บทที่ 5 หาแต่เรื่อง(1)

“หะ!!!” “แกได้กับเค้าแล้ว!!” “พลอย!!”

“อีเพื่อนบ้าเบาๆ” ฉันรีบเอามือปิดปากยัยพลอย คือตอนนี้ฉันกำลังเก็บของ ส่วนเขารออยู่ข้างล่าง

“กูว่าแล้ว มึงนะมึง ไม่น่าเมาเลย” พลอยทำหน้าครุ่นคิด

ฉันกับพลอยเราสนิทกันมาก มาก จนกล้าเล่าเรื่องที่ฉันเสียตัวให้อีตาบ้านั้นให้พลอยฟัง

“ว่าแต่ครั้งแรกเป็นไง!” พลอยลุกขึ้นจับมือฉันพูดอย่างตื่นเต้น

“นี่...ยัยบ้า!!” ฉันเอามือดันหน้าผากนาง “มันใช่เรื่องไหม!” เม้มปากจ้องหน้าพลอยอย่างเอาเรื่อง

“โอ๋ ๆ” “ก็เห็นเพื่อนมีผัวแบบจริง ๆ จัง ๆ ทั้งที ก็เลยตื่นเต้นไปด้วย” ยัยพลอยเอามือมาเกาคาง มันทำเหมือนกับฉันเป็นน้องหมา

“หยุดเลย ไม่ต้องพูด” “แกก็รู้เรื่องทุกอย่างดี” ฉันทิ้งตัวนอนลงกับเตียง

“เอานะ…. ยังไงแกกับเขาก็แต่งงานกันมาตั้งนาน เสียตัวให้ผัว ไม่เห็นมีอะไรน่าเสียใจ” พลอยนอนลงข้าง ๆ

“สาบานว่าแกปลอบใจ” ฉันหันหน้าไปมองพลอย “แฮร่!!”

“ว่าแต่ผัวแกหล่อไหม” พลอยเอามือเท้าคาง ทำหน้าอ้อน ๆ รู้เลยว่าคิดอะไรอยู่

“ตอบมานะ” “ไม่งั้นไอ้ 3 ตัวนั่นรู้เรื่องแกแน่” “โซดารู้ โลกรู้!!” พลอยพูดและทำหน้าจริงจัง

“ชิ...” ฉันย่นจมูกใส่นาง “ก็พอดูได้” (ที่จริงนางไม่บอกเรื่องนี้กับใครหรอก พลอยมันไม่ใช่คนแบบนั้น)

“พอดูได้ของแก แสดงว่าหล่อมาก” มันทำเสียงตื่นเต้นและลุกขึ้น

“ไปเดี๋ยวลงไปส่ง อิอิ” พลอยมันดึงแขนให้ลุกขึ้น

“พรุ่งนี้ต้องไปฝึกงานวันแรก ขอเจอหน้าผัวแกก่อน เผื่อพรุ่งนี้ฉันจะได้เจอเนื้อคู่กับเค้าบ้าง!!” พลอยเอามือประสานกันยกขึ้นทำหน้าเพ้อฝัน

“เฮ้อ!...” ฉันถอนหายใจส่ายหัวกับความบ้าของเพื่อน

“ตามมาสิ อยากเห็นไม่ใช่เหรอ” ฉันเดินออกจากห้อง ปล่อยให้ยัยพลอยลากกระเป๋าลงไปส่ง (อิอิ ไม่ได้เอาเปรียบนะแต่หมั่นไส้!)

“ไหน ๆ ๆ ” ตอนนี้เราอยู่ที่ลานจอดรถ ฉันเห็นแค่รถ แล้วคนไปไหน

“ไม่รู้…. เห็นแต่รถ” ฉันพร้อมเดินตรงไปที่รถเขา

“หายไปไหนแล้ว” ฉันมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอใครเลย

“ไหนผัวแก” ยัยพลอยเดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉันที่กำลังก้มหน้าส่องกระจก แต่มันมืดมองไม่เห็นอะไร

“หยุดพูดคำว่าผัวฉันสักทีได้ไหม” ฉันหันหน้าไปดุยัยพลอย “คนบ้าโรคจิตแบบนั้นไม่ใช่ผัวฉัน อีกหน่อย อีกหน่อยก็จะหย่ากับเขาแล้ว”

“อุ๊ปส์!!! “ฉันตกใจตาเบิกกว้าง เมื่อหันหน้ากลับมากำลังจะส่องดูว่าเขาอยู่ในรถรึเปล่า

แต่อีตาบ้านั้น มันกลับลดกระจกลงแล้วคว้ามือล็อกท้ายทอย ประกบปากจูบดูดดื่มริมฝีปากอย่างหนักหน่วง

“กรี๊ด!!!!” “อร้าย!!” “หล่อเร้าใจ คนอะไรใช่เลย!!” ยัยพลอยกรี๊ดกร๊าดเสียงดังลั่นลานจอดรถ

“ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย!!” ฉันเอามือผลักอกเขา “........” เขาเงียบแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“เสร็จแล้วก็ขึ้นรถ ฉันมีงาน” เขาพูดเรียบ ๆ มองมาที่กระเป๋า

“เจอกันพรุ่งนี้นะแก” ฉันเดินไปเอากระเป๋าจากพลอยไปไว้หลังรถ

(คืออะไรนะ แล้วเขานั่งอยู่บนรถให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างฉันแบกกระเป๋าขึ้นรถเนี่ยนะ ‘โคตรจะสุภาพบุรุษ!!’)

“พรุ่งนี้ขอให้ฉันได้ผัวหล่อ ๆ แบบแก” “ประสาท!!”

“ไปแล้ว ถึงแล้วเดี๋ยวโทรหา”

ฉันบีบจมูกพลอยก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

(ถ้าไม่ใช่เพราะแม่นะ จ้างให้ก็ไม่มีทางไปอยู่กับคนแบบนี้หรอก แต่ก็ยังดีที่คอนโดเขามันมีสองห้อง และแน่นอน ฉันไม่มีทางนอนห้องเดียวกันกับเขาเด็ดขาด ให้ตายเถอะแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ) (เรื่องแบบนั้นมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด)

“บายบาย!!” พลอยยืนโบกมือให้

ก่อนอีตาบ้านี่จะขับรถออกไปอย่างแรง

“นี่คุณ!!” ฉันจ้องหน้าเขาตาเขม็ง “พี่เจย์เดน”

“ไหนพูดสิ!!” อยู่ ๆ เขาก็จอดรถจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

“จะไปก็รีบไป ไหนว่ารีบ!” ฉันเบี่ยงหน้าหนีมองไปทางอื่น (ที่ยอมเรียกพี่เพราะเรียกต่อหน้าแม่แค่นั้นแหละ!)

“ตอนนี้เปลี่ยนใจ ฉันไม่รีบ!” เขาเอามือมาลูบ ๆ ที่ขา (แล้ววันนี้ดันใส่กระโปรงสั้นด้วย)

“เมื่อคืนเธอเมาจำอะไรไม่ได้” “แต่ตอนนี้เธอไม่ได้เมา ฉันจะทำให้เธอจำจนลืมไม่ลงเลย” เขาล้วงมือเข้ามาใต้กระโปรง

“หยุดนะ!!!” ฉันจับมือเขาไว้ แต่เขากลับไม่ยอมหยุด

“โอเค ๆ ยอมแล้ว” ยิ่งต่อปากต่อคำกับเขามากเท่าไหร่ เขาจะยิ่งแกล้ง ยิ่งแหย่ เขาต้องการอะไรกันแน่

“พี่เจย์เดนขา รีบกลับเหอะ เนยอยากกลับแล้ว อย่าทำอะไรเนยเลยนะคะ” ฉันพูดเสียงอ่อนเสียงหวานทำหน้าอ้อนวอนเขา

“หึ...” เขากระตุกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะปล่อยมือและขับรถออกไปอย่างว่าง่าย

(ฉันเสียเปรียบหรอกถึงพูดหวานอ่อนข้อให้ อย่าให้ถึงทีฉันบ้างแล้วกัน!!)