บทที่ 78 ง้อไม่เป็นก็จับปล้ำมันซะเลย (100%)

“ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะแต่งตัว ประเดี๋ยวจะไปทำงานสาย” ทวิชาเท้าสะเอวมองเขาอย่างอ่อนใจ กระแทกลมหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความเบื่อหน่าย

“มา…ผมช่วยดีกว่า จะได้เสร็จเร็วๆ แถมไม่ต้องยืนนานให้เวียนหัวอีกด้วย” เขารู้ว่าเธอมีอาการแพ้ท้องน่าสงสาร เพราะเมื่อตอนตีสี่ตื่นมาแล้วครั้งหนึ่งด้วยเสียงอาเจียนโอ้อ้ากในห้อง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ