูด้วย..'

ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆด้วยความตกใจเมื่อชายหนุ่มตวัดสายตาดุดันมองมา

"ทำอะไร!" เสียงเข้มดุดันเอ่ยถามเมื่อมีแอลเผลอยื่นมือไปหมายจะจับผ้าปิดใบหน้าเขา เด็กสาวสะดุ้งตัวโยนเมื่อถูกจับได้แล้วรับชักมือกลับอย่างไว

"อ๊ะ! จะทำอะไร" เธอร้องถามเมื่อถูกตวัดตัวขึ้นมาพาดบ่า ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับพาเธอเดินออกไปจากตรงนั้น

"นี่ปล่อยนะ!"

"..." ปรายตามองเจ้าของเสียงแหลมๆที่กำลังดิ้นยุกยิกอยู่บนบ่าแกร่ง

"โอ้ย!" มีแอลร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อถูกทิ้งลงบนเก้าอี้หินอ่อนในมุมสูบบุหรี่ข้างผับ เธอมองหน้าชายหนุ่มด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ทว่าในนาทีนั้นความคิดพิเรนทร์ก็ผุดขึ้นมาในสมอง

"เดี๋ยว!" เธอร้องห้ามพร้อมกับดึงแขนเสื้อชายหนุ่มไว้ในตอนที่เขากำลังจะเดินออกไป มีแอลเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเดินอ้อมไปยืนตรงหน้าชายหนุ่ม เธอจ้องมองดวงตาคมคู่นั่นอย่างคุ้นเคย

พรึบ!

"เรียวจัง~" เด็กสาวถลาเข้าไปกอดเรียวไว้แน่นเมื่อเปิดผ้าปิดหน้าเขาออก เรียวขมวดคิ้วยุ่งแล้วดันตัวมีแอลออกห่าง เขาบีบคอระหงไว้อย่างโกรธจัด

"คิดเหรอว่าคนที่รู้ความลับของฉันจะมีโอกาสได้หายใจ!"

"เรียว..หนูหายใจไม่ออก" มีแอลเบิกตากว้างพลางแกะมือเขาออกจากลำคอเมื่อหายใจไม่ออก ยากูซ่าหนุ่มจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดแล้วคลายมือออกจากคอระหง เมื่อคอเป็นอิสระเธอก็รีบยกมือขึ้นมาลูบลำคอพลางโกยอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่

"หนูไปด้วย!" เธอเดินตามเรียวไปทันที

"อยากตายรึไง! ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นที่เด็กอย่างเธอจะมาวิ่งเล่น"

"ใช่! นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นแต่เป็นผับ หนูไม่กลัวหรอก"

"อย่ามาอวดดี!" ยกมือขึ้นไปหมายจะบีบปากเด็กสาว แต่เสียงปืนที่ดังขึ้นหลายนัดทำให้เขาเลิกสนใจมีแอลแล้วรีบวิ่งเข้าไปด้านในห้องโถงใหญ่ของผับ

"เรียวจังของแอลเท่ชะมัดเลย" แทนที่เธอจะรู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์อุกอาจแต่กลับชอบใจแล้วกรีดกรายเดินตามเรียวไปอย่างไม่นึกกลัวเหมือนหลายนาทีก่อนหน้านี้