บทที่ 5 บทที่ 4

บทที่ 4

@คอนโดมิเนียมหรู

มีแอลทำหน้าเหนื่อยล้าอย่างหนัก ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปมากพอสมควรทำให้เธอยังรู้สึกเมามาย ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาแนบซบลงบนอกแกร่งของเรียว

"แน่ใจนะว่าอยากอยู่กับฉัน" เรียวหยุดฝีเท้าเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องพักหรู มีแอลเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกของเขาด้วยอัตราการเต้นหัวใจที่เร็วและแรงขึ้น

"แน่ใจค่ะ...หนูขอนอนพักพอได้หายเมา แล้วจะกลับเองเมื่อดีขึ้น" คำตอบของเธอทำให้เขาต้องก้มมอง มือหนาหยิบคียการ์ดรูดเปิดประตูห้อง เขาเดินตรงไปยังห้องนอนอีกห้องแล้วทิ้งตัวเธอลงบนเตียงอย่างไม่ใยดี

"เรียวมีเสื้อไหม..หนูอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ มันเหม็นเหงื่อ" มีแอลลุกขึ้นในท่าคุกเข่า เธอกัดปากเบาๆเมื่อเขาใช้สายตามองเธอและสายตาเขาหยุดตรงขาอ่อน

"เธอคิดว่าเธอกำลังเล่นอะไรอยู่เด็กน้อย"

"ก็คิดว่าเล่นเกมส์ชิงหัวใจมั้งคะ ตอนนี้ยังอยู่ด่านแรก"

"คิดว่าตัวเองเก่งแค่ไหนถึงได้มาต่อกลอนกับคนที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอ...ฉันไม่ใช่คนที่เธอจะมาเล่นลิ้นด้วยนะสาวน้อย" เขาเตือนเธอด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม หากแต่รอยยิ้มที่เขาส่งให้เธอกลับดูเยือกเย็นน่ากลัวที่สุด

มีแอลเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นแต่ก็ไม่ได้หลบสายตาเขา

"แล้วเรียวเป็นคนยังไงเหรอ...หนูอยากรู้จักเรียวให้มากกว่านี้จังเลยค่ะ ช่วยแนะนำตัวเองให้หนูรู้จักหน่อยสิ.." มือบางดึงเสื้อยืดสีดำของเขาแล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นไปกระซิบข้างใบหู

"แน่ใจเหรอว่าอยากรู้จักฉัน"

"แน่ใจค่ะ"

"หึ!" ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้ม ดวงตาคมกริบจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวก่อนที่จะผลักเธอจนเธอเสียหลักล้มลงไปบนที่นอนแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้อง มีแอลที่เห็นแบบนั้นก็ทำหน้ามุ่ยอย่างเอาแต่ใจ

"มาถึงขนาดนี้แล้วไม่ยอมถอยแน่...แต่เรียวจังใจแข็งชะมัด" มีแอลยู่ปากเข้าหากันอย่างหนักใจ มุมปากบางคลี่ยิ้มเมื่อนึกอะไรออก

ควันบุหรี่สีขาวคละคลุ้งลอยในอากาศ  เรียวปรายตามองบานประตูห้องนอนที่ค่อยๆถูกเปิดออกช้าๆก่อนจะดับบุหรี่ในมือแล้วกอดอกมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"หนูปวดขาน่ะ ขอยาทาขาหน่อยได้ไหม.." มีแอลหย่อนสะโพกนั่งลงบนที่พักแขนโซฟา เธอค่อยๆยกขาขึ้นมาระดับสายตาชายหนุ่มพลางทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดมากมาย

"ขอยาทาหน่อยได้ไหมคะ มันเจ็บ..." เธอทำตัวอ่อนปวกเปียกแล้วเอนตัวซบอกแกร่ง เรียวนั่งนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไร เขาปรายตามองเธอเพียงนิดแล้วหยัดกายลุกขึ้นทำให้มีแอลล้มลงบนโซฟา

"ใจร้ายที่สุดเลย ไม่เคยอ่อนโยนกับหนูสักครั้ง" เธอรีบหยัดกายลุกขึ้นพลางปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าออกอย่างหงุดหงิด

"อื้อ!" ฝ่ามือหนาบีบแก้มนวลอย่างแรงจนมีแอบรีบยกมือขึ้นมาประคองฝ่ามือหนาไว้

"อย่าล้ำเส้น!"

"ไม่ได้ล้ำเส้นสักหน่อย เรียวจังก็เป็นแบบเนี่ยไม่เคยฟังหนูสักครั้ง หนูทำอะไรผิดนักหนา!" เธอตอบกลับด้วยอารมณ์เดือดดาลเช่นกัน เจ้าของการกระทำป่าเถื่อนยกยิ้มมุมปากแล้วคลายมือออก

"หนูต้องทำยังไงเรียวถึงจะยอมพูดดีๆ"

"ทำไมฉันต้องพูดดีกับเธอ?" เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วหยิบไฟแช็กมาควงเล่น มีแอลเม้มริมฝีปากพลางเสมองไปทางอื่นเมื่อชายหนุ่มมองมา

"แอลอยากเป็นผู้หญิงของเรียว สัญญาจะไม่เรียกร้องอะไรเลย"

"แน่ใจเหรอที่ขอแบบนั้น" เรียวหยุดควงไฟแช็กในมือแล้วโยนมันลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาอย่างไม่ใยดี เด็กสาวสบตากับเขาตรงๆอย่างไม่หวาดหวั่น

"แน่ใจค่ะ"

"ใจถึงดีนิ...แต่เธอควรรู้ไว้ว่าไม่ได้มีแค่เธอที่เสนอตัวให้ฉัน แล้วทำไมฉันต้องรับเธอมาเป็นผู้หญิงของฉัน?" เรียวกอดอกถามอย่างจริงจังทำเอาคนโดนถามหน้าชาแล้วไปไม่เป็น

"..." มีแอลคลี่ยิ้มมุมปากแล้วหยัดกายลุกขึ้น เธอค่อยๆ ปลดเปลืองอาภรณ์ต่อหน้าเขาจนร่างกายไม่มีสิ่งใดปกปิด เรียวจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มแดงซ่านด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก

"แล้วมีใครเคยทำแบบนี้กับเรียวไหม...ถ้ายังไม่มีงั้นหนูขอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำแบบนี้กับเรียว" เธอกรีดกรายเดินเข้าไปยกมือขึ้นไปกอดคอหนาไว้แล้วกดแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากหนาเบาๆ

หมับ!

"อ๊ะ!"

"อย่าเล่นกับไฟสาวน้อย" ฝ่ามือหนากำรอบคอระหงจนมิดแล้วออกแรงบีบเบาๆ

"..." แทนที่เธอจะรู้สึกหวาดกลัวกับคำเตือนของเขาแต่เธอกลับทำตรงกันข้ามโดยการตวัดลิ้นเลียปลายนิ้วชายหนุ่ม เรียวมองใบหน้าเธอด้วยแววตาดุดันราวกับสัตว์ร้าย

"หนูรู้ว่าเรียวก็ต้องการ....ไม่ลองหน่อยเหรอ ลองแล้วจะติดใจนะ"

"หึ! อย่าคิดว่าตัวเองเป็นเสือ ถ้ายังไม่รู้จักเหยื่อดีพอ"