บทที่ 8 บทที่ 7

บทที่ 7

ปัจจุบัน

"อื้อ~" เสียงครางแหบพร่าถูกเปล่งออกมาจากคนที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา มีแอลค่อยๆเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นช้าๆ แต่ก็ต้องปิดลงอีกครั้งทันทีที่สมองเริ่มสั่งการ

"โอ้ย.." เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดร้าวระบมไปทั่วร่าง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วใช้แขนอ่อนล้าค้ำยันตัวลุกขึ้น เมื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ