เมียยากูซ่า

บทนำ

"เฮ้อ~" เขาพ่นออกมาหนักๆเพื่อระบายความหงุดหงิด ดวงตาคมกริบจ้องมองร่างบอบบางที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงอย่างไร้ความรู้สึก

ครืด~ ครืด~

เขาละสายตาจากร่างบอบบางมองโทรศัพท์เครื่องหรูที่กำลังสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ฝ่ามือหนาคว้าเอาโทรศัพท์แล้วหยัดกายลุกขึ้น และไม่ได้สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง

"ว่าไง"

(นายจะพาคุณหนูมีแอลกลับตอนไหนครับ) เสียงเข้มลูกน้องคนสนิทดังเล็ดลอดออกมาจากลำโพงมือถือ

"ถ้าเห็นกูกลับ ก็แสดงว่ากูกลับ" เขาตอบคำถามลูกน้องด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นก่อนที่จะโยนมือถือไปบนโต๊ะกระจกเล็กที่ตั้งอยู่ข้างๆ

(...ผมไม่อยากให้นายมีปัญหากับคุณเปรมครับ)

"หึ! คนอย่างเปรมชัยจะกล้ามีปัญหากับกู มึงเอาสมองส่วนไหนคิดชิโร่" ยากูซ่าหนุ่มเหลือบตามองมือถือที่ยังคงติดสายลูกน้องเพียงนิด

(แล้วงานโอเคใช่ไหมครับนาย)

"เป็นแม่กูตั้งแต่เมื่อไหร่หรือที่ถามไม่หยุดปากแบบนั้นแค่ต้องการอะไรมาปิดปาก" เขาเค้นเสียงถามลอดไรฟัน ชิโร่ที่อยู่ปลายสายถึงกลับเงียบไปนานเมื่อรับรู้ได้ถึงอารมณ์เจ้านายที่กำลังคุกรุ่น

(งั้นผมจะส่งลูกน้องไปรับนายนะครับ) ลูกน้องหนุ่มพูดจบก็ว่างสายไปในทันที เรียวแสยะปากเบาๆ เขาหมุนตัวหันไปทางห้องนอนที่ประตูถูกเปิดไว้ แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

ควันบุหรี่สีขาวพวยพุ่งออกจากปากลอยคละคลุ้งและ เขายกมือขึ้นมาเสยผมลวกๆ ก่อนที่จะสูบบุหรี่หมดมวนแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

เขาหยิบเสื้อยืดสีดำที่วางอยู่พื้นข้างเตียงมาสวมใส่ เขาหยิบเสื้อผ้าที่วางเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง โยนไปบนโซฟาอย่างไม่ใยดี ใช้เท้าเขี่ยรองเท้าส้นสูงที่ขวางทางเขาไปให้พ้นทาง

เรียวยืนจัดแจงเสื้อผ้าอยู่ปลายเตียง ดวงตาคมยังจ้องเรือนร่างขาวผ่องของมีแอลที่ยังสลบไสลไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง เขามองรอยแดงตามตัวเธอด้วยแววตาเย็นชาไร้ความรู้สึกแล้วหยุดสายตาที่คราบเลือดสีแดงแห้งเกรอะกรังบนผ้าปูที่นอน

"หึ!" ยากูซ่าหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันแล้วเดินออกไปจากห้องพักโดยที่ไม่สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียง