เวลาของโอเมก้า

แสงไฟสว่างจ้าบนท้องถนนนอกหน้าต่างรถแท็กซี่พร่าเลือนผ่านไป เป็นภาพเบลอของแสงสีขาวสลับแดงปนเปไปกับสายฝน ทำให้ยากจะมองเห็นสิ่งใดบนถนนข้างนอกได้อย่างชัดเจน

มันคงจะทำให้ฉันรู้สึกแย่ลงไปอีกถ้าไม่ใช่เพราะความเย็นของกระจกที่แนบอยู่กับแก้ม ความเย็นของมันช่วยบรรเทาน้ำตาที่ไหลอาบหน้ามาตลอดทางนับตั้งแต่ออกจากอพาร์ตเมนต์ของจัสติน

สามปีที่ผ่านมาสูญเปล่า

สามปีกับอีกเก้าเดือน... พูดให้ถูกก็เท่านั้น แล้วเพื่ออะไรน่ะเหรอ

เพื่อความว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง

ฉันเคยคิดมาตลอดว่าจัสตินคือรักแท้ในชีวิตของฉัน คือผู้ชายที่ฉันจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกัน แต่นั่นมันสมัยที่ฉันยังเด็กและโง่ สมัยที่ฉันคิดว่าเขายังมีความทะเยอทะยานอยู่บ้าง

สมัยที่…

มันไม่สำคัญแล้วล่ะว่าฉันเคยคิดอะไร และฉันคงจะบ้าตายถ้ามัวแต่ปล่อยให้ความคิดว่า ‘ถ้าหากว่า...’ เข้ามาครอบงำ ฉันรักเขา

แต่ฉันอยู่กับเขาไม่ได้

ฉันอยากสร้างเนื้อสร้างตัว อยากออกไปสำรวจโลกและวาดภาพสิ่งที่ฉันเห็น ส่วนเขาอยากจะ…

อืม ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการอะไร เพราะฉันไม่แน่ใจว่าตัวเขารู้หรือเปล่าด้วยซ้ำ แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่สิ่งเดียวกับฉัน เขาเอาแต่ยุ่งอยู่กับการเล่นเกมคอมพิวเตอร์และคร่ำครวญเรื่องวันสิ้นโลก

ราวกับว่ามันจะเกิดขึ้นในวันสองวันนี้อย่างนั้นแหละ เรื่องบ้าๆ เกี่ยวกับสงครามที่กำลังจะเกิด การทดลองลับๆ ของรัฐบาล หรือแม้กระทั่งเรื่องที่ว่ารัฐบาลกำลังเพิ่มขีดความสามารถให้มนุษย์... เปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นลูกผสมมนุษย์กับสัตว์ที่จะถูกใช้เป็นสุดยอดทหาร เรื่องนั้นน่ะฉันชอบที่สุดเลย เพราะมันบอกให้รู้ว่าเขาบ้าสิ้นดีขนาดไหน

ถ้าฉันต้องฟังทฤษฎีสมคบคิดหรือแผนรับมือวันสิ้นโลกอีกสักเรื่องเดียว ฉันคงหมดอาลัยตายอยากแน่ๆ

โลกนี้เต็มไปด้วยความงดงาม น่าเสียดายที่เขาไม่อาจมองเห็นมัน

เพราะฉะนั้น ถึงแม้การทิ้งเขาและการจบความสัมพันธ์ของเราจะทำให้เจ็บแปลบในอก ฉันก็รู้ว่ามันดีที่สุดแล้ว

เราเป็นคนสองคนที่ต่างกันเกินไป และกำลังมุ่งหน้าไปคนละทิศละทางอย่างสิ้นเชิง

“ข้างหลังโอเคไหมครับ”

น้ำเสียงทุ้มลึกของผู้ชายที่เป็นคนขับทำให้ฉันตกใจจนเผลอร้องเสียงหลง ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขในกระจกมองหลัง จัดท่าทางตัวเองให้ตรงก่อนจะพยักหน้า

แปลกที่เขาคุยกับฉัน คนขับแท็กซี่ในเมืองใหญ่ไม่ค่อยทำแบบนั้นหรอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่กับคนที่ไม่ใช่นักท่องเที่ยว และแค่เหลือบมองฉันแวบเดียวก็รู้แล้วว่าฉันเกิดที่นี่

อีกอย่าง มาสคาร่าของฉันก็ไหลเปรอะเปื้อนแก้ม แถมยังสะอื้นฮักๆ จนตัวโยน ฉันไม่ใช่ภาพที่น่ามองสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังอุตส่าห์คุยกับฉัน

และไม่ใช่แค่คุย แต่ยังจ้องฉันด้วยสายตาแปลกๆ พลางหรี่ตามอง

ฉันสูดลมหายใจที่สั่นเทาเข้าไปแล้วบังคับตัวเองให้ยิ้ม “ค่ะ ฉันไม่เป็นไร” พลางยักไหล่เล็กน้อย “ไม่เคยรู้สึกดีกว่านี้มาก่อนเลยค่ะ รู้สึกดีที่ได้สลัดตัวถ่วงทิ้งไป คุณเข้าใจใช่ไหมคะ” ฉันฉีกยิ้ม แต่เขาไม่พูดอะไรสักคำและยังคงจ้องมองอยู่ “พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวค่ะ กับเพื่อนๆ แล้วก็ครอบครัว” ฉันเสริมคำโกหกเข้าไปอย่างง่ายดาย เพราะไม่มีทางที่ฉันจะยอมให้คนขับแท็กซี่ที่ไหนมาลักพาตัวแล้วทำเรื่องเลวร้ายกับฉัน เพียงเพราะเขาคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอ่อนแอปวกเปียกคนหนึ่ง

ไม่มีทางซะหรอก ไม่มีการลักพาตัวฉันเด็ดขาด ฉันมีชีวิตที่ต้องใช้ และจะเตะก้นทุกคนที่พยายามมาขวางทางฉัน คาราเต้สิบสองปีจะได้ใช้ประโยชน์ก็คราวนี้แหละ ไม่ใช่ว่าฉันคิดว่าเขาจะลักพาตัวฉันจริงๆ หรอกนะ ฉันไม่ได้หวาดระแวงเหมือนจัสติน แต่มันก็ตลกดีที่ได้คิดว่าฉันคงเตะก้นอ้วนๆ ของเขาได้แน่ถ้าเขาพยายาม

“ดีแล้วครับ” ชั่ววินาทีหนึ่ง สายตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในตาฉัน “ที่คุณชอบการผจญภัย” เขาหันกลับไปสนใจถนนเบื้องหน้า และฉันก็เงียบลงเมื่อถนนสู่บ้านของฉันปรากฏแก่สายตา “คุณดูเข้มแข็งและสวย คุณจะผ่านมันไปได้ด้วยดี”

แน่นอนว่าฉันคงคิดมากไปเอง เขาคงแค่พยายามชวนคุย บางทีอาจจะเพื่อให้เวลาช่วงกะดึกของเขาผ่านไปเร็วขึ้น อีกอย่าง ฉันกำลังร้องไห้ แล้วเขาจะเป็นผู้ชายแบบไหนกันถ้าไม่ถามผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ว่าเธอโอเคไหม

ก็เป็นผู้ชายห่วยๆ ไงล่ะ

บางทีผู้ชายก็ไม่มีวันชนะ

“บ้านเลขที่หกค่ะ” ฉันล้วงกระเป๋า ค้นหากระเป๋าสตางค์ แล้วรอให้เขาจอดรถเทียบข้างทาง ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ฉันอยากทำมากไปกว่าการล้มตัวลงนอนแล้วร้องไห้ออกมา เผื่อว่าพอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฉันจะทำใจปล่อยคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตไปได้

รถจอดเทียบข้างทางอย่างนิ่มนวล ฉันโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วหย่อนเงินลงในมือของเขาที่ยื่นออกมารับ ก่อนจะเหวี่ยงประตูเปิดออก สายฝนสาดซัดเข้าใส่ใบหน้า

“ขอบคุณค่ะ” ฉันวางเท้าทั้งสองข้างลงบนทางเท้าและกำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อปิดประตู แต่แล้วเขาก็พูดขึ้นจากข้างหลัง

“คุณผู้หญิงครับ คุณทำของตกไว้”

ฉันหันไปครึ่งตัว จ้องมองประกายสีทองที่ห้อยต่องแต่งจากมือของเขา

“ขอโทษนะคะ แต่นี่ไม่ใช่ของฉัน” ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน มันเป็นนาฬิกาเรือนใหญ่เทอะทะ เป็นนาฬิกาข้อมือของผู้ชาย และไม่ใช่แบบที่ฉันจะใส่เลยสักนิด

รอยขมวดปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขาขณะที่เขาใช้นิ้วเดียวยื่นมันออกมา “แน่ใจนะครับ” รอยขมวดลึกขึ้น “ผมเห็นมันหล่นจากกระเป๋าคุณตอนที่คุณลงจากรถ”

“ฉัน...”

“ดูแพงนะครับ บางทีอาจจะเป็นของแฟนคุณ”

“อาจจะค่ะ แต่...”

“ผมเอากลับไปที่ออฟฟิศแล้วเก็บไว้ในส่วนของหายให้ก็ได้ แต่ดูแล้วมันแพง ผมไม่อยากให้มันถูกใครหยิบไป”

“ค่ะ บางทีมันอาจจะหล่นลงไปในกระเป๋าฉันก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันเอาไปคืนเขาเอง” ฉันค่อยๆ รับโลหะชิ้นนั้นมาจากเขาแล้วกำมันไว้ในมือ ฉันไม่ได้จะทำอย่างที่พูดหรอก แต่จะฝากข้อความไว้ว่าเขาสามารถมารับมันคืนได้ที่บ้านพ่อแม่ของฉัน

“ผมเสียใจด้วย” เขาพูดเบาๆ ซึ่งฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมเขาต้องมาแสดงความเสียใจที่ฉันทำของตกในรถแท็กซี่ของเขาด้วย “หวังว่าคุณจะไม่เป็นอะไรนะครับ”

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” ฉันลุกขึ้นยืน ปิดประตูรถ แล้วยืนอยู่กลางสายฝน เงยหน้ารับมัน ให้มันชะล้างคราบน้ำตาออกจากใบหน้า มันทำให้ผมสีแดงเข้มของฉันเปียกลู่แนบไปกับหนังศีรษะ แต่ฉันไม่สนใจ สายลมและสายฝนให้ความรู้สึกที่ดี ราวกับว่ามันจะสามารถชะล้างปัญหาทั้งหมดของฉันให้หายไปได้ถ้าฉันยืนอยู่ตรงนี้นานพอ แต่ฉันคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก ฉันต้องเข้าไปข้างในก่อนที่จะเป็นหวัด หรือก่อนที่พ่อแม่คนใดคนหนึ่งจะมาเห็นแล้วเริ่มถามคำถามที่ฉันยังไม่พร้อมจะตอบ

แถมอากาศยังเย็นๆ อีกด้วย หนาวเลยต่างหาก

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเหน็บหนาว ยกเว้นนาฬิกาเรือนใหญ่เทอะทะในมือของฉัน โลหะของมันราวกับได้รับความร้อน และร้อนขึ้นเรื่อยๆ ทุกวินาที ฉันมองมันอย่างสับสน ขณะที่รถแท็กซี่เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วจนมีเสียงล้อบดกับพื้นยางมะตอยเปียกๆ ชั่ววินาทีหนึ่ง ฉันมองแสงไฟท้ายรถที่ลับหายไปอย่างรวดเร็วแล้วถอนหายใจ

และนั่นคือตอนที่ฉันรู้สึกถึงมัน ความรู้สึกวูบโหวงในช่องท้อง ราวกับว่าพื้นโลกเอียงวูบไปใต้ฝ่าเท้า ความคลื่นไส้ตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ

ไฟถนนที่เคยสว่างจ้าก่อนหน้าพลันหรี่ลง แล้วก็กะพริบติดๆ ดับๆ ตลอดเวลาที่ทองคำในมือร้อนขึ้น ร้อนขึ้นเรื่อยๆ

“โอ๊ย” ฉันสะบัดมือ ปล่อยมันร่วงหล่น มองดูมันร่วงลงสู่พื้นทางเท้าในภาพเคลื่อนไหวที่เชื่องช้า แล้วหน้าปัดก็แตกละเอียด

แล้วฉันก็ร่วงหล่น ร่วงหล่น และร่วงหล่นลงไปไม่สิ้นสุด

และแสงไฟสลัวๆ เหนือศีรษะก็สว่างวาบขึ้นมา จ้าเสียจนตาพร่ามัว แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง แต่ความรู้สึกร่วงหล่นยังคงอยู่ เหมือนความฝัน เพียงแต่ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีวันตกถึงพื้นหรือตื่นขึ้นมา ร่างกายและจิตวิญญาณของฉันถูกยืดออกแล้วแตกกระจายออกเป็นล้านๆ ชิ้น ราวกับว่าเวลานับร้อยล้านปีได้ผ่านพ้นไป แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนไม่มีเวลาใดผ่านไปเลย

ฉันเบิกตาโพลง ความมืดมิดจางหายไป และฉันก็จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ไม่เหมือนท้องฟ้าใดๆ ที่ฉันเคยเห็นมาก่อน หมู่เมฆสีดำทะมึนราวกับกำลังเดือดปุดๆ อยู่เหนือศีรษะ พื้นทางเท้าใต้แผ่นหลังของฉันไม่ใช่พื้นทางเท้าอีกต่อไป ทุกสิ่งรอบตัวฉันผิดเพี้ยนไปหมด แม้กระทั่งกลิ่นในอากาศ ซึ่งมีกลิ่นเหมือนโอโซนและสารเคมี ขมและฉุนกึก

ฉันตื่นและไม่ได้ร่วงหล่นอีกต่อไป แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่หน้าบ้านของตัวเองอีกแล้วเช่นกัน ฉันพยุงตัวลุกขึ้น มองไปรอบๆ และปรารถนาในทันทีว่าไม่น่ามองเลย

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาแล้วคุกเข่าลงข้างๆ ฉัน “คุณผู้หญิงออกมาข้างนอกหลังฟ้ามืดแบบนี้ไม่ได้นะครับ มันไม่ปลอดภัย”

เขาไม่จำเป็นต้องบอกฉันเรื่องนั้นเลย ฉันมองเห็นอยู่แล้วว่ามันไม่ปลอดภัย

ใช่ ฉันไม่ได้อยู่บ้าน ฉันตื่นขึ้นมาอยู่ท่ามกลางสิ่งที่ดูเหมือนขุมนรกดีๆ นี่เอง