บทที่ 122 มาเป็นเมียเจ้าพ่อคลังแสงเถอะนะทูนหัว (150%)

“ก็เพราะรักและคิดถึงคุณมากไงล่ะ ผมถึงได้บ้าขนาดนี้” เจ้าของคำพูดแสนหวานใบหน้าแดงเห่อ แต่ก็ต้องแข็งใจสบสานกับนัยน์ตาสีน้ำผึ้ง เพื่อให้เธอได้รับรู้ถึงความในใจที่ถ่ายทอดออกมาทางแววตา

“แล้วอย่างนี้ คุณจะไม่เห็นหมอนใบนั้นสำคัญกว่านกหรือคะ” ด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหวง่ายไม่ต่างจากยอดไผ่ต้องลม ทำให้ว่าที่คุณแม่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ