บทที่ 136

คือว่า...

ความเงียบงันมันยาวนานเสียจนเส้นประสาทที่ตึงเครียดอยู่แล้วของฉันรู้สึกเหมือนจะขาดผึงได้ทุกเมื่อ แล้วการเดินในความมืดชั่วโมงที่ผ่านมาก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ฉันแทบบ้ากันแน่ ระหว่างความเงียบหรือความมืดมิดที่ไม่เคลื่อนไหว แต่เอาจริง ๆ มันก็ไม่สำคัญหรอก

ฉันต้องพูด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ